Categorie:Vier jaar klussen

Dinsdag zijn we vroeg aanwezig, de boot gaat te water en het is de bedoeling om hem over te varen naar de mastenmaker. Het weer is erg wisselvallig, we zien al een donkere lucht aankomen met onweer. Tja, wel onweer of toch geen onweer. De weerberichten zijn ook verschillend, ’s morgens regen en ’s middags ook. Volgens de havenmedewerker is het beter om nu te gaan dan te wachten, hij stuurt de mannen de boot op en geeft de boot nog een duwtje. Zo die gaan varen.

Gelukkig drijft het meeste onweer langs. De mannen leggen de afstand naar Alphen aan de Rijn in een snel tempo af, slecht 1 uur en 20 minuten later leggen ze al weer aan. Als we met z’n allen op de boot staan begint het te regenen. We pakken onze spullen in en gaan met een gerust hart weg. Nog even langs de Princehaven en dan lekker twee dagen bootvrij.


Vrijdag halen we de boot weer op en aan het eind van de dag ligt Beluga na drie jaar weer in een echte box met de mast erop.

Maandag zijn we met z’n drieen bezig om de laatste klusjes af te maken. Bas en Joke poetsen het laatste stukje romp. We zorgen dat de schroefas voldoende vet heeft en Johan sluit het waterpompje aan. Harry komt nog even langs om de schroef weer stevig vast te maken.
Nu de boot zo stil staat kunnen we de totale lengte makkelijk opmeten, van kop (boegspriet) tot en met kont (roer) is het 12,95 m.

Het is een zeer warme dag, zeker in de loods. Gelukkig zijn we vrij vroeg klaar en kan de auto naast de boot staan. We ruimen alles op, zodat de boot morgen zo weer te water gelaten kan worden.



Om het einde van het project te vieren, gaan we uit eten. Lekker aan het strand genieten we van een heerlijke maaltijd. We krijgen al helemaal het vakantiegevoel te pakken. Nog een paar weekjes en dan is het ook echt vakantie voor ons.

Vrijdag begint met werken aan de boot. Wij ouders gaan even de nieuwe letters plakken en de jongens beginnen vast met de antifouling. Tim trek mijn oude werkpak aan, dan kan hij rustig op zijn knieeen zitten vanwege de kniestukken. Hij roept dat het scheenbeschermers zijn, want het pak past hem helemaal niet. Leuk voor het voetballen tijdens de lunch, grapt hij.
Op de boeg komen op beide kanten de nieuwe letters, dat vergt nog aardig wat passen en meten. Te veel omhoog, te veel hangend, te scheef. Zelfs met touwen meten we of ze op een lijn staan. Als je jongens al 1/3 van de boot hebben gedaan zijn wij klaar met de eerste plakletters.



De tweede serie gaat gelukkig sneller.

Als we met de achterkant willen beginnen worden we teruggefloten door de jongens en staan we even later ook met een roller en kwast in de hand. De antifouling is bijna op en begint al dikker te worden. We halen het niet om de hele boot te doen. Addy die even is komen buurten biedt aan om langs een watersportwinkel te rijden om te kijken of ze nog eenzelfde bus hebben. Wat een service, even later is hij er weer met een nieuwe bus. Helaas gaat de loods dicht, dus de volgende dag maar verder. Kunnen we meteen de andere letters erop plakken.

Van de week zijn we twee avonden bezig geweest om een nieuw lettertype uit te zoeken, nooit geweten dat er zoveel bestaan. Zelfs de oude letters hebben we door een analyse-programmaatje gehaald, maar precies dezelfde konden we toch niet vinden. Uiteindelijk hebben we een top 6 gemaakt die Tim allemaal op een foto heeft geplakt, zodat de keuze erg makkelijk werd.



Vandaag helaas het fototoestel vergeten, de mannen hebben de romp in de was gezet en de antifouling afgemaakt. Deze dame die de halve dag iets anders te doen had, hoefde bij terugkomst alleen nog maar de letters op de achterkant te plakken. Morgen hebben we bootvrij, joepie kunnen de schouderspieren ook uitrusten.

De afgelopen dagen hebben we aardig doorgebuffeld. Johan heeft de oude afsluiters waterdicht gemaakt, een zogenaamde dopsok (gewoon een eindkap) erop gezet. Dit leverde wederom de vraag op: “Hoe hebben we met deze boot durven varen?”. De oude afsluiter (voor de inlaat van het koelwater voor de motor en tevens toilet) had een ijzeren ring (verloopstuk) die helemaal doorgeroest bleek te zijn en nog slechts op een (1) schroefdraad vastzat. Een flinke klap tegen de afsluiter en hij zou helemaal afgebroken zijn met als gevolg blub blub blub (bootje gezonken). Geen prettig idee op zijn zachts gezegd.



We poetsen nog steeds stevig door, Joke met de laatste letters aan de ene kant en Johan de vele krassen aan de andere kant.



Woensdag halen we de gereviseerde schroef op, er is 1 inch spoed bijgezet vanwege de nieuwe motor. Helmaal glimmend is ie nu, als de rest van de boot ook zo glimmend wordt….



Donderdag helpt Bas met het oppoetsen van de romp, we vormen een treintje. Bas voorop om in te wrijven, Johan met de machine om te polijsten en ik er achteraan om het geheel op te wrijven. Aan het eind van de dag nog wat vlekjes wegwerken en dan uitgeput weer naar huis. Fitness is er niks bij, we klagen allemaal over lamme armen. Zelfs Tim, want die moest vandaag zijn boeken weer naar school brengen, hij is geslaagd dus zijn ze niet meer nodig.

Tim en ik houden een wedstrijdje. Hij zes plakletters eraf of ik de letter E weggepoetst, nou dat heb ik dus dik verloren. We verzinnen steeds iets anders om niet gefrusteerd te raken. Blik op oneindig en verstand op nul, werkt wel maar telkens maar heel kort. Steeds figuurtjes zien in de overgebleven verf is ook leuk, ik zie dolfijnen, honden, katten, haaien en zelfs een spook… ahhh het verfspook.

Tijdens de lunch hebben we afleiding, een oud duits oorlogsschip wordt uit het water getakeld en op transport gezet naar een Frans museum.

Ondertussen zitten de mannen ook niet stil, de marifoonantenne wordt vervangen. De oude (toch eigenlijk ook nog wel nieuwe) antenne is gesneuveld tijdens het neerleggen van de mast op de boot. Johan staat aan de ene kant te balanceren op een ladder en Tim zit nonchalant op de boegspriet, ziet er erg eng uit (gelukkig heb ik mijn letters om op te concentreren in plaats van allerlei waarschuwingen te uiten).

Als de mannen klaar zijn met de marifoonantenne, de windex en de gever van de windmeter (voor richting en snelheid) ben ik aanbeland bij de laatste twee letters. Toepasselijk ‘ga’ blijft er over, tijd om te gaan dus. Buiten staat het schip inmiddels op de vrachtwagen, we verbazen ons over de lengte en hoe kundig ze van het terrein wegrijden.

Buiten regent het pijpestelen, gelukkig staan wij droog. Johan en Tim monteren de afsluiters een voor een, de nieuwe groundplate en demonteren het pijpenstelsel onder de aanrecht. Voorzichtig dragen ze het geheel naar buiten, waar het spontaan uitelkaar valt. Geen overbodige luxe dus om ook dit te vervangen. Tim roept steeds: “Dat we ooit hebben durven varen met die boot!” Tja, gelukkig wisten we dat drie jaar geleden niet en kwamen we toen niet verder dan het IJsselmeer.





Harry en Joop komen woensdag even langs en nemen gelijk de schroef mee, deze wordt aangepast naar aanleiding van de nieuwe motor. Inmiddels heb ik de romp een eerste keer schoongemaakt. De bruine kalkaanslag verwijderen is de volgende actie. Na testen met met allerlei middelen zoals rabarber (bevat oxaalzuur), wc-eend, antikal en azijn is de uiteindelijke winnaar een teakreiniger.



Na het wegpoetsen van de kalkaanslag is het tijd om de lelijk geschilderde naam aan te pakken. Op de achterkant is “Beluga” met plakletters aangebracht. Maar op de voorkant hebben ze de layout van de plakletters gebruikt en met verf de letters aangebracht. Resultaat: superlelijk, de lijnen zijn niet goed aangewreven waardoor de verf eronder is gekropen. Tijd voor actie dus. We beginnen met de kleinste letter, dat valt nog vies tegen. Anderhalve letter per dag, dus snel gerekend (zes letters) vier dagen werk …zucht.

Dinsdagochtend mogen we weer aan het werk. Om 10 uur staat het uitkranen van Beluga gepland. Tim is ook van de partij. Met een beetje vertraging wordt de boot op het droge gehesen. De aangroei van bijna 3 jaar stilliggen valt ons ontzettend mee, het is er zo afgespoten. Alleen de plekjes waar ze ooit op de bok heeft gestaan zijn flink aangegroeid met schelpen. De antifouling werkt dus echt, zelfs met maar 1 laagje.



Zodra de boot in de loods staat begint Johan met het boren van gaten voor de nieuwe afsluiters, in totaal komen er vijf nieuwe. De huidige twee (invoer en uitvoer) zitten te hoog, als de boot scheef ligt dan komt er lucht in de motorkoeling (geen fijn idee dus). Tevens is de uitlaat voor het toilet nu dezelfde als voor de afvoer van de keuken (ook geen fijn idee als iemand naar het toilet gaat tijdens de afwas).

Vandaag is een grote mijlpaal voor ons, na ruim 2,5 jaar in Wassenaar te hebben gelegen gaan we (eindelijk) weg. De planning was ooit een klein jaartje, maar zoals dat met planningen gaat is die dus fors overschreden. Helaas regent het, maar dat mag de pret niet drukken. We ontdoen Beluga van de restanten van het watergevecht van gisteren. Woohoo, we hebben ook nog de enige echte Princehaven-sticker verdient (alleen voor doorzetters en als het eindresultaat van het harde werken door de ballotagecommissie is goed bevonden).

We worden uitgezwaaid door een enthousiaste Princehavenclub en met een beetje pijn in ons hart verlaten we ons gezellige vertrouwde plekje.

We tuffen langzaam de Wetering uit en komen het stoomtreintje van Valkenburg nog tegen. Alle bruggen worden zonder problemen gepasseerd (de laagste scheelt maar een paar centimeter) en als we in Leimuiden aankomen breekt het zonnetje door. Addy haalt ons op en eind van de middag zijn we weer eventjes op de Princehaven. Rinus zijn boot ligt nu op onze oude plek, wat eigenlijk dus Rinus zijn plek was (die is net vorige week te water gegaan na ook jaren van klussen). Een mooie afsluiting en nu heerlijk twee dagen bootvrij.

Het zonnetje schijnt, Beluga ligt er versierd bij en de tafels staan buiten. Een mooier afscheid van de Princehaven hadden we niet kunnen bedenken. De hele Princehavenclub is aanwezig, we worden getracteerd op lieve speeches, mooie cadeaus en lekkere wijn. Op onze beurt bedanken we de hele club voor hun liefdevolle, technische en morele steun.

Beluga wordt bekogeld met waterbommetjes, ze is helemaal drijfnat. Net als de fotograaf (ikke dus), die dacht dat het wel leuk was om foto’s te maken van de club bommetje-gooiers. Na ruim 2,5 jaar nog niets geleerd dus!

We blijven nog lang nakletsen en pizza eten en gaan met een fijn gevoel ’s avonds laat naar huis.

Vrijdagochtend gaan we de mast tevoorschijn halen, dat vergt nog wat werk. Henk klimt op boten en stapels materiaal om bij de mast te kunnen. Met de vorkheftruck wordt de mast voorzichtig naar beneden gehaald. Toevallig zijn er veel bekenden en het tevoorschijn halen van de mast krijgt dan ook aardig wat belangstelling.




Na drie winters in de loods te hebben gehangen is de buitenkant behoorlijk stoffig, gelukkig hebben we de mast in huishoudfolie verpakt. Een gouden tip van Henk, zoals nu blijkt. Onder de folie zit een schone nieuwe mast.



Tot slot wordt met hulp van de mannen de mast aan boord getild en varen we terug naar onze oude vertrouwde plek. Tot onze verrassing is de box versierd voor de vertrekborrel van vanavond.