Categorie:Vier jaar klussen

Het is prachtig weer vandaag, dus alle luiken open, truien uit en lekker aan de slag.
Oh ja, vandaag zouden we nog even nadenken over het voorste deel van de voorpunt. Die is wel afgesloten maar niet waterdicht, we kunnen er op geen enkele manier bij. Gat maken of zo laten, maar dan kunnen we ook nooit een inspectie uitvoeren. Stel dat we ooit ergens tegenaan varen, dan wil je wel precies weten wat er aan de hand is. Dus besluiten we om dat deel toch toegankelijk en volledig waterdicht te maken (met schroefdeksels). Ik bedenk gelijk dat het wel een leuk vak is voor de chipszakken en het wc-papier (beide licht van gewicht). Johan gaat meteen de gaten zagen, kunnen we ons ook niet meer bedenken.


Als het dan toch lekker weer is, duik ik maar weer eens onder de vloer. Hier is het nog een beetje koel en de verf kan dan goed uitdampen. Tijdens het schoonmaken van mijn handen kom ik erachter dat ik ook mijn haar als kwast heb gebruikt. Nou ja, nog een beetje wit en oranje erdoor en ik ben klaar voor Koninginnedag morgen.

In de voorpunt daal ik langzaam af naar beneden. Het schot langs de vloer zit vol met diepe krassen (oogt wel erg als oude zooi). We gaan experimenteren met kleurlak om de krassen zoveel mogelijk onzichtbaar te maken. Dat lukt heel aardig en vervolgens nog even twee keer lakken, alleen valt dat niet mee. Ik wring me in alle bochten, maar hoe ik ook lig (languit op mijn rug, zij of buik) er zit steeds een arm of schouder in de weg. Ach met slechts een blauwe plek en een beetje spierpijn is het resultaat weer helemaal mooi.


De volgende uitdaging is het verven van de ‘kelder’, ook zo’n leuk ‘ik kom er net niet bij’ project. Bij het leegruimen kom ik nog meer oude zooi tegen, Spa flessen uit de vorige eeuw (t.h.t. 03-1998). Het water oogt nog helder, maar ondanks flink schudden bruist de Spa rood toch echt niet meer.

Twee schotten moeten opnieuw geverfd worden omdat we ze verlengd hadden vanwege de nieuwe paal. Ook maar gelijk een derde schot meenemen want daar zit alweer een kras op.

Begin maart hebben we een nieuwe bus verf gekocht, bij dezelfde winkel en van het zelfde merk. Nadat het schot opnieuw in de verf is gezet, blijkt de zijdeglans opeens hoogglans te zijn geworden. Al met al een zenuwslopende klus, ons zelfvertrouwen heeft een behoorlijke deuk opgelopen.

Terug naar de winkel, ook nog naar een andere winkel en dan ook maar van een ander type een bus zijdeglans gekocht. De adviezen variëren van “per 1 januari 2010 is de samenstelling veranderd, echter het komt na 3 maanden wel goed” tot “nee hoor de samenstelling is niet gewijzigd, dus probeert u het nog eens met een andere bus”. Tja daar zit je dan als amateur, de adviezen van de deskundigen ten spijt niets helpt. Johan wil van alle bussen die we hebben een proefstuk opzetten, na 1 weekje hebben ze allemaal dezelfde zijdeglans. Dus niks “samenstelling is veranderd”, en ook niet “na 3 maanden komt het wel goed”. We bedenken dat het wel eens te maken kan hebben met de grondverf die direct onder de 1e laag zit, teveel lagen zijdeglans over elkaar heen zorgt dan voor een glimmend effect. Dus met frisse tegenzin de betreffende schotten opnieuw in de grondverf, voor alle zekerheid gelijk maar 2 lagen gedaan. Al de volgende dag, met de laatste laag zijdeglans, zien we al verschil. Poeh dat hebben we toch maar mooi opgelost en ons zelfvertrouwen komt gelukkig weer terug. Voorlopig hoeven we deze schotten ook niet meer te verven, al met al zitten er wel 10 lagen op.

Nadat Johan de twee kasten in de voorpunt heeft gemaakt, verhuis ik mijn lak- en verfspullen weer naar voren.

Omdat de kasten nu goed in elkaar zitten, durven we ze niet meer uit elkaar te halen. Dus vormt het lakken en vooral het schuren een behoorlijke uitdaging. Onderste boven, met mijn hoofd in de kast en telkens op mijn hurken ben ik wel een tijdje zoet met dit karwei. Maar ja, dan heb je ook wel een hoop ruimte voor je kleding en spulletjes straks. Wie iets mooi wil, moet zwoegen dus.

Scheveningen – Fastnet – Scheveningen. Nou ja, geen echte zeezeilwedstrijd. Het was een wedstrijd via een zeilsimulator op de computer. Heel echt “real time”, dus meerdere dagen achtereen regelmatig controleren hoe de zaak erbij staat. En met het actuele weer, zodat de tactiek ook een bepalende factor is. Oh en ook niet echt derde, ik was 81e in een startveld van ongeveer 850, maar wel de derde Nederlander. Het tijdschrift Zeilen had een prijs uitgeloofd aan de eerste drie plekken, maar dat waren twee Spanjaarden en een Pool (die krijgt een jaarabonnement op de Zeilen, zal ie blij mee zijn). Tot mijn verrassing kreeg ik echter een mailtje waarin een attentie werd toegezegd aan de eerste drie Nederlanders. Het leverde een T-shirt en een vlaggetje op.

Er is zelfs een persbericht aan gewijd, Johansp is Johan’s deelnemersnaam:
Klik hier voor de uitslag

Onderwijl ging het werk gewoon door. Johan was klaar met het timmerwerk, dus had Joke de kajuit omgetoverd tot verf-werkplaats.

Terwijl Johan in de voorkajuit bruikbare kasten maakt, peutert Joke slotjes op de luiken van de banken en verft en vernist alles uit Johan zijn timmerfabriek.

Begin februari, het lijkt wel lente. Als ik even een brief ga posten loop ik aan de overkant en zie onze boot rustig liggen naast de moterboten. Gelukkig heb ik mijn fototoestel bij me, een prachtig gezicht alle boten op een rijtje zo in het zonnetje.
Een paar dagen later is er weer sneeuw, ook dat levert een mooi plaatje.




Tussendoor wordt er ook nog gelakt en geverft, de langsbank begint er steeds mooier uit te zien.

Het is nog steeds erg koud. Dicht bij de kachel, met dikke kleding en later ook handschoenen aan, gaat het schuurwerk gewoon door. Het vernissen doen we maar op een andere dag.
Johan heeft het gat tussen het toilet en de voorpunt dichtgepuzzeld met restanten van de oude bank.

Deze week hebben we een keer gespijbeld toen de thermometer -9 graden aangaf. Dat vonden we toch wel erg frisjes, om het maar zachtjes uit te drukken.

Brrr, nu is het toch wel erg koud. Het ijs rukt langzaam op, ik ben benieuwd of we straks naast de boot kunnen schaatsen.
Met een kacheltje, mutsen, handschoenen, thermokleding en een dikke trui gaan we toch door met klussen. De weersverwachting geeft voor de lange termijn nog meer kou en we willen de klussen op de boot dit jaar toch echt af hebben.

De sneeuw levert weer prachtige sfeerplaatjes op, zo ligt de boot nu in een mooie en idyllische omgeving. Tijdens het schuren kijk ik vanuit de kajuit zo naar de prachtige sneeuwpop van de buren. Nu maar hopen op een witte kerst, dan kunnen we thuis straks ook gaan genieten van de sneeuw tijdens onze vrije dagen.

Tegenover de dieseltank komt een gewoon opbergvak in de nieuwe bank. Daaronder zit echter nog een hoop ruimte die we ook wel willen gaan gebruiken. Zodoende besluiten we om een ‘kelder te maken’ in dat deel van de bilg. In de bodem wordt een extra luik gemaakt en de bilg wordt met een fris blauw kleurtje geschilderd (die hadden we toch nog over, zie onderwerp bij november 2008).