Categorie:Vier jaar klussen

Vandaag weer aan het werk gegaan en meteen een volle en drukke dag gehad. Da’s toch weer een heel andere wereld dan het relaxte bootleven.
De vakantie is prima verlopen. Ondanks het wisselvallige zomerweer hebben we ons prima vermaakt en genoten.
De boot heeft zich keurig gedragen en we hebben haar veel beter leren kennen.
’s Nachts de “staande mastroute” door Amsterdam twee keer gedaan. Heerlijk gezeild met vol tuig op het Markermeer, wat pittiger op het IJsselmeer en de motor eens lekker laten draaien op de terugweg. Aanmeren en wegvaren gaat prima met een vierkoppige bemanning, zelfs met windkracht 6.
En natuurlijk genoeg tijd gehad om na te denken en te filosoferen over de aanpassingen die we willen gaan doen.

Nog 2 weekjes kantoorleven en dan 3 maanden de tijd om hard te werken aan de boot. Vanaf morgen toch nog maar even genieten van het feit dat ik hoog en droog achter mijn bureau zit, zeker nu het weer eens regent :).

Hehe, eindelijk vakantie.
Het is de afgelopen tijd behoorlijk hechtisch geweest op mijn werk. Ondanks pogingen om dit jaar rustiger naar de vakantie toe te werken, is het eigenlijk weer niet gelukt. Dus ben ik bekaf en niet in staat om me meteen in de volgende stress-situatie te storten, nl. de vakantie. Gelukkig voelt het thuisfront het goed aan en gaan we wat later in de week weg. Komt nog goed uit, want Johan heeft de afgelopen dagen nog een technisch motorprobleempje opgelost. En maandag gaan we het nieuwe zeil voor de kotterfok ophalen.

Het probleem met de uitlaat is, met een noodoplossing, voorlopig van de baan. Na nog drie zwaar vervuilde brandstoffilters te hebben vervangen verklaar ik de boot klaar voor de vakantie.

De komende dagen gaan we voorbereidingen treffen om weg te gaan. Boodschappen doen, spullen aan boord sjouwen en een plek geven. We maken even geen haast.

De laatste klus voor de vakantie is het herzien van het uitlaatsysteem van de boot. Als je de motor uitzet, dan stroomt het op dat moment in de uitlaat aanwezige water naar het laagste punt. Zoals het nu in elkaar zit komt er bij een beetje voorover hellen van de boot al water in de motor tijdens het zeilen.
Dit moet worden opgelost voordat we kunnen gaan zeilen.

Tegenslagen horen erbij, maar leuk is anders.

Het duurde drie keer zo lang als ik had verwacht, maar de klus om de elektriciteit op een veilig en betrouwbaar niveau te krijgen is klaar. Wat je zoal tegenkomt tijdens het klussen is ongelofelijk. Afgeknipte draden eindigend achter de betimmering waar gewoon stroom op staat, zelfs zonder zekering; een rechtstreekse uitnodiging voor brand. In de hoofdkajuit werkte niet een lamp. De koelkast stond rechtstreeks op de accu aangesloten, zonder schakelaar. Half verkoolde speakersnoertjes waar lampen op zijn aangesloten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

De kast achter de naviagatiehoek heb ik gebombardeerd tot “techniek-kast”. Daar is alle bedrading nu naartoe geleid. Vanuit een schakelpaneel, via zekeringen, lopen de snoeren naar de verbruikers. Direct achter de service accu zit een hoofdzekering en zowel serviceaccu als startaccu staan achter een hoofdschakelaar. Het is nu voor het eerst mogelijk de accupolen te laten zitten zonder angst voor een lege accu enkele dagen later.
Het oude walstroom systeem had drie (!) ingangen voor walstroom, dus waar je de kabel vanaf de steiger in kan doen. Vele draden liepen kriskras door de boot naar wat lampjes op 220 volt.
Dit heb ik radicaal verwijderd. Het hele 220 volt systeem is nu: walaansluiting, draadje naar de nieuwe acculader, draadje naar een stopcontact. Alles bijeen niet meer dan 40 centimeter aan bedrading. En, o wonder, na het aansluiten van de walstroom worden beide accu’s tegelijk opgeladen.
Onderwijl zijn de marifoon de gps en de navtex nog geinstalleerd.
Na de vakantie moet nu nog de definitieve accucapaciteit worden bepaald. Voorlopig is dit nu goed genoeg.
Volgende klus: de uitlaat van de motor zodanig inrichten dat bij enige golfslag het koelwater dat in de uitlaat achterblijft na het uitzetten van de motor niet in de cylinders tereacht kan komen.
To be continued…

We nemen vandaag de uitgebreid de tijd om zeilpakken te passen. De ene is nog mooier dan de ander en dus ook duurder. We leren alles over onderlagen, tussenlagen en bovenlagen die het vocht wel afvoeren maar niet doorlaten. We krijgen als test zelfs een goretex handschoentje aan en een gewoon plastic dingetje. Na een aantal seconden voel je al het verschil. De grote winner is natuurlijk goretex. We verlaten de winkel als twee rode monsters. Nu maar hopen dat we op het water ook in het oog springen.

Nee hoor de boot is niet ontploft. We hebben de boot weer terug gevaren naar de Westeinder. Het was zondag en mooi weer. Bij het wegvaren moesten we invoegen in een file van boten. Deze file is de hele route gebleven.

Ik had wel door dat open sloepen tegenwoordig in zijn, maar zo’n explosief gestegen aantal had ik niet verwacht. Dit was voor het eerst in mijn leven dat ik letterlijk ik de file heb gevaren, inclusief vertraging, dombo’s die overal tussendoor dwarrelen, stuurlieden die alle kanten op kijken behalve de kant waar ze, bij voorkeur vol gas, naar toe varen. Alleen al op dit stukje waren er drie boten die recht op ons af kwamen, de andere kant op kijkend, en op het allerlaatste moment met een ruk aan het stuur ons nog konden ontwijken. Zelf konden we geen kant op met bootjes links, rechts, voor en achter.

Dit gaat toch niet goed zo? Ik vind het echt absurd dat je niet eens meer een stukje kan varen zonder de angst drie keer per uur te worden geramd door onoplettende dwazen. Je kan het op je klompen aanvoelen: regelgeving here we come! Ik heb weer een reden ontdekt om voorlopig maar weg te wezen uit dit overbevolkte en kennelijk erg rijke landje.

De boot gaat vandaag weer van Alphen a/d Rijn naar Kudelstaart. Vervoerstechnisch nog een aardige puzzel. De auto (met de kids en mij) en de motor met Johan gaan eerst naar Kudelstaart. Dan met z’n allen met de auto naar de boot. De boot overvaren. Daar wacht dan weer de motor op ons, Johan en ik weer naar Alphen. Met de auto de jongens weer ophalen. En dan kunnen we weer richting huis, nog wel even omrijden via de McDonalds natuurlijk. Verbazingwekkend komen we daar allemaal tegelijk aan. Goed gepuzzeld en getimed dus.

Deze week ging de boot nog een keer naar Alphen voor wat finetuning van de nieuwe tuigage. Voorlopig is het nu zo ver dat we echt kunnen gaan zeilen.

Onderwijl heb ik de plafonds uit de boot gehaald en alle bedrading vervangen. De oude bedrading was in eerste aanleg eigenlijk best in orde, maar zoals gebruikelijk is door de jaren heen van alles aangepast en toegevoegd. Dezelfde kleur draad was soms plus en soms min, lampen met speakersnoer aangesloten, veel lampen werkten niet etc.

Ook begreep ik niet waar dat rode draadje voor dient. Nee die niet, die andere, links achter die blauwe…

Veel werkt wel, maar veel andere dingen werken niet. Ik wil gewoon een betrouwbaar elektrisch systeem hebben. Het eerste deel, de verlichting, is nu helemaal opnieuw bedraad. Alles is dubbel uitgevoerd. Een systeem voor LED verlichting, dat achter een gestabiliseerde voeding komt en een deel voor normale verlichting. Dit laatste mogen gebruiken als we genoeg stroom hebben. We hebben uitgerekend dat twee LED-leeslampen 24 keer minder stroom gebruiken als een 10 watt lampje.
Na een week flink doorwerken zitten de plafonds vanaf de kombuis naar voren er weer in. Volgende week verder met de achterste helft van de boot en ook de centrale aansluitingen, zekeringen en schakelaars maken.

Een een spierpijn in mijn schouders! Een week met je armen op hoofdhoogte werken valt niet mee.

Aan de dinertafel gaan de gesprekken steeds meer over bakstagen, hoofdwanten, puttingen en stroomdraden. Johan is deze week volop bezig met de boot te “slopen” en nieuwe bedrading te trekken. ’s Avonds tijdens het eten vallen we van het ene onderwerp in het andere. Wiskundetoets, kantoorroddel, bootperikelen en musicalvoorbereiding wisselen elkaar in hoog tempo af. Af en toe lijkt het wel een kippenhok, want iedereen wil natuurlijk zijn verhaal kwijt.