Sailblog Zeilreizen en vakanties met de Beluga

Vrijwel iedereen die met een zeiboot van de Carieb, Bermuda of de USA oversteekt naar Europa stopt in

Horta omdat het op de zeilroute ligt en al heel lang een goede haven heeft. Tegenwoordig liggen er

honderden jachten, de meeste zijn bezoekers op doorreis.

Ook al heel oud is de traditie dat elk bezoekend jacht een muurschildering maakt ergens op de kade.

Inmiddels is het zelfs zo dat dit geluk brengt op het vervolg van je reis. Uiteraard willen we dit niet

nalaten, dus zijn we met computer, polood, verf, schaar, papier en penseel aan de slag geweest om onze

aanwezigheid op de kade te vereeuwigen.








We hebben allemaal een deel gedaan en zo lekker bezig in de middagzon met Pico bijna als een schilderij

op de achtergrond.

Onderwijl maken we regelmatig een praatje met andere zeilers. Het is een leuk en bont gezelschap. De

Amerikanen naast ons zijn de wereld rondgezeild en onderweg naar Europa. Ze leven al een jaar of tien op

hun boot. Zo heeft iedereen zijn verhaal.
Tim en Bas gaan morgen duiken, vrijdag gaan we een whalewatch tour doen. De tijd vliegt hier voorbij.

Zaterdagochtend vroeg vertrokken we uit een inmiddels bomvol haventje en uitgezwaaid door de erg vriendelijke havenmeester. Bij het uitchecken kon hij zijn blijdschap over ons vertrek al niet voor zich houden, hoe meer boten er vertrekken hoe liever het hem is. Hij heeft een hele lijst op zijn bureau liggen met nog aan te komen boten, het haventje wordt dus steeds populairder en terecht vinden wij.








Het was een rustig zeiltochtje, eigenlijk meer motorzeilen want de wind stond een beetje tegen en kwam ook niet helemaal overeen met de weersverwachting. We hadden een aantal buien om ons heen en veel boten. Vooral ’s nachts was het opletten met een hele vloot vissersboten. ’s Morgens vroeg kwamen er groepjes dolfijntjes bij de boeg spelen, ze kwamen een stukje uit het water en lieten zich in de boeggolven vallen, een grappig gezicht.

Zondagmiddag kwamen we aan in Horta op het eiland Faial, het zeilersmekka van de Azoren. Vlak voordat we bij de haven aankwamen zagen we de berg van het naast gelegen eiland Pico even boven de wolken tevoorschijn komen, een mooi gezicht. Na de snel afgehandelde formaliteiten, zijn we over de havenkade gaan wandelen en hebben de vloer- en muurschilderingen bewonderd. Het brengt geluk als je als zeiler een tekening achterlaat, dat gaan wij dus van de week ook doen. Daarna heerlijk zitten kletsen bij onze engelse medezeilers van de Whisper of Deben. Vannacht lekker geslapen op een stilliggende boot en heerlijk uitgeslapen. Inmiddels regent het hier flink, dus vandaag een lekker rustig dagje op de boot.

Flores is een klein eiland van 12 bij 17 kilometer met zo’n 3800 inwoners. Het hoogste punt is Morro

Alto met 914 meter. Bij het eiland bevindt zich het meest westelijke punt van Europa en dat zien we

terug in veel namen van bedrijven en op de borden langs de weg. Ze zijn er maar wat trots op hier.

Het eiland ademt een geweldige rust uit en is overal groen. De bewoners zijn zeer vriendelijk,

behulpzaam en eerlijk. Ze groeten ons als we ze tegenkomen en proberen zoveel mogelijk engels te

spreken, zo niet dan gebruiken ze handen en voeten om ons iets duidelijk te maken.

Om het eiland te verkennen hebben we een autootje gehuurd. We crossen twee dagen rond en zijn erg

gecharmeerd van het landschap. Aan de westkant vinden we de Rocha dos Bordoes, een geologisch fenomeen

van verticaal gevormde basalt. Het heeft de bijnaam orgelrots. Verderop vinden we het dal van de rivier

Ribeira Grande. Boven het dal hebben we een prachtig uitzicht, waar we ook de watervallen zien die de

rivier voeden.

We ontmoeten twee Duitsers die hier op vakantie zijn. Ze willen walvissen zien en zijn al 10 dagen bezig

met spotten, uitgerust met grote verrekijkers en fototoestellen. Ze zijn al op verschillende eilanden

geweest en zelfs op een boot op zee, helaas zonder resultaat. Bas vertelt trots dat we met de boot al 2

keer walvissen hebben gezien en dat hij vanaf de kant bij de haven ook walvissen heeft gespot.
We krijgen de tip om via een wandelpad dichterbij de watervallen te komen. Het is een prachtige

wandeling en het resultaat is adembenemend, zoveel watervallen op een rijtje dat zie je niet vaak.

Overal op het eiland zien we kraantjes, waar we gretig onze lege waterfles vullen. Het is heerlijk zacht

water en een goede dorstlesser.

Er zijn verscheidene uitgedoofde vulkanen op het eiland. De laatste uitbarsting dateert van 950 v.Chr.

Sommige van deze vulkanen hebben kraters (caldeiras in het Portugees) waarin zich meren hebben gevormd.

Er zijn zeven van deze meren op het eiland.

De hoofdstad Santa Cruz ligt aan de oostkust, het is een charmant stadje. Het vliegveld is langs het stadje gelegd en we hebben nog nooit een vliegtoren en een kerktoren zo dicht bij elkaar zien liggen.

In het noorden ligt Ponta Delgada, er is daar een mooi wandelpad dat langs de oostkust voert. Helaas voor ons hebben we niet de juiste wandelschoenen en worden we tegengehouden door het water.

We vinden de rust hier zo heerlijk dat we besluiten om nog wat dagen langer te blijven. Bas kan hier prima zijn schoolwerk doen en voor de rest doen we wat kleine klusjes. Het haventje is knus en we kletsen heel wat af met al onze buren.

Flores heeft zijn naam te danken aan de overvloedige bloemen die hier in de zomer bloeien.
De flora op Flores is overweldigend, we zien onvoorstelbaar veel schakeringen groen. De hortensia’s

bloeien hier en daar al een beetje, over ’n maand moet dat helemaal een prachtig gezicht zijn. De

weilanden voor koeien en schapen worden afgeschermd door stenen muurtjes, maar hier en daar ook door

hagen van hortensia’s. Dat zal een prachtig gezicht zijn als ze in bloei staan.

We zien ook veel mos, vooral op de hoger gelegen gebieden. In de winter regent het veelvuldig en is er

vaak mist. De eerste dag komen we in de wolken terecht en laten daarom het hoogste punt voor wat het is.

Elke avond als het donker wordt barst er een concert los van kwakende Donald Ducks. Het zijn de Cory

Shearwaters die een slaapplekje zoeken op de rotswand. Op zee zagen we deze vogels al over de golven

scheren. Het is een van de oudste vogelsoorten en 60% van de wereldpopulatie bevindt zich hier op de

Azoren.

De foto’s van de oversteek zijn toegevoegd bij de blogs. Te beginnen vanaf de blog van 8 mei , door te klikken op deze link Foto’s van de oversteek en naar beneden te scrollen. Daarna kan men met de opties “Oudere blogs deze maand” en “Recentere blogs deze maand » verder bladeren.

We zijn vanmorgen vroeg aangekomen op Flores, na 18 dagen en 15 uur varen. We hebben 2263 mijl gevaren en 61 uur de motor aangehad. We overwogen nog even om in ons bedje te stappen vanwege de kou en het vroege uur (7.40 uur al afgemeerd), maar dat doen we dan vanavond wel een beetje vroeger dan normaal.








De afgelopen 24 uur was een topdag qua dolfijnen en walvissen. We hebben dankzij het vlakke water 2 keer walvissen en minstens 10 groepen dolfijnen gezien, waarvan er een aantal bij de boot kwam zwemmen. Bij een van de groep dolfijnen zat een klein dolfijntje van zo’n 60 cm, zo’n schattig kleintje hadden we nog nooit gezien. Ver weg zagen we walvissen springen en daarna het opspattende water van hun plons. Een paar uur later zagen we vier potvissen langskomen die aan de oppervlakte zwommen en waarbij we het water uit hun blaasgaten zagen spuiten.

— verstuurd via Iridium 25/05/2013 14.52 UTC 39.05.1N 32.39.5W, etmaal-afstand 106 mijl, afstand tot Flores afgenomen met 105 mijl (nog 80 mijl). Etmaal 23 uur!

Gisteren nog maar eens de klok een uur teruggezet. Als we in Flores aankomen moeten we nog 1 uur verzetten, ze hebben daar namelijk ook zomertijd. Het is even wennen dat de avonden langer licht blijven en ’s morgens de zon later opkomt dan we gewend zijn.

We varen nu op vlak water, vanmorgen waren er geen windgolfjes te bekennen. Alleen maar deining en een spiegelglad oppervlak. Het is relaxed varen met ’s nachts een volle maan en heel weinig wind.








Joke zag ’s morgens om 6 uur dolfijntjes rond de boot. Even later gingen ze naar een groepje vogels en sprongen telkens hoog uit het water, de vogels vlogen op en gingen een stukje erderop weer zitten. De dolfijnen vinden dat kennelijk erg leuk, want ook daar gingen ze de vogels weer verjagen. Een magnifiek gezicht in het vroege ochtendlicht!








De mannen zijn nu bezig om diesel bij te tanken vanuit de jerrycans, het is er rustig genoeg voor. We verwachten morgenochtend aan te komen op Flores. We zullen snelheid minderen als dat nodig is, zodat we in iedergeval met daglicht aankomen.








— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 24/05/2013 15.37 UTC 38.30.7N 34.50.1W, etmaal-afstand 117 mijl, afstand tot Flores afgenomen met 112 mijl (nog 185 mijl).

Het hogedrukgebied bestond tot voor kort uit meerdere kernen, met daartussen frontale storingen. Die situatie, waarvan wij steeds met goede zeilwind konden profiteren, is nu afgelopen. De barometer loopt sterk op, de lucht wordt blauw en de wind draait tegen en neemt sterk af. Zojuist hebben we de motor gestart en we verwachten dat we minstens tot morgenmiddag moeten motoren. Geen probleem, lekker rustig en we hebben diesel in overvloed.

We zien regelmatig schepen langskomen en spotten ook meerdere groepen doflijnen. Een van de schepen was extreem lang (onze schatting 400m) en voer erg langzaam (2,5 uur in tegenovergestelde richting in ons zicht). De dofijnen komen steeds even kijken, keren dan om en verdwijnen dan op tegenkoers. Een soort trek naar het zuiden? Vandaag lukte het voor het eerst om een foto te maken van de dolfijnen.





Toch nog een gevalletje schade. Net als we ons klaar maken voor de nacht ziet Tim dat het achterste leioog van de genuaschoot compleet met houten rand en een stuk epoxy uit de boot is gerukt. Het oog hangt nog aan de houten rand die helemaal naar binnen is gebogen. Geen structurele schade aan de boot, maar dit oog is voorlopig niet meer bruikbaar. De kracht van ruim twee weken aan de wind varen is kennelijk teveel geweest. Johan fabriceert met een stuk oude landvast een noodoplossing via het dichtstbijzijnde loosgat. Binnen een half uurtje zeilen we weer als vanouds. Hiermee kunnen we gewoon de reis afmaken en voor het loshangende oog (en de andere dan ook maar gelijk) in Nederland wel een oplossing vinden. Misschien kan Harry zijn kennis van RVS-lassen alvast eens oppoetsen?








Wij gebruiken de weerkaarten van de weerdienst van Bermuda. Die beslaan precies het gebied van de Carieb tot aan de Azoren en geven naast de gebruikelijke informatie ook de windkracht en -richting en de golfhoogte. Ze worden bovendien ook in een “light-versie” gepubliceerd, die klein genoeg is voor onze beperkte iridium internet verbinding. Erg handig. De weerkaarten en de gribfiles zijn het erover eens vandaag: we varen de kern van het hogedrukgebied in en we krijgen eerst afnemende wind tegen, dan vrijwel windstilte en dan wind uit een noordelijke richting. We gaan proberen om met een knoop of vier een etmaalgemiddelde van 100 mijl te halen. Dat zou ons zondagochtend bij Flores moeten brengen, zodat we met daglicht de haven kunnen aanlopen.

— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 23/05/2013 15.50 UTC 37.30.2N 36.47.1W, etmaal-afstand 129 mijl, afstand tot Flores afgenomen met 126 mijl (nog 297 mijl).

Onverwacht nam de wind gistermiddag toe en hebben we onder zeil een uitstekend etmaal kunnen maken. Het hogedrukgebied bestaat uit meerdere kernen en daar tussenin verschijnen en verdwijnen steeds weer storingen. Zo ook vannacht. We kregen allerlei buien over ons heen die ons bezig hielden, omdat er veel wind in zat (tussen 12 en 26 knopen). We moeten vrij hoog aan de wind varen om de koers naar Flores te behouden.

De komende dagen ziet het er naar uit dat we wind tegen gaan krijgen, daarom proberen we zo zuidelijk mogelijk van Flores uit te komen in de hoop dat we het laatste stuk ook nog kunnen zeilen.
Tijdens het tandenpoetsen gisteravond kwamen er een vijftal dolfijnen langs, vrolijk dartelenden ze door de golven. Een gaaf gezicht!

— verstuurd via Iridium

— verstuurd via Iridium 22/05/2013 15.40 UTC 36.36.9N 39.13.5W, etmaal-afstand 101 mijl, afstand tot Flores afgenomen met 95 mijl (nog 423 mijl). Etmaal 23 uur!

Gisteren de klok weer een uur vooruit gezet en meteen gevierd dat we inmiddels twee weken op zee zitten.

Het moest er eens van komen. In de loop van de avond is ons front gepasseerd. De wind werd sterk variabel en af en toe vrij krachtig. Gedurende de wacht van Tim nam de wind in enkele minuten toe tot 30 knopen, viel weer weg en draaide 180 graden. Omdat de boot door Arie de windvaan wordt gestuurd draaide de boot mee en koerste nu zuid. We keken het nog even aan. De golven komen van alle kanten, terwijl de zeilen klapperen omdat er vrijwel geen wind meer was. Dus hebben we toen maar de zeilen gestreken en de motor gestart. Appie de stuurautomaat koppelen via het “plankje van Olav” aan de windvaan en zo kunnen we binnen wacht houden.





De radar bewijst goede diensten en we spotten drie schepen. De radar ziet ze veel eerder dan wij. Het regende vrijwel onafgebroken gedurende 24 uur. Gedurende de nacht krijgen we wind tegen, dus laten we de boot maar doorhobbelen. Het wordt geen record etmaal zo.

In de loop van de ochtend draait de wind en neemt weer af. Rond 12.00 uur zetten we weer zeil en varen halve wind weer verder. De golven zijn niet hoog, maar komen letterlijk van alle kanten, zodat de boot flink hobbelt. De zeilen klapperen dus nog wel behoorlijk, het blijft afwachten hoe lang we zo kunnen doorgaan. We belanden nu langzamerhand in de kern van het hogedrukgebied. Het voordeel is, dat we weer wat blauwe lucht zien en dat de regen is opgehouden.

— verstuurd via Iridium