Categorie:Vier jaar klussen

Vandaag ben ik de assistente van Johan. In mijn laboratorium meng ik de epoxy die hij gebruikt voor de watertanks. Een uiterst secuur klus, want de mengverhouding moet precies goed zijn.

“Doe nog maar een vier” hoor ik vanuit de kajuit. “Ja baas, komt eraan”. Ach ik zit lekker in de kuip en het zonnetje schijnt. De eendjes zwemmen langs, dus een prima klusje vandaag.

Vrijdagmiddag lopen we naar de auto om naar huis te gaan. We kletsen nog wat met de mensen die naast ons een spiksplinternieuwe auto staan te bewonderen.
We wensen ze fijn weekend en willen de auto instappen.
Opeens zegt een oudere dame uit het gezelschap: “Zijn jullie die mensen die een wereldreis gaan maken?”. We knikken een beetje instemmend (we gaan eigenlijk maar de halve wereld bezeilen). Dan zegt ze uit de grond van haar hart: “Hoe durf je?!”.

Tja, dat vragen wij ons ook wel eens af.
Soms slaat de twijfel toe, andere keren gaan we vol goede moed er weer tegenaan.
Als je drie dagen hoofdpijn hebt(van de zorgen of is het de epoxy-hars?), als het tegenzit (waarom duurt altijd alles langer dan gedacht?) dan wil ik het liefst thuis in een hoekje gaan zitten.
Maar als iets lukt, als het zonnetje schijnt en ik reisverhalen lees van anderen dan voel ik de kracht weer in me om dit allemaal voor elkaar te krijgen.
Of het allemaal lukt zoals we nu in ons hoofd hebben weten we niet. Maar voorlopig zijn we lekker bezig, stap voor stap komen we er vast wel.
En durven, tja dat is een kwestie van stapje voor stapje!

We hebben een nieuwe werkwoord uitgevonden. Zegt Johan: we gaan vandaag “dropzakken”, dan weten we meteen wat er moet gebeuren.

De epoxy-lijm dient netjes aangebracht te worden op en langs de te lijmen houten schotjes. De lijm wordt hol gevormd (met een oude lepel), zodat straks de glasmatten er strak tegenaan plakken.
Maar hoe doe je dat zonder zelf helemaal onder die zooi te zitten?
In het werkboek staat een soort slagroomspuit afgebeeld. Na elke sessie is de lijm hard en moet er weer een nieuwe gebruikt worden, onze eigen slagroomspuit blijft dus fijn thuis in de keuken liggen. Na wat speuren op internet zien we een tip om een dropzak te gebruiken. We gaan naar de plaatselijke drogisterij en krijgen een hele stapel zakjes cadeau. Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb ook maar een gevulde zak meegenomen, heerlijk voor tussendoor.

We maken zelf nieuwe watertanks. Een week later bedenken we dat we ze op maat laten maken. Maar weer drie dagen later besluiten we toch om ze zelf te maken. De nieuwe watertanks komen onder in de boot in de kiel, zodat het gewicht zo laag mogelijk zit. Door de ronding van de kiel wordt het wel erg ingewikkeld en duur om pasklare tanks te laten maken. Dus op naar de winkel en vele bussen epoxy-spul gekocht. We krijgen een uitgebreide beschrijving en stappenplan, dat gaat wel lukken dus.

Echter eerst alle losse oude glasmatten en epoxy van de vloer hakken. Als ik drie keer op mijn hand/duim sla vindt Johan het tijd om die dag te stoppen. We zijn een hele week bezig om te schuren, hakken en vetvrij te maken.

We zijn al weer een poosje hard aan het werk. We beginnen aan de basis, onder de vloer. Daar moeten een aantal wrangen beter aan de romp worden gelamineerd. Tegelijkertijd gaan we diezelfde ruimte als watertank inrichten. Twee vliegen in een klap dus.

“Als jij nu even die watertanks verwijderd…”.
Tja, dat was dus makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ging vol goede moed aan de slag om de twee oude biervaten die dienst deden als watertanks te demonteren (zeg maar: slopen). De openingen in de bank waren te smal om ze erdoor te krijgen. Dan de bank maar losschroeven en naar voren schuiven. Maar dan kom je dus een stuk plaat tegen het oorspronkelijke schot was gelijmd, en dus de bank tegenhield. Nu was ik toch al niet gecharmeerd van dat stuk plaat, maar in de vakantie kreeg ik nog geen toestemming van de kapitein om het eruit te slopen. Nu dus wel :).
Nadat de banken gedeeltelijk verwijderd waren, konden eindelijk de tanks eruit.

Meteen kreeg ik zin om dan ook maar alles te slopen en opnieuw te maken, maar daar werd toch wel even een verstandig stokje voor gestoken. “Zo komen we nooit weg” zei Johan en gelijk heeft ie natuurlijk wel. Het blijft steeds weer een kwestie van de juiste keuzes maken.

Johan’s broer heeft een tjalk die nodig eens geschilderd moest worden. Het was prachtig weer, dus niks te klagen.

Alleen die fysieke arbeid, dat zijn we natuurlijk helemaal niet gewend. ’s Avonds zitten we als een stel lappenpoppen op de bank. De volgende ochtend moeten we eerst een tijdje rekken en strekken om de stijfheid eruit te krijgen.
Het worden een paar leuke dagen met schuren en schilderen. Het resultaat mag er zijn, de tjalk ziet er weer mooi uit voor de komende tijd en wij hebben weer wat spierballen gekweekt voor het werk aan onze eigen boot.

Voor Johan zijn verjaardag (pas in november, maar dan is het meestal slecht weer) heb ik een uitje geregeld.
Woensdag naar de HISWA, dan diner, overnachting en varen op de klipper “Stad Amsterdam”.

Wat een prachtig schip, alles stijlvol ingericht en een zeer vriendelijke bemanning. Het varen is een gave ervaring, vooral het zeilen op de Noordzee met windkracht 7. We genieten enorm en gaan vol nieuwe ideeen en moed weer naar huis om verder aan onze droom te klussen.

Deze week niet meer op kantoor, maar 3 maanden klussen aan de boot.
Zo zitten we maandagochtend op ons bootje, wat gaan we het eerst doen? Henk stelt voor om de mast eerst maar eens in de loods te leggen. We pakken de mast in met huishoudfolie, zodat ie de winter stofvrij doorkomt. Een hele klus nog, maar dinsdag hangt de mast dan in de loods aan diverse spanten.

De vakantie is voorbij en prima verlopen. We hebben het leuk gehad en de boot voldoet goed. Inmiddels is de mast eraf en ligt de boot op de kant. Het onderwaterschip moest hoognodig een nieuwe laag antifouling hebben.