Sailblog Zeilreizen en vakanties met de Beluga

Gefeliciteerd zeggen we tegen elkaar, vandaag verklaren wij ons klusproject officieel gereed. Ook al hebben we nog een paar kleine klusjes te doen, we trekken gewoon een streep. Na vier jaar klussen zijn we daar ook wel aan toe, genoeg geklust de laatste jaren. Al met al zijn we wel erg trots op onszelf en op de gerestaureerde Beluga. Gebak dus om het heugelijke feit te vieren, met z’n allen buiten in het zonnetje.

1 Mei beginnen we met de voorbereidingsfase om dan begin juli te gaan vertrekken, tjonge da’s al over twee maanden. Tijd voor nieuwe lijstjes!
Morgen de site aanpassen voor de nieuwe blog en de oude blog onderbrengen in een nieuw item ‘Vier jaar werk’!

Inmiddels zijn we zover dat we toe zijn aan de leuke klussen, gordijnen uitzoeken etc. (ja, vrouwen vinden dit leuke dingen).
De patrijspoorten willen we ook verduisteren, niet met gordijntjes maar met muismatten. Idee van Bas toen we vorig jaar in de Ikea liepen te winkelen. Voor het vastmaken hadden we zuignapjes bedacht, maar dat bleek nog niet zo makkelijk. De standaard zuignapjes zijn nogal kort. Toen we op de Hiswa waren bij de stand van Rijkswaterstaat kregen we een iStand cadeau. Dat bracht Johan op het idee om deze zuignapjes voor de muismatten te gebruiken en niet voor de iPod zoals eigenlijk de bedoeling.

Echter hoe kom je nou weer aan 12 van die gadgets? Gewoon een mailtje sturen aan RWS en zowaar vandaag krijgen we een dikke envelop met nog meer iStands. Koos van RWS heel hartelijk dank, we zullen heerlijk slapen dankzij jullie geweldige service.

De etiquette luidt als volgt:
De beleefdheidsvlag is een kleine natie of handelsvlag van het land dat we
bezoeken. De vlag voeren we in het stuurboordwant onder de zaling zodra we de territoriale
wateren van dat land binnenvaren. Indien er naast de natievlag ook een handelsvlag van dat land bestaat dienen we ons ervan te vergewissen welk van die twee door het land gewenst wordt.
Bijvoorbeeld in Groot Brittannie is dit de “Red ensign” en niet de “Union Jack”.
De beleefdheidsvlag dient altijd in samenhang met de natievlag te worden gevoerd.
Hijsen mag dus pas na het hijsen van de natievlag en neerhalen moet voor het
neerhalen van de natievlag gebeuren.
Als indicatie voor afmetingen voor de beleefdheidsvlag nemen we minimaal 3% van
de scheepslengte, met een minimum van 30 cm.

Juist ja, weer wat geleerd. Voor de reis hebben we er een stuk of 25 nodig. Rondkijkend op internet schrikken we ons een hoedje. De vlaggen van Europa die zijn hier wel te koop, maar de vlaggen voor het Caribisch gebied zijn nogal prijzig (tussen de 20 en 40 doller per stuk). Hmm, niet echt leuk dus. Nu kun je ter plekke vast wel een vlaggetje kopen, maar dan ben je eigenlijk al te laat. Zelf onderweg knutselen is ook een optie.
Nog verder surfend kom ik een vlaggenlijn tegen met 20 Caribische vlaggetjes voor slechts 17 euro. Deze heeft tijdens Bas zijn verjaardag in februari al in huis gehangen om alvast een beetje in de stemming te komen.
De overige vlaggen gaan we zelf op vlaggendoek laten printen, geinspireerd door alle reclamevlaggen die je tegenwoordig ziet. Door ruimte overschot kunnen we zelfs het logo van de website erop zetten, hebben we straks onze eigen unieke vlag.

Als ik de vlag heb samengesteld krijg ik het bericht dat de fabrikant een vector-bestand van de layout wil hebben. Gelukkig heeft Johan daar verstand van en een handig programmaatje die mijn plaatjes in het juiste formaat kan zetten. Vector bestanden zijn oneindig schaalbaar, dus opgeblazen blijft het plaatje hetzelfde zonder dat er blokjes ontstaan.

Na het nodige knip- en naaiwerk heb ik de afgelopen weken al 20 vlaggetjes gemaakt, keurig voorzien van een touwtje, paalsteek en de landnaam (zelfs na tig keer kijken onthoud ik de namen nog niet).

Vandaag gaan twee testvlaggetjes de mast in. Ben benieuwd hoe ze er over een week uitzien, deze week is er in ieder geval genoeg regen en wind voorspeld. Al met al een leuk experiment en zo zijn we voor nog geen 80 euro 30 vlaggetjes rijker. En mochten ze toch kapot waaien, dan kunnen we ter plaatse altijd nog nieuwe kopen.

Toevallig zagen we een tijdje geleden een bericht voor een open dag bij de Verkeerscentrale Rotterdam. Tja, daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken, meteen inschrijven dus. Vanmiddag zijn we met z’n drieen naar Rotterdam getogen (helaas zat Bas nog op school).

We werden ontvangen in het hypermoderne gebouw van de Verkeerscentrale en kregen uitleg over de werkzaamheden van de Havenmeester, het VerkeersBegeleidingsSysteem (oftewel VTS in het engels VesselTrafficSystem) en een rondleiding.

Wat ons opviel is dat de medewerkers echt geinteresseerd zijn in ons als zeiljachtje. Ze vinden ieder schip belangrijk, groot en klein, snel en langzaam. Met passie praten ze over hun werk. Ze beantwoorden iedere vraag en we smullen van hun anekdotes.
We leren zelfs weer iets over het marifoon-gebruik en hun vakjargon. Ook de nieuwe Botlekbrug komt aan bod, interessant om te horen wat daar allemaal bij komt kijken. De complete bouw duurt nog tot 2017, genoeg tijd dus nog om de werkzaamheden te volgen aan vermoedelijk (wordt nog nagekeken) de grootste hefbrug van de wereld.















De tijd vliegt en aan het eind van de middag mogen we ook nog even op een van de patrouille-schepen een kijkje nemen. Ook daar nemen ze weer alle tijd voor ons en enthousiast vertellen ze over hun vaartuig.
De volgende keer dat we met Beluga ‘Sector Maasmond’ passeren weten we precies hoe het er aan de andere kant van de marifoon aan toegaat.

“Kijk nou, Sinterklaas is geweest”, roept Johan als hij onder ons bed duikt om de opbergkasten voor de jongens te voorschijn te halen. Elke keer als we weer iets gekocht hebben wordt het onder bed gelegd. Dat is inmiddels al een hele verzameling geworden en sommige aankopen zijn we allang weer vergeten.
Ondanks het koude weer, zetten we ons ertoe om ook deze week weer de nodige klussen te doen. Deze keer dus de achterhutten inrichten, een leuk klusje dat relatief snel klaar is met een mooi resultaat. Allebei de achterhutten hebben nu drie opvouwbare hangkasten naast elkaar en een cabin bag (het nachtkastje). Genoeg opbergruimte voor alle t-shirts en korte broeken.

Nu de versterking gereed is kunnen we ook afvoerslang van de bilge voor in de boot aanbrengen. Het valt ons elke keer weer op hoe dik de romp is. De zijkant van de kajuit is minimaal 2 cm dik, de huiddoorvoer die we eerst wel erg lang vonden past precies.
Zo dat is nu echt helemaal klaar, we kunnen weer twee klussen doorstrepen op onze lijst.

De afgelopen twee dagen is er een versterking aan de tuigage aangebracht.
Vorig jaar zomer tijdens de proefvaart kwamen we erachter dat het kajuitdak iets werd opgetild door de onderwanten. In 2008 was dat nog niet opgevallen, maar nu wel dus doordat we de zijkanten hadden geverfd. De oude mast had slechts een zaling, waardoor de onderwanten in het gangboord stonden. Nu heeft de mast twee zalingen en zodoende zijn de onderwanten aan het kajuitdak bevestigd.
Johan wilde een extra versterking, na heel veel denken, bestuderen en brainstormen kwamen we tot de conclusie dat er een versterking vanaf het kajuitdak naar de hoofdschotten moest komen. Er zijn nu twee maal twee kabels aangebracht, zowel in het toilet als in het hangkastgedeelte. Na het aanspannen van de onderwanten blijft het kajuitdak weer keurig op zijn plaats. De gehele klus is prima naar onze zin uitgevoerd door Hans Jansen Staalkabels















Verder wordt er nog een rails op de mast gemaakt waardoor we nu twee fokkebomen tegelijk kunnen voeren. Die tweede fokkeboom moeten we alleen nog opscharrelen.








Tussendoor klussen Johan en ik verder aan de deurposten van de achterhutten, de laatste stukken tapijt plakken en afwerken met aluminium strippen die we in vorm buigen. Om het geheel nog iets netter te maken kitten we de overgebleven kieren dicht. De vorige eigenaar had kennelijk geen vaste hand voor zagen, waardoor het een en ander nogal schots en scheef is. We vinden het eindresultaat goed genoeg, het is al met al beter dan dat het ooit geweest is.

Het paasweekend wordt goed besteed. Achter de naaimachine naaien we een afdekzeiltje voor het voorluik in elkaar. Voor ons doen (wij zijn meer van de pc’s) is het aardig gelukt. Alleen het touwtje erdoor rijgen was moeizaam, rijgnaald gebroken en kramp in mijn vingers. Gister nog een kraagje erop gezet, vandaag oogjes gemonteerd en zowaar een mooi waterdicht luik.

Het is leuk als je een nieuw apparaat koopt, maar dan moet je het natuurlijk ook nog aansluiten.
Op een boot is dat op de een of andere manier altijd veel meer werk dan dat we denken.

De kaartplotter komt buiten te staan, dat betekent een nieuw stopcontact (3-polig ipv 2-polig), nieuwe draad trekken, het plafond eruit, een plek bedenken om de steun te plaatsen, grounddraad trekken en natuurlijk testen.
Al met al zijn we er een bijna een dag mee bezig. Het resultaat is een mooi plekje en heel belangrijk weer een item van de todo-lijst.