Zondag rond het middaguur varen we weg uit Weymouth. Er staat een rustig windje, dus gaan we zeilen. We
halen alle reven uit het grootzeil, voor het eerst in 10 maanden. De kreukels blijven de hele dag
zichtbaar en we zien kleine roestplekjes in het zeil.
Helaas verdwijnt het beetje wind al snel en gaat de motor aan. We hebben stroom tegen, om de beurt
sturen we met de hand. De automatische piloot zou teveel slingeren en in het zonnetje en met zicht
op de krijtrotsen is het goed vertoeven achter het roer. We hebben het zo uitgekiend dat we St. Albans Head net na de slack met stroom mee kunnen ronden. Er kan hier een hele heftige “race” staan (stroomrafelingen) met gevaarlijke brekers. Het is nu rustig weer, dus totaal niet gevaarlijk.
Bij de ingang van Poole is het nog flink opletten. Tim heeft diverse ferry’s, speedboten, jetski’s
en zeilbootjes om zich heen terwijl het ook nog behoorlijk stroomt. Via het Northchannel varen we
langs de vele moorings en ondieptes richting de stad. Jachten moeten dit gebruiken om de grote ferries in hoofdgeul te vermijden.
De volgende dag gaan we naar het hoofdkantoor van de RNLI (Royal National Lifeboat Institution) waar we samen met twee
mensen van de Finse reddingsbrigade een rondleiding krijgen. Een vrijwilligster vertelt van alles
over het instituut, de reddingsboten en de reddingsmedewerkers. Bij het zwembad waar trainingen
worden gegeven is toevallig een groep bezig. Ze springen met volledige uitrusting vanaf 4 meter
hoogte in het water. Tim en Bas krijgen een beetje glucose noodrantsoen met proteine te proeven. Het smaakt als fijn poedersuiker.
Het hoogtepunt is de reddingsboot simulator, een reëel nagebootste cockpit van de reddingsboot. Het
is een technisch hoogstandje dat alleen door de Russen en Amerikanen wordt gebouwd. De jongens
krijgen de opdracht om naar een brandend schip te varen en de overlevenden uit zee op te pikken. Het
lijkt wel of de kamer beweegt, er zijn zelfs mensen die hierbinnen zeeziek worden. Als je je ogen
dichtdoet dan zit je gewoon stil op je stoel, een aparte ervaring. Veel te vlug is de oefening
voorbij, de jongens hadden nog uren willen blijven “spelen”.
We zijn diep onder de indruk van het instituut, ze draaien net als de KNRM (de Nederlandse
Reddingsmaatschappij) volledig op donaties en giften. We kopen voor Beluga nog een beertje als
mascotte.
We wandelen weer terug naar de boot via het historisch centrum. We zien de vorig jaar geopende Twin
Sails brug. Een opmerkelijk exemplaar, vooral als ie open staat. De weggedeeltes zijn in de vorm van
driehoeken en zien er in geopende vorm als zeilen uit.
Morgen gaan we een paar dagen voor anker in Poole Harbour genieten van de rust en het mooie weer.
Het is de op een na grootste natuurlijke haven van de wereld, de grootste is Sydney. Inmiddels is Bas
bezig met de bekende laatste loodjes van zijn schoolwerk, die behoorlijk zwaar wegen. Joke is
snipverkouden en we zijn langzaam bezig met de geestelijke terugkeer naar het leven dat we vandaag
precies een jaar geleden achter ons lieten.