Categorie:Vier jaar klussen

Buiten is het koud, grijs en bewolkt echt novemberweer dus. De radio laat een vrolijk deuntje horen. Ik swing een beetje mee op de muziek van Toploader met “Dancing in the moonlight” en ben bezig met het plamuren van gaatjes in het achterschot.


Fantaserend over dansen op een strand in het maanlicht met een cocktail in de hand, zie ik opeens maantjes voor me verschijnen. Grappig zo’n samenloop van gedachten en werkelijkheid.

Johan is weer happy dat hij bezig is met de bouw van de bank aan stuurboord achterin.

Het achterschot staat in een eerste laag grondverf. En zo komen we toch weer een stapje dichter bij onze droom.

Na een dag spullen versjouwen van het middenschip naar de voorkant en een grote opruiming, kunnen we ons weer vrijelijk bewegen en hebben we zo’n beetje alles weer onder handbereik. Tijd voor de volgende klus. Johan gaat de achterhutten opnieuw intimmeren en ik ga de voorkant van het motorruim schilderen. Tijd om weer eens foto’s te maken. Hoe we ook zoeken, we kunnen het toestel niet meer vinden. Tja, wat nu? Ons blog kunnen we ook niet meer bijwerken. Johan denkt al stiekem aan een nieuw toestel. Ik voel me lost zonder mijn camera. Nog een laatste zoekactie in de boot, misschien toch zoekgeraakt tijdens het opruimen. In een helder moment bedenk ik me opeens een ooit logische plek en ja hoor, onder een oud gordijn en tussen de kussens ligt het toestel op zijn oude vertrouwde plek van voor de opruiming.
s’ Middags voelen we ons weer een beetje lost, de deur naar Tim z’n hut is wel erg onprofessioneel uitgezaagd.


Ook de door ons met zorg dichtgepolyesterde uitsparing in de keuken blijkt aan de achterkant ook zeer onvakkundig te zijn dicht gefreubeld. Dachten we klaar te zijn met slopen, helaas niet dus.

Mopperdemopper! We troosten ons met de gedachte dat we nu echt alles hebben weggehaald wat er valt weg te halen, hopen we.

Voordat we met de volgende klus beginnen, gaan we eerst nog even wat klusjes afmaken. Het kompas en het raampje willen we definitief monteren, maar dan eerst nog eventjes het schot lakken. Na twee lagen is dat klaar en zitten het raampje en kompas erin.



Dan ook nog eventjes het draadje van het kompaslicht omleiden en aansluiten. Bijna het hele plafond moet eruit. We zijn nu toch bezig en dan kunnen we gelijk die bobbel uit het somvyl halen, die er in de loop van de tijd ingezakt is. Voordat we het weten is het alweer het einde van de week, maar we zijn wel blij dat we al die eventjes-klusjes gedaan zijn.

De motorfundatie wordt in de Hammerite gezet, echter het resultaat is niet helemaal toppiejoppie. De laagjes die er met de spuitbus opgespoten zijn vormen niet echt een dikke laag. Dan maar weer met de gewone Hammerite verf aan de slag, en die is bijna hetzelfde blauw als de motor. Harry heeft tussendoor de fundatie vastgelast en dan komt ook de dag dat de motor op zijn definitieve plek kan.




Dat is met z’n tweeen nog een heel gedoe: Hoe stonden die motorsteunen ook alweer? Hmm, toch maar even Harry erbij roepen! (oh, die is er nu niet).  Stukkie omhoog, nu een stukkie zakken, ja, nee, toch nog even omhoog, zet die bout alvast vast, eh hoe kan dat nu? Oh, nog een keer draaien met die steun. Yes, hij staat en helemaal zelf gedaan. We zijn best een beetje trots op onszelf (ook al was dat het makkelijkste stuk van de hele motorinbouw). Je moet tenslotte ergens beginnen om het vak van motormonteur te leren.

Vervolgens nog even het voorste stuk van de fundatie in de glasmat zetten, zodat die helemaal vastzit aan het schip.

Donderdag gaat de boot weer terug naar zijn vertrouwde plekje. Helaas zijn wij er niet, Joke heeft een cursus ‘Reflectief schrijven’ gewonnen. Henk ziet nog wel kans om de boegschroef erin te zetten voordat de boot weer in het water gaat. Woensdag nog even de buitenkant in de Hempel zetten en voor de rest moeten we het gewoon maar loslaten, de mannen weten precies wat ze doen.

We genieten van een heerlijk dagje “niet boot” en nemen lekker de tijd voor onszelf. Als we vrijdagmidddag even gaan kijken, ligt de boot netjes op zijn plek compleet met boegschroef. Al met al een roerige week, de crematie van Beau ons lieve kleine achterneefje, stress om de boegschroef en Joke ook weer een jaartje ouder.

Ondanks tegenslag lukt het Henk zaterdag toch nog om deze week te beginnen aan het project boegschroef. Als we terugkomen van ziekenbezoek van ons nichtje Caroline, heeft Henk al gaten gemaakt. Pooh, dat ziet er wel een beetje eng uit die gaten zo vlak boven het water. Werk aan de winkel dus, de dropzakken (ons epoxy hulpmiddel) kunnen weer uit de kast.



Zondag zetten we de buis vast met een eerste laag epoxy. Eerst nog wat stof maken om de verf te verwijderen en het polyester glad te maken.



Voorzichtig schuifelen op een plank boven het water, nog even afdekken met folie voor extra warmte. Nu maar hopen dat de epoxy morgenochtend uitgehard is en we weer verder kunnen werken.

Harry stuurt vrijdag een mail met foto’s van de nieuwe motorfundatie. Wauw, dat ziet er goed uit. Een hele opsteker na een nogal roerige week.


Oude situatie

Nieuwe situatie

Harry is bezig met de fundatie van de motor. Doordat zowel de achterhut als ook de voorpunt is leeggeruimd om de boegschroef te kunnen plaatsen, is het midden in het schip een beetje een puinhoop.
Tja, wat zullen we dan eens gaan doen. We hebben nog wat gaten weg te werken, dus dat kunnen we dan mooi tussendoor doen. Waar het oorspronkelijke stuurwiel heeft gezeten willen we een patrijspoort maken.



Johan heeft moeite om er doorheen te komen, het blijkt dan ook een behoorlijk dik stuk polyester te zijn.



Nu nog even M4 boutjes kopen en het raampje kan erin gezet worden. De toekomstige kok kan dan zwaaien naar de toekomstige stuurman.

Wij vinden het een spannende dag, want vandaag wordt de nieuwe motor in de boot getakeld. Henk en Harry hebben gelukkig genoeg ervaring en zijn een stuk meer ontspannen.



Met de heftruck als hijskraan hangt de motor al snel boven de ingang. Beetje draaien, beetje zakken, beetje hijsen en voor we het weten staat ie op twee balken in de boot. “Zo dat was niet langer dan 8 minuten” zegt Harry. Volgens mij duurde het zeker een kwartier, maar hoe dan ook wel erg snel en we hebben ons weer eens voor niks zorgen gemaakt.

Nu de oude motor uit de boot is hebben we een goed overzicht van de ruimte eronder. In deze ruimte zit een oude kieltank met ongeveer 250 liter inhoud. We kunnen ons maar moeilijk voorstellen hoe dat dan precies zit. Omdat er eigenlijk geen bilge (opvangbak voor lekwater) aanwezig is gaan we op onderzoek uit en boren een gat in een voor ons loos vak. Na een tijd lang allerlei theorieën te hebben bedacht en verworpen blijkt de oorspronkelijke kieltank ruim 3 meter te zijn, met 4 vakken gescheiden door 3 slingerschotten. Helaas zitten er geen inspectieluiken in en daar is de bovenkant ook te smal voor om die er alsnog in te maken, anders hadden we de tank zeker weer in gebruik genomen.



Tijdens het uitzagen komen we tot onze grote verbazing een zurige substantie tegen, dit blijkt te komen door het osmose-effect dat veroorzaakt is door de vorige eigenaar. Door een extra stuk hout op de bovenkant van de tank te plakken dacht hij dat er een lek gedicht was. Wij hebben geen lek gezien en vermoeden dat de diesel op een andere manier vervuild was geraakt. Al met al weer een hoop gezien en geleerd en er een mooie diepe bilge gecreeerd.