Nu we een aantal dagen in Portugal zijn, vallen ons een aantal typische Portugese dingen op. Net als in Spanje lopen heel veel jongetjes en mannen in voetbalshirts, vrouwen en meisjes zijn prachtig gekleed, in elke winkelstraat zien we minstens drie schoenenwinkels en de huizen hebben typische betegelde gevels. Veel borduurwerk en prachtige traditioneel keramiek.
Er is een vreemde mengeling van schoonheid en armoede, mooi betegelde stoepen, vervallen huizen zonder vloeren en dak,
statige gebouwen en hout dat schreeuwt om een schilderbeurt.
De mensen zijn heel behulpzaam en supervriendelijk. Bij een klein bakkertje proberen we stuntelig broodjes te kopen en we worden gelijk in het Engels aangesproken. Op de markt maken we duidelijk dat we geen Portugees spreken en er worden getallen op papier geschreven, afdingen hoeft niet want dat heeft de verkoper gelijk al gedaan.
In elke souvenirwinkel zien we de haan van Portugal, de bijbehorende legende luidt alsvolgt:
‘Een pelgrim op doorreis naar Santiago de Compostela komt aan in het stadje Barcelos, in de Minho. Hier wordt hij valselijk beschuldigd van diefstal. Tegenover de rechter houdt de pelgrim vol dat hij onschuldig is. De rechter, die een gebraden haan aan het verorberen is, veroordeelt hem toch. Hierop voorspelt de pelgrim dat de haan op het bord van de rechter drie keer zal kraaien als bewijs van zijn onschuld. Op het moment dat men de pelgrim wil ophangen, kraait de haan inderdaad en wordt de man vrijgelaten. De haan staat symbool voor ‘onvoorstelbaar geluk’.
Portugal is net een levend tegelmuseum. Veel gevels van huizen, kerken, kloosters, maar ook fonteinen en trappenhuizen zijn versierd met de Portugese azulejos (tegeltjes). Azulejo komt van het Arabische woord Al-zuleique, wat kleine gladde, gepolijste steen betekent. De kunstige wijze waarop de Arabieren de azulejos gebruikten, beviel de Portugese koningen wel en sinds de 18e eeuw zie je deze tegelkunst dan ook in Portugal.
Wij staan soms met verbazing te kijken naar deze betegelde gevels, bij sommige krijgen we toch een “badkamer’-gevoel. Enkele zijn echt mooi, maar andere vinden wij persoonlijk meer iets uit de jaren 60 of 70 wat nodig aan vervanging toe is.
