Het is dankzij goede wifi gelukt om het filmpje van de dolfijnen in de baai bij The Saintes te uploaden.
Vandaag hebben de jongens hun duiken kunnen maken, ze hebben twee haaien gezien en weer heel veel vissen. We gaan nu ankerop en varen vanmiddag naar St. Kitts, omdat we nu veel last hebben van de swell hier.
’s Morgens om half negen staan Tim en Bas bij de duikshop, echter de eigenaar
weet van niks. Caribische miscommunicatie dus. De jongens komen weer
teleurgesteld aan boord. Tja, wat gaan we dan doen.
We besluiten om te gaan fietsen en wachten tot de fietsshop om 10 uur open gaat.
Niemand te bekennen, dus bellen we de eigenaar die even later naar zijn shop
komt en ons mountainbikes verhuurt. Vanmorgen vroeg had hij al een rondje eiland
gedaan en over de 32 km heeft hij 1 uur en 45 minuten over gedaan.
Wij gaan ook het eiland rond en trekken daar ruim een halve dag voo
Oceaanzeilen kent vele facetten. Een daarvan bezorgt ons twee oncomfortabele
nachten in Little Bay, Montserrat. Het is al een aantal dagen ongewoon rustig
weer. Het is vrijwel windstil en dat blijft nog een poosje zo. Montserrat heeft
door de vulkaanuitbarstingen de min of meer rustige ankerbaaien verloren. Er
zijn nog enkele baaitjes over, die inclusief de port of entry Little Bay open
liggen naar het noordwesten. Met deze windstilte liggen we hier heel rustig.
Ons kalme weer wordt veroorzaakt door een storm op de noord-atlantische oceaan,
meer dan duizend kilometer van ons verwijderd, de windstille zone (de zogenaamde
paardenbreedten) wordt hierdoor een eind naar beneden gedrukt. De storm
veroorzaakt hoge golven, die over vele duizenden kilometers nog van invloed
kunnen zijn. Dat fenomeen heet groundswell, moeilijk te voorzien omdat het op
zo’n grote afstand wordt veroorzaakt. Je krijgt te maken met een vrij hoge
deining, die in dit geval vanuit het noordwesten plotseling de baai in begint te
lopen. De deining is niet meer zo hoog, maar wel heel lang. Op diep water merk
je er weinig van, maar als het ondieper wordt, zoals in ankerbaaien, dan worden
ze korter en hoger en kunnen zorgen dat je boot ineens in de branding ligt, denk
hierbij aan een tsunami-effect. Een stranding kan dan binnen enkele minuten
gebeurd zijn. Gelukkig komt het bij ons niet zo ver, maar de oplopende deining
laat de boot hevig schommelen. We maken een filmpje van de buren.
We bewegen zo hevig, dat we ’s nachts geen oog dicht doen. We zien ook dat de
zandbodem in beweging komt en het ingegraven anker een beetje los spoelt. We
besluiten in de loop van de dag dat we weg willen. De tocht naar Nevis zouden we
omstreeks middernacht kunnen aanvangen. We maken alles klaar, zodat we binnen
enkele minuten weg kunnen als de deining te erg zou worden.
Er is, voor de noordkust van Puerto Rico een instantie die de groundswell
voorspelt. Met een marge van 12 tot 24 uur komt die dan bij ons. De voorspelling
is dat het constant blijft en in het weekeinde weer toeneemt.
De tweede nacht lijkt het iets kalmer te worden en we besluiten om het nog even
aan te kijken. Na een tweede onrustige nacht, gaan we ankerop om 6 uur ’s
morgens. Geen wind, maar nog steeds een fikse deining. We gaan op de motor naar
Nevis en komen in de middag aan bij Charlestown.
De enige gele mooring, die je moet gebuiken als je nog moet inklaren, is bezet
en het douane kantoor is vanaf 15.00 uur gesloten. We gaan verderop aan een
witte mooring (ankeren is strikt verboden hier) en hijsen de gele vlag. Het kan
hier ook erg onrustig zijn, maar vreemd genoeg is het hier nu heel kalm. We
kunnen hiervandaan snel weg naar St. Kitts, dus we hebben nu
uitwijkmogelijkheden, mocht die groundswell voor problemen gaan zorgen. We
besluiten voorlopig om een paar dagen hier te blijven. Genoeg te zien en doen op
Nevis.
’s Avonds is het nog steeds windstil en heel helder. De vulkaantoppen van Nevis
en St. Kitts zijn onbewolkt. In de verte zien we een stukje Nederland liggen: De
vulkaan van St. Eustatius (Statia). Nog verder weg zelfs Saba. Het is zeldzaam
helder, Saba ligt ruim 85 kilometer van ons vandaan! We genieten van de rustige
avond en hebben weer eens een goede nachtrust.
De volgende ochtend komt de Port Police langs en die herinnert ons dat we
moeten inklaren. Met de dingy gaan we naar de grote jetty van Charlestown. We
worden opgevangen door een vriendelijke man die onze vuiniszak aanneemt en
opruimt. Nevis heeft de reputatie dat iedereen heel vriendelijk en eerlijk is.
Het is zelfs verboden om de dingy op slot te leggen. We klaren in bij drie
kantoortjes (customs, port authority, immigration), die pal naast elkaar in één
gebouw liggen. We worden vriendelijk en vlot geholpen. Op de terugweg zien we
een aantal pelikanen op een vissersbootje zitten. We liggen bij een paar
Nederlandse boten. Bij de Gaja krijgen we een drankje en maken we een praatje.
’s Middags gaan we naar Oualie Beach, een baaitje in het noordwesten gelegen
achter Booby Island in de Narrows, het ondiepe water tussen Nevis en St. Kitts.
Tim en Bas hebben uitgevlooid dat hier de duikshop zit en dat ze van hier uit
duik-tours maken naar de op eem mijl of 5 van Nevis gelegen Monkey Shoals waar
ze haaien kunnen zien. Als we langs gaan en vragen of het kan is het antwoord:
“all you have to do is to be here at 08.30 tomorrow morning”. Nevis is echt
“relaaaax maaaan”. We gaan hier aan Limin’ doen, maar daarover later meer.
Vanaf 1995 is Montserrat getroffen door vulkaanuitbarstingen. De hoofdstad
Plymouth, vele dorpen en het vliegveld zijn vernietigd. Langs de kust varen we
buiten een exclusion zone, waarin niet gevaren mag worden. We worden opgeroepen
door de James Cook, een onderzoeksvaartuig dat de seismische activiteit meet.
Hij verzoekt ons om op afstand te blijven en later om achterlangs te varen.
Zeilend langs Montserrat vallen de grijs-bruine stromen met as en stenen in het
groene landschap meteen op. Als we dichterbij komen ruiken we zelfs de zwavel.
Later horen we dat er sinds enige dagen weer vulkaanactiviteit is. We zien
vanaf een afstand van 4 kilometer enorme rotsblokken liggen. Het is echt
onverstelbaar dat daar de stad Plymouth ligt onder een dikke laag as en steen.
Wat een natuurgeweld is zo’n vulkaan.
We varen naar het noorden en ankeren in Little Bay, waar we ook gaan inklaren.
Er is hier nog heel weinig. Voor een boodschap moet je al een flink eind weg. We
ontvangen echter prima internet aan boord en we hebben toegang tot gratis water.
Dat verwacht je niet in zo’n “in the nowhere” plekje. Het inklaren gaat
enigszins formeel maar verder heel vriendelijk en vlot. De immigration zit in
een geimproviseerde vrachtwagen trailer.
Met Cecil van Wade’s Taxi & Tours
maken we een rondrit over het eiland.
Eerst gaan we naar het noorden waar nu de meerderheid van de bevolking woont, er
zijn veel nieuwe huizen gebouwd en er wordt nog steeds bijgebouwd. Voor de
vulkaanuitbarsting woonden er 14.000 mensen op het eiland, nu nog zo’n 5000.
Veel mensen zijn naar Engeland verhuisd.
Het hospitaal is gevestigd in de oude school, er zijn nieuwe scholen gebouwd in
Look Out (momenteel de grootste plaats) en zelfs een nieuwe vliegveld, kleiner
dan de vorige omdat er weinig plat land is.
Het eiland is voor bijna 2/3 verboden gebied. De vulkaan staat in het vruchtbare
zuiden waar ook de hoofdstad Plymouth was gevestigd.
In 1995 begon de vulkaan
actief te worden, de dome (koepel van afgekoelde rotsen) begon zich op te bouwen
en in 1997 explodeerde deze. Rotsen en as werden 10 kilometer hoog de lucht
ingeschoten. De uitbarstingen, vooral de zogenaamde pyroclastische flows,
bestaande uit gloeiend gas, as en gloeiend gesteente die tot 160 km per
uur de hellingen afrazen hebben de meeste vernietigingen verooraakt. Nog in 2010
is dit voor het laatst gebeurd. De schattingen zijn dat de vulkaan pas over een
jaar of 15 weer rustig wordt.
Bij het Montserrat Vulcano Observatory bekijken we de film “The Price of
Paradise”. Het zijn indrukwekkende beelden van de levendige stad, de evacuatie
en de uitbarstingen. Vanaf het buitenterras overzien we het afgesloten gebied,
waaronder de studio van George Martin. Onder andere Elton John, The Police en de
Rolling Stones hebben hier platen opgenomen.
We rijden naar het afgesloten gebied, waar een kleine plek, Richmont Hill,
overdag toegankelijk is, als de vulkaan rustig is. De wegen zijn deels kapot en
er zijn plekken die vol liggen met as. Bij het befaamde Montserrat Springs hotel
bekijken we de receptie, hotelkamers, kantoor en het zwembad dat helemaal vol
ligt met as. Er heerst een onwerkelijke stilte en het is bijna niet te bevatten
dat we aan de rand staan van wat eens een grote stad was. Johan vertelt dat hij
in 1982 Montserrat al eens had bezocht. Hij herinnert zich dat ze destijds in
het Vue Point Hotel uit eten waren geweest. Dit hotel is momenteel nog steeds
verlaten, alhoewel er pogingen tot herstel zijn gedaan. Cecil rijdt er speciaal
voor ons nog even langs.
Cecil brengt ons naar een creools restaurant voor de lunch en praat nog over
zijn eigen ervaringen. In 1989 kwam hurricane Hugo over het eiland, die 95% van
de huizen vernielde. Het dak van zijn huis werdt erafgeblazen. Toen men de
schade had hersteld, kwam de dreiging van de vulkaan. Mensen die geevacueerd
waren, raakten ongeduldig en sommigen gingen af en toe terug naar hun huizen. De
uitbarsting van 1997 kostte daardoor 19 mensenlevens.
We hebben een goede indruk gekregen van de geschiedenis en hebben respect voor
de mensen die bezig zijn met de wederopbouw. Bij de baai waar Beluga ligt, is een nieuwe
hoofdstad gepland. De eerste activiteiten zijn net gestart.
Bij de baai teruggekomen nemen we een lekkere duik in zee en daarna een douche
in het net geopende sanitairgebouwtje.
We liggen in de baai van Deshaies, de meest noordelijke baai op Guadeloupe en dus de springplank naar Antigua of Montserrat.
We twijfelen naar welke van de twee we zullen gaan, na een paar dagen lezen, nadenken en discussiëren wordt met 3 stemmen voor Montserrat (door de mannen) en 1 stem voor Antigua (Joke) de knoop doorgehakt. Het blijft altijd lastig om een beslissing over de volgende bestemming te maken, we bedenken dan maar dat we toch niet alles kunnen zien en dat alle eilanden mooi zijn.
De afgelopen dagen heeft Bas veel aan zijn schoolwerk gedaan waarbij de computer en de wifi-antenne overuren maakten. Zelfs na zonsondergang ging hij nog door, aangezien de zonnecellen dan geen stroom meer opwekken hebben we voor het eerst van de reis de Honda generator tevoorschijn gehaald voor de stroomvoorziening. Het laadstroomapparaat dat de stroom krijgt van de generator had er moeite mee. De generator kon de piekstroom die nodig was om op te starten niet geven. Bas kwam op het lumineuze idee om de motor te starten en tot onze verbazing hielp dat. De motor kon na een halve minuut weer uit.
Het was alweer even geleden dat we een goede internetverbinding hadden. Toen we aankwamen was het erg druk in de baai, uiteindelijk konden we in een klein gaatje ankeren, we hadden redelijk internet daar. We lagen prima totdat een cruiseboot aan de vissersboeitjes (volgens ons) ging liggen pal naast ons. We zijn toen maar ankerop gegaan en meer naar buiten gaan ankeren in 10 meter diep water. Tot onze verrassing hadden we hier nog betere wifi, toen de baai weer wat leger raakte zijn we daarom lekker blijven liggen.
Om het hoofd even leeg te maken en de spieren te laten werken hebben we een riverhike gemaakt door Rivière Deshaies. Twee uur lang springen en klauteren we van rots naar rots. Op dit punt aangekomen ging Johan lekker uitrusten, de rest ging nog even verder.
Volgens de beschrijving in de pilot was er nog een “cavelike” rots met vleermuizen aan het einde van de rivier op nog zo’n twintig minuten klauteren. Wij hebben er twee keer zolang over gedaan en waren behoorlijk vermoeid toen we weer bij de plek terugkwamen waar Johan zat.
Hij had inmiddels een lift aangeboden gekregen van twee Fransen die we al eerder tijdens de hike waren tegen gekomen, we kwamen precies op tijd aanlopen om mee te gaan. Helemaal super de luxe zo’n autorit, we werden teruggebracht tot bij de dinghy-steiger.
Moe en voldaan kwamen we net na zonsondergang weer terug bij Beluga. We zijn nog even in het water gesprongen om af te koelen met een prachtige roze-rode lucht om ons heen.
