Maand:augustus 2012

Net als we na het avondeten wat aan het opruimen zijn en de route voor morgen plannen, krijgen we bezoek van de douane. Een mega speedboot met wel vijf mannen aan boord komen langszij, behoorlijk indrukwekkend. Twee mannen vragen om aan boord te komen en springen in het gangboord. De boot blijft op gepaste afstand naast ons liggen.

Ze willen weten hoeveel masten we hebben, welke kleur de boot heeft en alle paspoort gegevens, ze controleren zelfs de foto’s met onze gezichten. We hebben een Spaanse crewlist en dat maakt indruk. We krijgen zelfs nog Spaanse les, Johan is patron (kapitein) en geen tripulante (opvarende), tja onderscheid moet er zijn. Ook vertellen ze nog wat over de namen van de streek en proberen ons de namen goed uit te laten spreken. Na een half uur nemen ze afscheid en varen in het donker weer weg.

De rust is weer terug en we gaan verder met de tochtplanning. Als ik het laatste waypoint in de gps heb ingevoerd, gaat plotseling het ankeralarm af. We staan even verbaasd te kijken, want we liggen al anderhalve dag stevig vast achter ons anker. ’s Nachts en overdag heeft het flink gewaaid en het is net hoog water geweest. We gaan vlug naar buiten en inderdaad het 35 kg zware anker krabt, de boot drijft steeds verder achteruit richting ondieptes en rotsen. We halen het anker op en besluiten nog een keer te ankeren, nu in wat minder diep water. Als we weer liggen nemen we eerst nog een drankje en hapje om bij te komen. Na ruim een uur durven we weer naar bed, we blijven nog een tijdje met gespitste oren liggen. Zelfs midden in de nacht checken we de diepte en de positie. ’s Morgens bij het ophalen van het anker blijkt dat ie goed ingegraven is geweest, hij zit muurvast en er komt een hoop zand naar boven. Weer een les geleerd, de volgende keer dus in ondieper water of meer ketting uitvieren.

Als we in Pobra do Caraminal liggen, na weer een nachttocht, besluiten we uit eten te gaan. We verwachten dat er maar weinig open is op maandag. ’s Middags zien we echter een heleboel mensen op het strand en het wordt steeds drukker. Begin van de avond wandelen we wat door het plaatsje, het valt ons op dat alle winkels dicht zijn. Langzaam begint het ons te dagen dat er een plaatselijke feestdag is. Als wij net goed en wel aan onze maaltijd zijn begonnen, stromen alle terrassen vol en is er geen plek meer te vinden. Deze keer hebben we dus geluk bij het feit dat we nog steeds niet gewend zijn aan de late etenstijd van de Spanjaarden.





Het is compleet feest met optredens, mensen flanerend in prachtige kleding, kermis en vuurwerk. Om twaalf uur ’s nachts barst het los en wij zitten eersterangs op onze boot. De Spanjaarden hebben prachtig vuurwerk en de show duurt ruim 20 minuten.

De volgende ochtend gaan we inkopen doen, beetje wassen en een ankerplek zoeken.

De uitgezochte ankerplek is slechts 2 mijl verderop dus gaan we rustig op de fokken ernaartoe. We komen langs de vele viveros (mosselkweekplaatsen) en zien een aantal vissersbootjes die de mosselen eraf halen.

Als we de diepte pijlen voor het anker zien Johan en Bas nog een dolfijn in de baai. We ankeren in een keer en liggen meteen vast, Tim en Bas gaan snorkelen en duiken naar het anker. Het ligt er prima bij, alleen de lijn van het ankerballetje is om de ankerketting gedraaid. Toch nog wat te leren dus.
We genieten van de rust en hebben voor het eerst sinds ons vertrek lekker warm weer, wat ons een echt vakantiegevoel geeft. De jongens gaan op pad met de bijboot en vermaken zich prima. De ouders liggen lekker lui in de kuip te genieten van het uitzicht. ’s Avonds heerlijk barbecueen met de Cobb en zachtjes deinend achter het anker in slaap vallen. Het ultieme vertrekkersgevoel!








Nu we zo genieten besluiten we nog een dagje hier te blijven liggen. ’s Morgens heerlijk met een kopje koffie op het voordek genieten van de omgeving. Je hoort alleen de vissersbootjes en de meeuwen. Wat een zaligheid. Bij laag water komen de rotsen te voorschijn die ons omringen.








Wij ontruimen de twee voorbilgen waar, door een overstromend toilet, behoorlijk wat water in staat. Gister vergeten de afsluiters dicht te doen en de door Olav geadviseerde ontluchting hebben we nog niet gemaakt. Gelukkig valt het mee en de bilgepomp heeft het meeste water al weggepompt en dankzij de verhogingsplankjes (ook een tip van Olav) zijn de spullen die erin liggen nauwelijks nat. De jongens gaan weer op pad en komen met lunchtijd terug. Daarna siesta tijd en even de blog bijwerken. De zonnepanelen leveren zoveel energie, dat we overdag gewoon de laptop kunnen gebruiken zonder dat de accu’s leeglopen. Helaas vanaf onze ankerplek geen wifi, dus de tekst en foto’s later maar uploaden.

Vanmiddag zijn we aangekomen in Ria de Arosa, na een nachttocht vanuit La Coruna. We liggen nu in het dorpje A Pobra do Carminal. We hebben er 27 uur over gedaan en 122 mijl afgelegd. Helaas was het merendeel motorzeilen omdat de wind tegenstond en daarna te zwak was.

Het is voor ons doen hier erg warm, we hebben onszelf met de waterslang een douche gegeven om even af te koelen. Voor het eerst deze zomer hebben we onze zwembroek en bikini te voorschijn gehaald. Yep, de zomer is eindelijk begonnen 🙂

Joke heeft na ruim een half uur proberen internettoegang gevonden. Via de Bibliotheek van Galicia heeft zichzelf toegevoegd als gebruiker Jansen, en het werkt nog ook! Yippie, nu kunnen we het weerbericht weer ophalen en de site even snel bijwerken. We houden de weerberichten extra in de gaten in verband met hurricane Gordon, de Spaanse meteo stuurt elke dag meerdere berichten via de Navtex. Ook even de gribfiles checken via internet is dan wel erg gerustellend voor ons.

Onderweg hebben we weer dolfijnen gespot, dat blijft toch onze favoriete bezigheid. Gisteravond zagen we grotere exemplaren, maar die waren niet te porren om met de boot mee te zwemmen.
Vanmorgen hadden we een groep van ongeveer 15 stuks, die bij de boeg zwommen. We hebben met z’n allen op het voordek zitten genieten.

Vannacht trok de wind aan, zodanig dat de loopband waarmee we de lifelines vastmaken begon te zwiepen in de wind. Dat hadden we nog nooit meegemaakt. De zuidwestenwind wil maar niet wijken, daarbij nog een trog dat overkomt en we besluiten om maar niet te vertrekken.

We moeten onszelf echt toespreken om niet toch te gaan, we willen heel graag verder. Maar op de meteocursus hebben we geleerd dat een trog wel erg vervelende windstoten kan brengen.
Tja, dat wordt dus weer een dagje relaxen en klusjes doen. Een paar maanden geleden snakten we naar een niks-te-doen-dag en nu lopen we onszelf op te peppen dat het beter is om te wachten.

Tim klimt in de mast om de katrolletjes van de vlaggenlijnen te smeren en we voorzien de filmpjes van een titel en aftiteling, tja een mens moet toch iets doen!

De beloofde weersverbetering zal, zoals het zich nu laat aanzien, zondag in de loop van de dag plaatsvinden.

Zoals we vooraf hadden besloten hebben we in Spanje een evaluatie gehouden van onszelf en de boot. Na een grondige inspectie is gebleken dat de boot er vlekkeloos doorheen is gekomen. Het boordleven bevalt ons prima, we hebben dus besloten om verder te gaan. Het volgende doel is Lissabon, daar besluiten we of we de grote oversteken gaan maken. Johan heeft inmiddels ook de tekst op de voorpagina aangepast.

Eindelijk lijkt het de goede kant op te gaan met het weer. Het lage drukgebied schuift van ons af en de golven nemen langzaam af. Morgen gaan we weer varen. We gaan naar de ria’s om de hoek, welke precies weten we nog niet, waarschijnlijk naar Ria Muros.

Vandaag nog wat klussen gedaan, reddingsvlot aan de andere kant gehangen. Nog een hele heis, eerst de boot draaien in de box. Daarna vlot in de beugel hangen, toen hing ie te hoog, dus weer eraf en beugel naar beneden verplaatst. We zijn er een hele middag mee zoet.

Ondertussen hebben we ons vermaakt met het maken van pizza’s en een Spaans gerecht. Tim had op internet het recept voor tortilla opgezocht, een soort dikke pannenkoek van eieren en aardappel. Johan had er zijn eigen variant van gemaakt en dat smaakte prima, voor herhaling vatbaar dus.

Ook hebben we weer een filmpje gemaakt, deze keer van de tocht langs de Engelse zuidkust.

We zijn in La Coruna, maar we zijn daarmee niet uit Biskaje. Kaap Finisterre staat ons nog te wachten. De weersomstandigheden ten noorden en ten zuiden van Finisterre verschillen vaak hemelsbreed.

Ons besluit om onszelf hier een poosje te gaan vermaken levert ons nu wel wat vertraging op. Er komt een grote storm aan, die weliswaar net ten noorden van ons blijft, maar hier op zijn minst harde tegenwind en hoge deining gaat opleveren. Dit belet ons om nu verder te gaan varen. Tegen het einde van de week trekt dit pas weg. Als dit alles een beetje tot rust gekomen is, gaan we weer verder.

Er zijn nog wat klusjes te doen. Na diverse mailtjes denken we nu te weten waarom de stuurlijn van de windvaan was gebroken. Het vervangen was nogal een gedoe, maar het is gelukt. We moeten nog wat herinrichten op het achterdek om de windvaan beter bereikbaar te maken. Vooral het reddingsvlot hangt erg in de weg en moet nog een betere plek krijgen.

Onderwijl vermaken we ons hier heel goed. Er zijn allerlei festiviteiten en er is hier meer dan genoeg te zien.
De Tall Ships waren leuk om te zien. Er was een groot vuurwerk bij het afscheid van deze schepen. De Parade of Sail hebben we ook gezien. Alleen de grootste schepen voeren hierna ook echt uit, de rest ging in een naburige baai in, dus die wachten ook de storm af.

Joke heeft op de steiger een praatje gemaakt met een van de bemanningsleden van de Urania, dus dat schip wil ze natuurlijk wel eens zien. We vragen om toestemming en mogen de kade op om een foto te maken. Wat een prachtig schip en alles zo keurig, zelfs de lijnen zijn in een soort 8-vorm neergelegd. Hmm, daar kunnen wij nog niet aan tippen.
We genieten van de schepen en de mensen. Het valt opeens op hoe lang die drie mannen van ons zijn, zelfs Tim steekt boven de massa uit.

Na alles bekeken te hebben gaan we op zoek naar een restaurantje om onze aankomst te vieren, we komen in een van de smalle straatjes terecht met veel visrestaurants. De inktvissen, krabben ander zeefruit kijkt je vanuit de vitrines en aquariums aan. Uiteindelijk vinden we iets waar ook vlees geserveerd wordt. Nu zijn we eigenlijk nog nooit echt in Spanje geweest, behalve in Gran Canaria en Mallorca, dus de Spaanse keuken en eetgewoonten kennen we ook niet. We voelen ons behoorlijke amateurs, we zijn een beetje vroeg, spreken de taal helemaal niet, snappen de menukaart amper, kunnen net aan duidelijk maken wat we willen bestellen en vragen ons af wat we met een droog stuk brood moeten (nu opeten of bewaren voor bij de maaltijd). We moeten dus echt uit onze ‘comfort zone’ komen en ‘out of de box’ gaan denken, uiteindelijk lukt dat en met veel gelach hebben we een heerlijke maaltijd gehad en een paar Spaanse woordjes geleerd.





We worden twee dagen getrakteerd op een vliegshow, ’s morgens en ’s middags komen twee stuntvliegers allerlei capriolen laten zien.








Nu we mooi weer hebben is het tijd voor onze Cobb, heerlijk barbecueen met zeer smakelijk vlees en vis. Het valt ons op dat de producten die we hier kopen echt beter smaken, minder water bevatten en goedkoper zijn dan in Nederland. Dit brengt een heel filosofie-gesprek op gang over Nederland en hoe wij omgaan met ons voedsel.








Om middernacht barst het vuurwerk los. Staande op de boot lijkt het of de vuurpijlen op ons afkomen, een supergaaf gezicht.








De volgende ochtend vertrekken de Tall Ships in de regen, vanaf de kajuittrap zien we ze allemaal langsvaren. Sommige begeleid door Spaanse muziek, met de bemanning op de ra’s en de giek.

Even later gaan we wandelend naar de ‘Torre de Hercules’, een Romeinse vuurtoren uit de 1e eeuw na Chr. Het is de oudste Romeinse vuurtoren ter wereld die nog steeds in gebruik is als vuurtoren. Er is zelfs een steen bewaard gebleven met een inscriptie.
Naast de toren is in 1994 een windroos van mozaïek gemaakt, hiermee wordt de verbondenheid van acht Keltische volkeren uitgebeeld.








Onderweg zien we Tall Ships in de baai varen, sommige zetten zeil en gaan op weg naar Dublin.

Joke ziet allemaal prachtige kunstwerkjes op de palen van de tram en lantaarns, ze staat telkens stil om een foto te maken. Jammer dat het bijbehorende historische trammetje niet meer rijdt vanwege de bezuinigingen.








Van de vele honderden heb ik er een paar bij elkaar gezet, echt prachtig.

Yep het is gelukt, we hebben twee korte filmpjes gemaakt en met heel veel geduld kunnen uploaden.
Dubbelklik op een filmpje om het fullscreen te bekijken.


De eerste is van dag 4, woensdag 8 augustus op de Golf van Biskaje. We hebben zojuist de grote fok voor een groot deel ingerold en zeilen nu redelijk rustig in windkracht 6.







Het tweede filmpje is de begroeting van de dolfijnen vlak bij La Coruna. We zijn wel heel erg enthousiast, dus misschien maar even de volumeknop een tandje lager 🙂

In Falmouth moesten we wachten op een goed weerbericht. De Golf van Biskaje wordt in alle pilots en door alle zeelieden beschreven als een bijzonder gevaarlijk gebied bij de verkeerde weersomstandigheden. Een lagedrukgebied bleef maar hangen bij Zuid Ierland en veroorzaakte de hele week zuidwestenwind, regelmatig windkracht 7. Pas vanaf zondag 5 augustus ging hij weer aan de wandel en ontstond er een periode met rustiger weer in Biskaje. De hele week hebben wij dagelijks de Bracknell weerkaarten en de Gribfiles (windverwachtingen) gedownload en de weersontwikkeling gevolgd. Conclusie: we gaan!

De wind zou op dag een west-noordwest 5 zijn, dan weer draaien naar zuidwest 4, vervolgens windstilte, dan oostelijk 5 en vervolgens weer windstilte.

Dag 1
We deden boodschappen en hebben een krat ingericht met de maaltijden voor 5 dagen, lekker makkelijk voor het grijpen.
Rond het middaguur maakten we ons los van de mooring en tankten we diesel en water bij de fuel-pontoon. Vervolgens voeren we de haven van Falmouth uit.

De te volgen koersen hadden we natuurlijk voorbereid en voerde eerst langs de Manacles en uiteindelijk op een respectvolle afstand van Lizard Point. In de verte doemde Lands End op. Na een windstil begin begon het al gauw te waaien en hebben we zeil gezet. De wind nam toe tot 5. Omdat de golven behoorlijk steil werden en dwars inkwamen, veroorzaken deze dat je wat geweld uit de boot wil halen, en hebben we gereefd. Het bewoog allemaal best heftig. We zijn niet echt zeeziek geworden, maar moesten niet te lang binnen zijn, tenzij we gingen liggen. De Aries windvaan (wij noemen hem Arie) stuurt wonderbaarlijk goed. Dit maakt het mogelijk om een wachtschema op te stellen van vier personen.
Joke, Tim en Bas lopen twee wachten van drie uur per etmaal, Johan een, maar in ruil daarvoor verzorgt hij de maaltijden, doet de afwas en is 24 uur per dag oproepbaar als er zich iets voordoet dat aandacht vergt.

Dag 2
Om wat hoger aan de wind te varen, zetten we een zogenaamde barberhauler, een lijn aan de genuaschoot. Dit werkt goed, het staat er nu goed bij. Johan ontdekt op dat moment dat er een dood visje in het gangboord ligt. Die nacht is er dus aardig wat water over de boot heen gestroomd. Tim is de held die het visje weer terug geeft aan de zee.





Rond het middaguur zijn we west van Oessant, de meest westelijke punt van Frankrijk. De wind blijft voorlopig nog uit west-noorwest doorstaan, maar het is constant buiig. In elke bui neemt de wind toe tot regelmatig windkracht 6 (soms even 7). Na de bui neemt het weer af tot 3 a 4. De zee blijft, zeker bij eb, behoorlijk onstuimig en het is voor ons een behoorlijke cultuurschok na de rustige week in Falmouth. De boot doet het heel goed en voelt volkomen veilig. We komen onder de blauwe plekken van de heftige bewegingen.
De wind neemt steeds meer af, maar we laten de gereefde zeilen er lekker opstaan. De boot zeilt gewoon 6 knopen, dus wat zouden we ons druk maken. Langzamerhand draait de wind zoals verwacht naar het zuidwesten. We besluiten zuidelijk te sturen zodat we de verwachte oostenwind sneller kunnen oppikken om de koers naar La Coruna later weer goed te maken. Gedurende de nacht neemt de wind nog verder af. Eigenlijk zouden we de motor moeten starten, maar omdat we de eerste nacht weinig hebben geslapen besluiten we lekker rustig onder zeil voort te dobberen zodat we allemaal slaap kunnen inhalen.

Dag 3
Het heeft goed uitgepakt, we zijn nu goed uitgerust, echter niet veel opgeschoten met die tegenwind. We dobberden rond in de scheepvaartroute, maar er kwam er nooit een dichtbij. Om ca. 6.30 uur gaat de motor aan. De fokken worden ingerold om het ergste geklapper te vermijden. We moeten nu eens uit die scheepvaartroute en mijlen maken richting La Coruna. De windvaan blijft zelfs op de zwakke wind sturen. Joke heeft ruim 40 minuten dolfijnen rond de boot gehad en op foto en film gezet! De rest sliep zo vast dat we niets hoorden.












Vandaag lukt het om nog een keer de Gribfiles te downloaden via de satelliet telefoon. Alles blijft nog altijd zoals was verwacht. De weerberichten blijven ook nog via de navtex binnenkomen. We zijn uitstekend geinformeerd! Tussen 21.00 en middernacht gaat de wind inderdaad naar oost draaien, maar wel tijdelijk eerst zuid en later zuid-oost. Eerst wordt de kotterfok uitgerold en later de genua. Uiteindelijk gaat de motor weer uit.

Dag 4
De wind draait zoals verwacht naar oost. Gedurende de nacht neemt de wind geleidelijk toe tot in de ochtend uiteindelijk windkracht 6. Onze windmeter heeft een stand die de snelheid van de boot verrekend en geeft de ware windkracht aan en niet de relatieve ten opzichte van de boot. In die stand kwam de wind lange tijd niet onder de 25 knopen (kracht 6). ’s Ochtends vroeg worstelen Joke en Johan om de genua grotendeels weg te rollen. Dat is een behoorlijk gevecht en moeten we voortaan eerder doen. De waterdiepte is toegenomen tot een paar kilometer en de golven worden lang en (voor ons doen) hoog. Soms kijk je door een golftop heen en zie je een mooie zeeblauwe kleur.












De boot krijgt regelmatig een behoorlijke opdonder van de nog altijd dwars inkomende golven en glijdt dan keurig zijwaarts het golfdal in. De rompvorm bewijst hier zijn nut. We zitten droog in de kuip, maar sluiten wel de kajuitingang af, als voorzorg om een onverhoopte douche naar binnen over de elektronica te vermijden. We navigeren overigens gewoon op de kaart en zetten elke wacht de positie erin met daarbij de barometerstand. We zijn eigenlijk best goed ingeslingerd.

De jongens vinden het gaaf en van zeeziekte is geen spoor meer. Johan en Joke zijn apetrots op de jongens. Ga er maar aanstaan, ook midden in de nacht je in het zeilpak worstelen en op wacht gaan.
Op een gegeven moment blijkt dat de bakboord stuurlijn van Arie is gebroken. Dat is even schrikken, moeten we de rest op de hand gaan sturen? Op de stuurboord stuurlijn blijft de boot echter gewoon op koers, zelfs in die behoorlijke zeegang. Waarschijnlijk is de lijn al veel eerder gebroken maar hadden we het niet eens gemerkt. De boot is dus heel goed in balans met de door ons gekozen zeilen!
We zien vrij ver weg plotseling dat er nevel omhoog spuit, een walvis! De omhoog spuitende adem doet zich vaak voor en we spotten zelfs een stuk bruin-zwarte rug, gelukkig verschuift hij langzaam naar achteren.
Nadat het donker wordt, wordt het ook grijs en nevelig. De navtex geeft aan dat het zicht moderate en occasionaly poor zal zijn. Het is onmogelijk om in te schatten hoe ver je kan zien. Voor de zekerheid zetten we de radar bij die het prima doet.
We zijn buiten altijd aangelijnd met zwemvest en lifelines aan de speciaal aangebrachte ogen in de kuip. Johan kookt steeds uitgebreidere maaltijden, ook dat is wennen in een als een kermisattractie bewegende boot. We zijn trots op onszelf, we doen alles wat nodig is onder de best wel pittige omstandigheden.

Dag 5
Gedurende de nacht neemt de wind, nog altijd conform de verwachting steeds verder af. De zee kalmeert rap, we rollen de fokken in en starten de motor. Onder deze rustige omstandigheden kan de elektrische stuurautomaat op een geimproviseerde wijze aan het stuurwiel gekoppeld sturen. De laatste mijlen breken aan. Als het licht wordt komt er, nevelig, land in zicht. Bij de aanloop van La Coruna worden we verwelkomd door een grote groep dolfijnen die vanuit bakboord naar ons toe komen en om ons heen beginnen te dartelen. Een mooier welkom kun je je niet wensen.












Nog een mijl of twintig te gaan. De van tevoren vastgestelde waypoints en de detailkaart voor de aanloop worden nu belangrijk en we sturen er nauwkeurig op aan. Het is rustig, dus we kunnen de kortere aanlooproute nemen.
Tim vervangt de Engelse gastenvlag door de Spaanse, we kunnen het nog niet helemaal bevatten dat we bijna aan de overkant zijn.












Om half twee meren we af in de jachthaven Marina A Coruna. We zijn heel tevreden, de boot doet het goed en nog belangrijker: we hebben een echte teamprestatie neergezet. Goede sfeer aan boord, iedereen deed zijn plicht. Het was voor een echte zeebonk ongetwijfeld een rustige tocht, maar voor ons was dit wel degelijk een pittige vuurdoop die we goed hebben aangepakt.
Het blijkt dat we met de neus in de boter vallen: de Tall Ships komen hier en er zijn allerlei festiviteiten in de stad. We besluiten vanaf nu even geen haast te hebben en betalen voor 5 nachten (krijg je er een gratis, kan een Hollander dat weerstaan?).

Vandaag zijn we aangekomen in La Coruna. Na een tocht van vier etmalen en een kwartier. We zijn super trots op onszelf met deze prestatie en genieten ervan om hier te zijn. De foto’s en het uitgebreide verhaal van de tocht volgen zo snel mogelijk.