Wij wensen iedereen een heel gelukkig, gezond, warm en bijzonder 2013 toe.
Vanaf Bequia toasten wij op jullie en bedanken jullie voor jullie reacties op onze verhalen, goede wensen en lieve mails.
Inmiddels hebben we alle foto’s toegevoegd bij de blogs van de oversteek, die begon op 6 december. Heel veel kijkplezier.
Het oversteken van de Atlantische Oceaan is geen sinecure. Onze oversteek is eigenlijk begonnen in Lissabon, 4 nachten doorzeilen naar Porto Santo bij Madeira. Dat klinkt inmiddels niet zo veel, maar het is gewoon vol oceaanzeilen. Na 2 nachten zeilen waren we vervolgens in La Palma. Dan heb je de keuze: direct naar de Caribische Eilanden of eerst naar de Kaap Verden. Wij kozen voor het laatste. Dat splitst de oversteek in tweeen, met een omweg van een paar dagen. De 800 mijl naar de Kaap Verden was voor ons de opmaat naar het grote werk: ruim 2000 mijl richting Barbados.
Het internet is geen plek om gevoelens te uiten, maar Johan wil toch delen waar onze zeiltocht is geboren: in het Caribisch gebied! In 1979 mocht hij met Henk en Marga mee op de Zwalker. We zeilden van Saint Barts naar Saint Kitts. Dromerig staarde hij over het kajuitdak naar de eilanden in de verte. Dat was het moment waarop hij zich voornam om ooit nog eens met mijn eigen boot de Atlantische Oceaan over te steken en nog eens langs de Caribische eilanden te varen. Nu, na 33 jaar, is het zo ver. We hebben het geflikt, een teamprestatie met zijn vieren als gezin! Met een boot die we eigenhandig van de ondergang hebben gered door een volledige restauratie. Wellicht kan de lezer zich voorstellen wat er dan door je heen gaat als de eerste Caribische klanken uit de radio klinken, als de eerste eilanden in zicht komen na 18 dagen non-stop zeilen.
Je vertrekt met een eigenaardig gevoel. Het valt niet te plannen wanneer je aankomt en het duurt in ieder geval een paar weken. Wekenlang alleen maar de zee om je heen en een periode die zich niet in een weerbericht laat vangen. Het is “maar” de passaatroute, maar het gevoel van controle dat wij westerlingen denken te hebben moet je toch echt helemaal loslaten. We zullen vanaf nu het moeten nemen zoals het komt. De passaatroute kan altijd een aantal stevige verrassingen bieden.
Onderweg hebben we weerkaarten en gribfiles opgehaald en hebben we een beetje een slingerkoers gevolgd omdat ons dat beter leek met de windverwachtingen. Dat is echter maar heel bertrekkelijk. Als je denkt een weerssysteem te kunnen omzeilen, dan kom je er snel achter dat je bootje in 24 uur maar een uiterst klein stukje op de kaart voortschuift. Uiteindelijk kom je in een ritme en we hebben de laatste dagen, ondanks dat we reikhalzend uitkijken naar land, allemaal het gevoel dat het ook nog wel een paar weken zo mag doorgaan.
We hebben geen referentie van andere oversteken, maar ik vermoed dat deze oversteek niet al te zwaar is geweest. We hebben vrij veel licht weer gehad, met halverwege drie of vier dagen heel stevig zeilen en weinig heftige buien. Het lichte weer betekent overigens niet “relaxed” zeilen. We hebben altijd een verwarde zee gehad met deining van minstens drie kanten, bovenop de windgolven. De bewegingen van de boot laten de zeilen constant klapperen en met het nodige geweld tegen de verstaging knallen. Een behoorlijke aanslag op de zenuwen en het materiaal. Veel experimenteren met zeilstand en koers hebben ons uiteindelijk een soort draaglijk compromis opgeleverd, gericht op het maken van een acceptabele voortgang en het heelhouden van de tuigage. De drie dagen met veel wind en, na een uur of 12, ook heel behoorlijke zeegang waren wat dat betreft heel wat aangenamer.
We hebben veel geleerd. Johan zeilt al een jaar of 35, ook op zee. Maar oceaanzeilen voegt een aantal geheel nieuwe dimensies toe. De afstanden zijn lang. De zeegang is altijd overheersend. De routering op basis van weerkaarten en gribfiles is een wetenschap op zich en het handelen aan dek is op de altijd wild bewegende boot iets dat je moet oefenen. Uiteindelijk hebben we het voordewindse reven van het grootzeil onder de knie, het manipuleren van de fokkeboom hebben we helemaal onder controle. Eigenhandig hadden we uitgedokterd welke handelingen je moet doen met die onhandige ruim 5,5 meter lange paal die een heel eigen leven gaat leiden als je iets niet goed doet.
Na het aanlopen van Barbados concludeerden we dat het daar gewoon onaantrekkelijk is om met je zeiljacht te gaan liggen, met in het achterhoofd ook de wens om de kerstdagen een beetje rustig door te brengen. We draaiden af en staken over naar Bequia.
Dat bleek een goede greep te zijn, want we kregen in die nacht veruit de grootste squall over ons heen van de hele reis. Een rolwolk van horizon tot horizon naast ons kwam steeds dichterbij. We volgden de bui op de radar.
We besloten om, op de kotterfok na, alle zeilen te strijken. Dat was maar goed ook, want de bui bracht een beste storm met zich mee uit het zuiden. Een windrichting die de toch al magere ankermogelijkheden bij Barbados lagerwal maken. We hadden op zijn gunstigst een onrustige nacht gehad en mogelijk gevaar gelopen aan die onbeschermde kust. Overstekend naar Bequia was het vele malen veilgier en weinig meer dan een beetje natte bedoening wegens de hevige regen en een wat wilder dan anders bewegende boot. Johan en Bas werden een keer door een onverwachte golf gelanceerd en Johan kwam met een rib in aanraking met het stuur. Weer een gekneusde rib dus. In de loop van de nacht viel de wind uiteindelijk grotendeels weg, zodat we de laatste loodjes motorzeilend aflegden.
Uiteindelijke lieten we het anker vallen in Admiralty Bay, de drukke maar ruime baai van Bequia.
We hadden het anker tenauwernood ingegraven of de wind draait in een bui 90 graden van richting en neemt toe tot bijna stormkracht. Later in de nacht keert de stevige passaat weer terug uit het oosten. Een stevige test voor ons anker, dat goed blijkt te houden. Bequia is een klein eiland met ongeveer 6000 inwoners, maar geliefd bij zeilers. Het is behoorlijk commercieel, vrijwel alles kan je hier krijgen, maar wel tegen een forse prijs. Tegelijkertijd is Bequia op en top Caribisch. De vrolijk geschilderde houten huisjes van Port Elisabeth, muziek vanuit diverse hoeken, mensen die je groeten en veel lachen. Schildpadden duiken regelmatig op in de buurt van de boot, een uitgetrekt strand ligt op een meter of 200 naast de boot en restaurantjes met een steiger voor de bijboot. Je vaart ernaar toe en wandelt over het strand zo de gezellige bar in. We hebben onze aankomst na een dag uitrusten en bijslapen gevierd met een prima maaltijd en een lekkere cocktail vooraf. We hebben inmiddels al regelmatig gezwommen en gesnorkeld en Tim en Bas duiken naar het anker op een meter of acht.
Het weer: het waait hard (de passaat staat bijna altijd door hier) en een aantal keren per dag kan er een stevige regenbui vallen. Het blijft echter altijd behoorlijk warm.
De dag na kerst klaren we in bij de douane en de immigratie. We worden vlot en correct geholpen en na 140,45 East Caribean dollar te hebben afgerekend en een aantal stempels op documenten en in ons paspoort zijn we officieel binnen in Saint Vincent and de Grenadines.
We mogen een maand blijven in deze eilandstaat, ons Caribische avontuur kan gaan beginnen.
We zijn vanmorgen (10 uur lokale tijd) aangekomen op Bequia, een van de eilanden van St. Vincent en de Grenadines. Nadat we voor anker zijn gegaan hebben we de kerstboom opgetuigd, de cadeautjes uitgepakt en getoast op onze aankomst in de Carieb.
Wij wensen iedereen een vrolijke en gezellige Kerst.
Niets zo veranderlijk als de mens (en het weer). In een aantal behoorlijke squalls varen we de laatste mijlen naar Barbados. Inklaren mag op twee plaatsen: de nieuwe St. Charles Port en in de hoofdstad Bridgetown. Achterop onze nieuwe Imray kaart staat: avoid clearing customs in Bridgetown, go to St. Charles Port. Dat is een nieuwe jachthaven met maar een probleem: er zijn welgeteld zes visitors plekken, afgestemd op boten van 35 meter. Nu hebben we een beste boegspriet, maar 35 meter halen we niet. Ankeren bij St. Charles Port is nauwelijks mogelijk, er loopt een enorme swell die je hevig zou laten rollen.
We zijn toch naar St. Charles Port gevaren, omdat we met eigen ogen de mogelijkheden wilden beoordelen.
Pilots kunnen zo veel zeggen. Het komt erop neer dat we in St. Charles Port zouden kunnen inklaren, om vervolgens nog 17 mijl naar Bridgetown te varen, om in de baai daar te ankeren. Die baai is volgens de pilots vaak oncomfortabel met veel swell. En doorvaren langs de kust gaat zo maar niet, daar heb je een aparte clearance voor nodig. Ook met clearance mag je tussendoor nergens ankeren. Je mag alleen stil blijven liggen of haaks de kust uit varen. Om later weer weg te gaan moeten we dan weer 17 mijl naar St. Charles Port terugvaren, daar aanleggen, uitklaren en wegwezen. Maar om terug te varen moet je weer een aparte clearance aanvragen. We hebben helemaal geen zin in al dit gedoe en besluiten af te draaien en over te steken naar Bequia. We besluiten om ooit nog eens terug te komen, maar dan wel met het vliegtuig.
Waarom Bequia? We willen wat rondpionieren in het gebied tussen Granada en St. Vincent, Grenadines geheten. De bovenste Grenadine is Bequia. Vanuit Grenada (waar we aanvankelijk na Barbados heen wilden) moet je behoorlijke aandewindse tochten maken om in de Grenadines te komen, vanuit Bequia ziet het er met de heersende windrichting veel gunstiger uit. De meeste Grenadines vallen onder St. Vincent. Dus, daar komen de regeltjes weer, moet je eerst in een zogenaamde “port of entry” aankomen om de formaliteiten met customs en immigration te regelen. Bequia is zo’n port of entry. Bovendien schijnt het er rond kerst en oud en nieuw erg gezellig te zijn. En ze hebben een erg goede water, diesel en laundry service. En ze hebben terrasjes met cocktails. Al met al reden genoeg om de keuze definitief of Bequia te laten vallen. Nog een nacht doorvaren, zo’n 100 mijl te gaan dus.
— Verstuurd via Iridium, 24/12/2012, 18:28 UTC, 13.14N 59.44W, afgelegde etmaalafstand 128 mijl.
—
Midden in de nacht was er weer alle hens aan denk. De boot was door de veranderende windrichting naar het noorden aan het koersen. Er waren diverse buien rondom ons, de wind was daardoor afgezwakt en gedraaid en er was een warrige zee ontstaan. Nadat we de motor hadden gestart, de fokken ingerold en het grootzeil midscheeps hadden gezet, kwam plots de wind weer terug. Dus zeilen weer uitrollen en in de goede stand zetten en de motor weer uitzetten. Een half uur later lagen we weer op koers en in ons bedje.
’s Morgens vroeg tijdens Johan zijn wacht, ging het “dolfijnen-alarm” af. Iedereen weer zijn bed uit, het blijft mooi om ze te zien spelen met de golven. Ze kijken ook naar ons en duiken onder de boot en komen dan precies op de plek boven waar wij over de zeereling hangen. Na een half uurtje was het feest voorbij en gingen we nogmaals ons bedje in.
Vlak voor de lunch zagen we twee vissen naast Beluga zwemmen, Johan vermoedt dat het loodsvisjes waren. Tim en Bas hebben nog geprobeerd ze te vangen, maar helaas ze waren niet te verleiden tot het happen in aas. Het water is zo helder, dat we ze lange tijd konden volgen. Als ze te snel gingen hielden ze in en bij een golven maakten ze weer een spurt. Ze hebben het ruim een uur volgehouden te denken dat onze boot een walvis was.
Morgen hopen we weer land in zicht te krijgen. Het hangt een beetje af van de ankerplek of we Barbados aan gaan doen. De pilots zijn niet erg lovend over het in- en uitklaren en de weinige ankerplekken die er zijn, zijn niet beschermd tegen de deining. We lopen het wel aan en gaan ter plekke beslissen wat we gaan doen, ankeren of doorvaren naar Bequia. Wordt vervolgd 🙂
— Verstuurd via Iridium, 23/12/2012, 19:14 UTC, 14.03N 57.59W, afgelegde etmaalafstand 110 mijl.
We zeilen weer! Gister eind van de middag begon de wind weer voorzichtig te blazen.
We hebben de hele nacht heerlijk gezeild, vallende sterren gekeken en genoten van de koelte. Eind van de dag was het 31,5 graad binnen, met als gevolg dat de hele familie om half tien ’s avonds opeens in de kuip zat af te koelen. Ieder lag te zwemmen in zijn bed. Gelukkig waren er niet al te woeste golven dus hebben we de luiken op een kier kunnen openzetten en daarna toch nog lekker kunnen slapen. Vanochtend lekker uitgeslapen tot 12 uur, heerlijk zo’n weekenddag. We moeten echt op de kalender kijken welke dag het is, de dagen vloeien in elkaar over en lijken allemaal op elkaar.
De mannen zijn gister en vandaag weer aasjes kwijtgeraakt, vandaag moet er wel een hele grote vis aan gehangen hebben, want het lijntje was afgebroken en vele malen rondgedraaid. Nu doen ze een poging met een kledinghanger, die moet aangeven of ze beet hebben. Ze zijn er in ieder geval lekker mee bezig, allerlei strategieen worden er besproken.
Net voor de lunch kwam er nog een pilot whale heel even kijken naar de boot. Kennelijk was het niet interessant genoeg, want nog geen minuut later was ie alweer verdwenen.
— Verstuurd via Iridium, 22/12/2012, 16:09 UTC, 14.26N 55.54W, afgelegde etmaalafstand 128 mijl.
Warm Wolkenloos en Windstil. Met nog 363 mijl te gaan naar het waypoint (1 mijl noord van Barbados) hebben we de motor maar bijgezet. Er staat een lange hoge deining uit het zuiden en een uit het noorden. Op zich heb je daar geen last van als het waait en de zeilen de boot steun geven. Met weinig wind (momenteel kracht 1 tot 2) gaat de boot rollen en de zwiepende mast mept steeds de wind uit de zeilen. De zeilen worden vervolgens door de terugzwiepende mast weer met een dreun gevuld. Na bijna 24 uur dit spelletje te hebben aangezien en aangehoord gooien we de handoek maar even in de ring. Met de motor aan loopt het een stuk beter.
Het lichtweerzeil hebben we inmiddels een aantal keren geprobeerd de afgelopen weken. Echter dat zeil klapt even hard, tenzij we helemaal halve wind gaan varen. Het is een geleend zeil en ik vemoed dat Henk het leuk vind als we het ooit aan een stuk weer inleveren. Maar ja, recht naar het noorden willen we niet en recht naar het zuiden ligt de evenaar. Ook leuk, maar ze hebben daar geen Caribische cocktails… Misschien gaan we het vanmiddag toch nog eens proberen. Als het goed is komt er vannacht rond 3 uur weer wat wind.
Het is vrijwel wolkenloos. De wolken die er zijn zie je ontstaan uit termiekbellen die hoog opschieten. Er ontstaan de meest fantastiche vormen, die we met enige fantasie benaderen. Dat is een zeehond, daar een dolfijn, naast ons enkele niet nader te noemen onderdelen van de menselijke anatomie.
De eerste signalen dat we aan de eindfase beginnen hebben we: de GPS kan een ETA (Estimated Time of Arrival) berekenen. In plaats van *99 beweert de GPS nu dat we er over 81 uur en 17 minuten zijn.
— Verstuurd via Iridium, 21/12/2012, 14:20 UTC, 14.54N 53.36W, afgelegde etmaalafstand 90 mijl.
Afgelopen nacht en nu overdag hebben we minder wind, zo’n windkracht 2 tot 3. We lopen een knoop of 4 en hebben regelmatig klapperende zeilen. De wind heeft zich niet aan de voorspelling van de grib-files gehouden, vanmorgen hebben een gijp gemaakt en nu liggen we weer op koers. Het is behoorlijk warm, de zeewatertemperatuur is opgelopen tot 29 graden. Vanmorgen weer een bad genomen om af te koelen.
Johan heeft de brandstoftankjes van het kooktoestel schoongemaakt, er zat behoorlijk wat vettigheid op. Waarschijnlijk restant van de Spaanse alcohol de quemar, dit is methanol terwijl ethanol beter is. Maar goed, ze doen het weer. De waterketel fluit weer als vanouds en het brood is weer lekker gaar.
— Verstuurd via Iridium, 20/12/2012, 17:10 UTC, 15.10N 52.18W, afgelegde etmaalafstand 112 mijl.
–
We hebben vandaag mooi weer, met een constante oostenwind, kracht 4. Ideaal zeilweer dus. De boot loopt een knoop of 5, pal naar het westen. We zijn helemaal thuis in ons kleine wereldje van 11,5 bij 4 meter en beseffen dat we sinds La Palma geen wereldnieuws hebben gehoord. We vermoeden dat we daaraan ook niet veel missen. Vandaag maken we een lekker mousse-toetje voor bij het avondeten om te vieren dat we inmiddels 5000 mijl hebben afgelegd met de boot, dat we nog 543 mijl te gaan hebben naar Barbados en dat we de 50ste lengtegraad zijn gepasseerd. Mooi getal toch?
We hebben vandaag lekker vers wit brood gemaakt en de vislijn hangt uit aan ons geimproviseerde duikplankje. De boot rolt voor de wind af toe behoorlijk, maar zelfs dat begint te wennen. Alleen als de wind afneemt, dan neemt het rollen toe en gaan de zeilen tekeer, dan vinden we het minder. Dat is sinds afgelopen nacht gelukkig afgelopen.
’s Nachts varen met de maan precies voor ons, alsof hij ons de weg wijst.
Eigenlijk kunnen we alleen berichten dat alles goed gaat, we genieten er allemaal van.
— Verstuurd via Iridium, 19/12/2012, 15:55 UTC, 14.59N 50.26W, afgelegde etmaalafstand 111 mijl.
Na zeven uur motoren kwam gelukkig de wind weer terug, we hebben daarna heerlijk gezeild. Vannacht en vandaag hebben we veel buien om ons heen en een wind die varieert in kracht en richting. Zo vliegen we over de golven met ruim 6 knopen en zo liggen we te rollen met 2 knopen snelheid (met irritant klapperende zeilen). Al met al hebben we toch nog meer dan 100 mijl afgelegd afgelopen etmaal.
Bas kreeg vannacht een vliegende vis vlakbij zich in het gangboord en had al net zo’n hartverzakking als Johan een paar dagen geleden. Pas bij wisseling van de wacht ging de vis overboord, eerder durfde hij het niet aan.
Na vijf dagen geen schepen gezien te hebben, zien we nu een tanker naast ons die eenzelfde koers vaart. Het is zo bijzonder, dat iedereen meteen naar buiten kijkt als ie gespot is.
Eten is heel belangrijk voor ons, het zijn de hoogtepunten van de dag. Gister was het brood bakken een beetje mislukt, maar vandaag hadden we een heerlijk vers goed gerezen brood. We kunnen daar echt van genieten en de borden kunnen zo weer voor het avondeten gebruikt worden, iedereen eet alle kruimeltjes op.
We worden ook steeds creatiever met koken, gisteravond taco’s met koolsalade en de dag ervoor koude macaronisalade met tonijn (nee, nog steeds niets gevangen) en pesto.
— Verstuurd via Iridium, 18/12/2012, 17:39 UTC, 15.05N 48.38W, afgelegde etmaalafstand 112 mijl.