Auteur:Sail-Beluga

We verlaten de (record-dure) Poole Quay Yacht Haven en gaan via een paar geultjes naar de westkant

van Brownsea Island. Daar ankeren we bij de oude Pottery Pier. We zijn precies een jaar onderweg en

dat vieren we met een barbeque op onze Cobb. Als we alles hebben opgeruimd, zien we de Jan van Gent

aankomen. We nodigen ze uit om langszij te komen. Het wordt een gezellige avond, met veel verhalen

over en weer.

Gedurende de nacht steekt de wind een beetje op, maar ons anker houdt de beide boten goed op de

plaats.

Nadat we afscheid van de Jan van Gent hebben genomen, pompen we de bijboot op. In Poole hadden we

nog twee nieuwe roeispanen gescoord. Een van de oude was in Guadeloupe gebroken en de andere

inmiddels zwaar aangetast door het zoute water. We roeien naar het strand en besluiten om Brownsea

Island rond te wandelen.

Volgens informatiebordjes is het eiland een van de weinige plaatsen in de UK waar nog rode eekhoorns

zitten. Wij hebben ze niet gespot, maar we zien wel veel soorten vogels. Gedurende de oorlog is

Brownsea eiland gebombardeerd. Van het oude St. Mary is niet veel meer over.

Joke is behoorlijk verkouden, dus we blijven nog twee dagen voor anker liggen. Het is mooi weer,

alhoewel we het wel koud vinden. De jongens gaan naar het strand om een bootje te bouwen, die laten

ze op de terugweg los. Het bootje zeilt vooruit maar wordt door de stroom steeds verder weggezet. Ze

zijn nog een poosje zoet met de verrekijker om het ver weg te zien drijven.

We denken nog eens terug aan het jaar van bijna 10.000 mijl zeilen over de oceaan. Alles is voor ons

zo goed verlopen, dat het bijna vanzelfsprekend lijkt. Het is echter niet zo vanzelfsprekend. We

hadden nog niet eerder op de site vermeld dat tussen Sint Maarten en de Azoren drie boten vermist

zijn, waaronder een 75 voeter. Een is veel later nog in de Azoren aangekomen, van een zijn

brokstukken gevonden en van de andere is niets meer vernomen. Dit bleek uit posters in de

havenkantoren. Ze waren alledrie in april vertrokken, dus volgens de “boeken” één maand te vroeg.

Op het stuk van de Azoren naar het vasteland hoorden we in Falmouth dat de Serena, die in Horta en

Terceira naast ons lag, in windkracht 10 is verlaten nadat van alles, inclusief het reddingsvlot,

van dek was geslagen. Ze vertrokken uit Terceira met een niet zo heel best weerbericht richting La

Coruna. De bemanning is met een helicopter van boord gehaald. We hebben via email contact met ze, de

bemanning is er gelukkig heelhuids vanaf gekomen.

Oceaanzeilen is prachtig, maar het blijft nog altijd nodig om de veiligheid voorop te stellen. We

hebben geluk gehad, maar ook steeds het weer zo goed mogelijk ingeschat, de te zeilen trajecten zo

goed mogelijk voorbereid en soms onderweg de route bijgesteld aan de hand van de

weersontwikkelingen. We hebben de hele reis op de lange oversteken niet meer dan 35 knopen wind

gehad (windkracht 7). Op open water was dit, met de juiste zeilvoering, geen probleem en lag de boot

er altijd goed bij. De enige storm was in de haven van La Palma, dat vonden we al avontuurlijk

genoeg.

We hebben een fantastisch jaar gehad en genieten nu van de rust aan de Engelse zuidkust.

Waarschijnlijk gaan we morgen naar de Solent.

Zondag rond het middaguur varen we weg uit Weymouth. Er staat een rustig windje, dus gaan we zeilen. We

halen alle reven uit het grootzeil, voor het eerst in 10 maanden. De kreukels blijven de hele dag

zichtbaar en we zien kleine roestplekjes in het zeil.
Helaas verdwijnt het beetje wind al snel en gaat de motor aan. We hebben stroom tegen, om de beurt

sturen we met de hand. De automatische piloot zou teveel slingeren en in het zonnetje en met zicht

op de krijtrotsen is het goed vertoeven achter het roer. We hebben het zo uitgekiend dat we St. Albans Head net na de slack met stroom mee kunnen ronden. Er kan hier een hele heftige “race” staan (stroomrafelingen) met gevaarlijke brekers. Het is nu rustig weer, dus totaal niet gevaarlijk.

Bij de ingang van Poole is het nog flink opletten. Tim heeft diverse ferry’s, speedboten, jetski’s

en zeilbootjes om zich heen terwijl het ook nog behoorlijk stroomt. Via het Northchannel varen we

langs de vele moorings en ondieptes richting de stad. Jachten moeten dit gebruiken om de grote ferries in hoofdgeul te vermijden.

De volgende dag gaan we naar het hoofdkantoor van de RNLI (Royal National Lifeboat Institution) waar we samen met twee

mensen van de Finse reddingsbrigade een rondleiding krijgen. Een vrijwilligster vertelt van alles

over het instituut, de reddingsboten en de reddingsmedewerkers. Bij het zwembad waar trainingen

worden gegeven is toevallig een groep bezig. Ze springen met volledige uitrusting vanaf 4 meter

hoogte in het water. Tim en Bas krijgen een beetje glucose noodrantsoen met proteine te proeven. Het smaakt als fijn poedersuiker.

Het hoogtepunt is de reddingsboot simulator, een reëel nagebootste cockpit van de reddingsboot. Het

is een technisch hoogstandje dat alleen door de Russen en Amerikanen wordt gebouwd. De jongens

krijgen de opdracht om naar een brandend schip te varen en de overlevenden uit zee op te pikken. Het

lijkt wel of de kamer beweegt, er zijn zelfs mensen die hierbinnen zeeziek worden. Als je je ogen

dichtdoet dan zit je gewoon stil op je stoel, een aparte ervaring. Veel te vlug is de oefening

voorbij, de jongens hadden nog uren willen blijven “spelen”.

We zijn diep onder de indruk van het instituut, ze draaien net als de KNRM (de Nederlandse

Reddingsmaatschappij) volledig op donaties en giften. We kopen voor Beluga nog een beertje als

mascotte.

We wandelen weer terug naar de boot via het historisch centrum. We zien de vorig jaar geopende Twin

Sails brug. Een opmerkelijk exemplaar, vooral als ie open staat. De weggedeeltes zijn in de vorm van

driehoeken en zien er in geopende vorm als zeilen uit.

Morgen gaan we een paar dagen voor anker in Poole Harbour genieten van de rust en het mooie weer.

Het is de op een na grootste natuurlijke haven van de wereld, de grootste is Sydney. Inmiddels is Bas

bezig met de bekende laatste loodjes van zijn schoolwerk, die behoorlijk zwaar wegen. Joke is

snipverkouden en we zijn langzaam bezig met de geestelijke terugkeer naar het leven dat we vandaag

precies een jaar geleden achter ons lieten.

Na een rustige nachttocht zijn we vanmorgen langs Portland Bill gevaren, een van de beruchte

kapen. We hadden het goed uitgerekend en met de motor erbij kwamen we mooi op tijd aan. De wind was

inmiddels behoorlijk ingezakt en met nog een beetje stroom mee hadden we een zeer rustige ronding om

de kaap.
Even later kwamen we aan bij Weymouth, waar we Beluga afmeerden langs de stadskade. We liggen bij

typische Engelse huizen, waarbij elke huis minstens 5 schoorstenen heeft en de afwatering van de

badkamers aan de buitengevel zichtbaar is.















Na de lunch hebben we een wandeling gemaakt en kwamen bij de reddingsbrigade terecht. Een aardige

mevrouw vertelde over de reddingsboot die voor de deur ligt en over het Lifeguard College in Poole.

Er is daar een reddingsbootsimulator en toen ze hoorde van onze reis en wij enthousiast reageerden,

maakte ze meteen een afspraak voor ons op maandagmiddag. Poole stond al op ons lijstje als volgende

bestemming, dus dat komt goed uit. We zijn erg benieuwd wat ons te wachten staat.








Al verder wandelend kwamen we mensen tegen die de eekhoorntjes aan het voeren waren en wij mochten

dat ook doen. Het doet ons al weer bijna aan de herfst denken. De jongens vinden het hier in het zonnetje en met 18 graden nog steeds koud. Met lange

broeken en truien vallen ze toch een beetje uit de toon hier. Even verderop zien we mensen baden in

zee en ze huiveren al bij het idee. De temperatuur gaat volgende week hier stijgen, dus misschien

ontdooien ze nog en zien we ze weer in t-shirt en korte broek.

Vanavond vieren we Tim zijn verjaardag met een etentje, we hebben al genoeg restaurantjes gezien dus dat gaat wel lukken.

— verstuurd via Iridium 04/07/2013 12.40 UTC 50.08.7N 4.26.4W.

De weerberichten laten voor de komende tijd geen wind of oostenwind zien. Daarom proberen wij nog te profiteren van de laatste westenwind. We willen op die manier in een keer door naar Weymouth. Vanaf Falmouth is dat een tocht van ruim 100 mijl, dus weer een nachttocht.

Om 6 uur ’s ochtends ging de wekker. Bas en Joke gaan naar de supermarkt om iets lekkers te scoren voor Tim zijn 19e verjaardag. We komen terug met chocolade muffins en verse chocolate chip caramel cookies. Uitgebreid taart eten doen we wel als we weer zijn aangekomen.
In Falmouth zijn we de Tangaroa tegengekomen, zij staan aan het begin van een rondje Atlantic. We konden ze wat tips geven tijdens een paar gezellige middagen. Als dank kregen we een fles wijn, daar gaan we volgende week ergens in het zonnetje van genieten.
Twee dagen geleden kwam de Jan van Gent naast ons liggen, zij zijn ook op terugweg naar Nederland van eenzelfde rondreis. Gisteren hebben we nog gezellig met ze staan kletsen.
Om 8 uur vanmorgen gooiden we los en werden uitgezwaaid door de bemanningen van de Jan van Gent, Tangaroa en Whisper of Deben.

— verstuurd via Iridium

We hebben helemaal toegeleefd naar de aankomst in Falmouth. Nu we daar zijn merken we dat we even

een paar dagen rust willen om weer energie op te laden voor het vervolgtraject en te wennen aan het

idee dat de reis nu in de eindfase komt. We zullen de oceaan missen! Falmouth is een heel leuk

stadje om rond te scharrelen. We zijn onder andere naar het maritiem museum geweest, waar we een hele middag hebben rondgelopen. Het heeft een uitgebreide tentoonstelling en was erg interessant.















Er is een

speciale tentoonstelling gewijd aan de Britse reddingsbrigade.
Aan de wand hangt onder andere een uiteenzetting met foto’s over de Fastnet race van 1979. Een

heftige storm eiste destijds vele levens en 26 boten moesten toen worden verlaten. We zien de foto’s

van de zeegang en de beschrijvingen van de bemanning van de reddingshelicopters. En dan te bedenken

dat Noel van de Whisper of Deben destijds in een Contessa 32 hier ook in heeft gezeten.

We gaan nog een keer op een terrasje thee drinken. Aan de zijkant van het terras staat een kist met

geruite dekens. Die mag je lenen als het buiten een beetje koud is. Dit is zo typisch Engels,

kenmerkend voor wat het hier zo leuk maakt.





Inmiddels vullen we diesel bij, maken de watertanks weer eens schoon en rommelen nog wat aan boord.

De komende twee dagen (dinsdag en woensdag) wordt het minder goed weer, daarna knapt het op. We

denken dat we donderdag weer eens verder varen naar Fowey, een mijl of 20 verderop langs de kust.

Men spreekt het uit als “Foy”.

Het is gelukt! We zijn 26 juni na elf etmalen aangekomen in Falmouth. Dat betekent afscheid van het

oceaanzeilen. De laatste twee dagen ging dat stukje bij beetje. Eerst ontvangen we weer Navtex

berichten als een soort “elektronisch land in zicht”, dan varen we het continentaal plat op. Het

water krijgt een andere kleur en gaat ook anders ruiken. De golven veranderen ook. Dan komt een

eerste insect aanvliegen. ’s Morgens om 07.30 uur zien we voor het eerst land. Lands End en Lizard

Point komen in zicht. Je kan de aankomst niet zo goed timen na zo’n lange tijd, dus we passeren

Lizard Point met stroom tegen. We zien in de verte, ondanks het vrijwel windstille weer waarom je

dit soort kapen op gepaste afstand moet passeren. De uitgaande getijstroom functioneert als een

soort rif waarop de oceaangolven (momenteel heel laag) met veel geweld breken. Wij hebben er op 10

mijl ten zuiden van Lizard Point geen last van en varen 20 mijl later kalmpjes Falmouth binnen.















We herkennen alles nog en realiseren ons dat de cirkel nu gesloten is. Elf maanden geleden

vertrokken we uit Falmouth voor de eerste grote oversteek naar La Coruna, nu komen we aan in

Falmouth na de laatste grote oversteek vanuit Terceira.








Het was gedurende een aantal dagen veruit de meest ruige oversteek, terwijl het de meeste andere

dagen juist behoorlijk rustig was. We voelen veel voldoening, we hebben het geflikt, zonder

noemenswaardige problemen met de boot.



















We beginnen met een borrel in de The Chain Locker pub samen met de bemanningen van de Job, de Ostrea

en de Flying Circus en even later ook de Cula, die 2 uur later binnenkwam. De volgende dag vieren we de

aankomst samen met Sandie en Noel van de Whisper of Deben. We hebben een hele gezellige avond vol

verhalen en de tijd vliegt voorbij.








We kunnen het nog een poosje rustig aan doen. In gezamenlijk overleg hebben we besloten dat we gaan

mikken op 10 augustus als aankomstdatum in IJmuiden (zoals altijd ijs en weder dienende). Tot die

tijd gaan we nog de zomervakantie besteden in Zuid Engeland, de plaatsen aandoen die we op de

heenweg hebben overgeslagen. Noel heeft ons een heleboel tips gegeven over leuke bestemmingen.

Noel stelde voor om op Oggy Expedition te gaan. We hadden geen idee wat dat was. Het bleek dat we een etentje kregen aangeboden van Sandie en Noel. We aten Cornish Oggy’s en Noel

vertelt meteen de historie. Mannen en kinderen die vroeger in de tinmijnen moesten werken kregen dit gerecht

mee als lunch. Het is een gekruid gerecht van in deeg gewikkeld vlees (indien dat beschikbaar was)

en groenten. Het smaakt heerlijk!

— verstuurd via Iridium 26/06/2013 12.12 UTC

Vanmorgen om half acht zagen we voor het eerst land, na 11 dagen alleen water te hebben gezien. Via de marifoon hadden we al diverse keren de Falmouth Coastguard gehoord. Beluga is ook al op de foto gezet door een ontvangstcomite, het was een helikopter van de marine gevolgd door een laag overvliegend vliegtuigje. Johan zwaaide nog naar ze en lachte naar de camera, ze zwaaiden zelfs nog terug. Tjonge we wisten niet dat we al zo beroemd zijn 🙂

Nu varen we tegen stroom richting Falmouth, waar we eind van de middag aankomen. Voor het eerst in dagen schijnt de zon weer.








— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 25/06/2013 13.42 UTC 49.02.5N 7.31.7W, etmaal-afstand 116 mijl, afstand tot Falmouth afgenomen met 114 mijl (nog 134 mijl).

Gistermiddag kwam er een groep dolfijnen langs. Ondanks de regen gingen we bij de boeg zittten kijken. Er zat weer een heel kleintje bij, Bas zag de vertikale strepen van geboorte. Niet ouder dan 4 dagen dus. Toen de groep wegzwom, ging een van de dolfijnen wel tien keer uit het water springen. Met een grote plons viel hij weer in het water. Bij een van zijn sprongen bleef hij met zijn staart zwiepen, het leek wel een spartelende vis op het droge.

Een half uurtje later kwam een tweede groep langs. In de koude wind hebben we genoten van hun capriolen onder water. Ze zochten steeds de golven op en kwamen dan weer met een flinke snelheid bij de boeg zwemmen waar we ze hoorden piepen. Een mooi afscheid van de diepe oceaan, want een uurtje later voeren we het continentaal plat op. We gingen van 4000 naar 200 meter diepte.

We merken dat we weer dichter bij land komen. De navtex berichten volgen elkaar in rap tempo op en we zien weer veel schepen. Het is nog steeds grijs, nat en erg koud. De temperatuur van het zeewater is gedaald tot 13,5 graad. Inmiddels hebben we ons thermo ondergoed aan en extra dikke sokken. Tim heeft zelfs een warme muts opgehad tijdens zijn wacht, alhoewel hij binnen zat.

Joke hoorde om 4 uur ’s morgens een vreemd geluid buiten. Toen ze haar hoofd boven de buiskap uitstak, zag ze een meeuw die onmiddelijk een verschrikte kreet gaf. Daarop gaf Joke als antwoord een luide gil. De vogel vloog haastig weg en bleef nog minstens 20 minuten om de boot heen cirkelen en deed nog een paar pogingen om te landen.

— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 24/06/2013 14.03 UTC 48.08.5N 9.59.5W, etmaal-afstand 115 mijl, afstand tot Falmouth afgenomen met 113 mijl (nog 248 mijl).

Vannacht vanwege de afnemende wind de motor erbij gezet. Op de radar zagen we binnen een tijdsbestek van drie uur vijf schepen binnen een afstand van 8 mijl van de boot.
Zojuist weer de motor uitgezet en met 5 knopen voor de wind zeilen we weer.

Bas doet nog steeds verwoede pogingen met vissen, helaas zonder resultaat. Hij heeft wel een grote vogel gespot en vermoedt dat het een albatros is. Verder zien we weinig zeeleven. Gisteravond zagen we nog wel hele kleine Portugese Oorlogsschepen.

— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 22/06/2013 13.59 UTC 47.09.0N 12.19.0W, etmaal-afstand 131 mijl, afstand tot Falmouth afgenomen met 130 mijl (nog 361 mijl).

Het weer heeft zich keurig volgens de verwachtingen ontwikkeld. We hebben ten zuiden van de depressie westelijke en later noordestelijke wind gekregen. Gisteren avond en vannacht kracht 6 en in de loop van vandaag afnemend tot 4. De verwachting is dat het verder gaat afnemen. De barometer is weer sterk gestegen tot 1030.

Het resultaat is dat we stevig zeilend het beste etmaal van deze oversteek hebben kunnen klokken in de hoogste zeegang die we ooit hebben gehad.

Via email hebben we regelmatig contact met de Whisper of Deben die 200 mijl voor ons ligt. Met de Flying Circus, de Ostrea en de Mare Liberum wisselen we dagelijks de positie uit.

Gisteren hebben we in de verte tussen de hoge golven nog een spuiter gezien van de adem van een walvis. Het is nog steeds heel koud, de zeewatertemperatuur is nog maar 14 graden. Alles gaat verder prima en de weersvooruitzichten voor het laatste stuk zien er tot nu toe goed uit.

— verstuurd via Iridium