Auteur:Sail-Beluga

Na de kou beginnen we weer volop met klussen.
Joke begint met de details van de navigatiehoek. Eerst afwerkhoutjes maken om de grote gaten te dichten, ik voel me net een leerling-timmerman: boren, vijlen, schuren, zagen heel wat anders dan ik gewend ben. Vervolgens iets bedenken om de koelkastleiding af te schermen, een pvc-buis blijkt een goede oplossing.



Daarna nog een mooi tapijtje voor de vloer, we hebben een couponnetje van ruim 3 bij 4 meter gekocht voor een paar eurootjes. Dat is meer dan genoeg voor alle andere kastjes, ik voorzie alweer extra werk voor de leerling-tapijtlegger.



Het kost een hoop tijd en moeite, maar het wordt wel erg mooi.

“De navigatiehoek bevindt zich direct na de kajuitingang aan stuurboord”. Nou ja, als je de grote lege ruimte bekijkt, dan is dat een wensdroom, geen realiteit. Wat er in zat hebben we gesloopt, omdat de maten te klein waren. We konden er gewoon niet zitten. Dan resteert een lege ruimte, met een ronde zijkant. Na veel denk- en schetswerk hebben we een idee van wat we willen maken. Maar dan komt het pas. Welke maten moet een bankje eigenlijk hebben, hoe hoog is het werkblad? Wat is waterpas, wat is recht ten opzichte van de as van de boot? Het is als een puzzel. Vele houten onderdelen moeten in elkaar passen, alleen moet je de puzzelstukjes ook nog zelf maken.

Daarom hebben we besloten om van oude latjes en triplex eerst een nep-bank en -kaartentafel te maken. Het blijkt heel nauw te letten. Een centimeter hoger of lager scheelt al veel hoe het aanvoelt. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar. We vinden het allemaal een lekker plekje. “Pa, ga dit maar maken”.

We zijn uitgevroren! Het is te koud om lekker te werken aan de boot, dus zoeken we de warmte van de kachel thuis op.


Net als onze de katten. Nu hebben we dus tijd om te schaatsen op groot water. De website is nog niet helemaal naar onze zin en wordt in deze winterperiode van een nieuw jasje voorzien.

De schotten die de muren vormen zijn prachtig blauw geverfd. Blauw van de zee, met zorg uitgekozen uit vele staaltjes.


Echter de volgende dag begint Johan zijn twijfels te uiten, de kleur past mooi bij het mahonie maar minder bij het teak van de wandkasten.
Tja, wat nu. Negeren en gewoon doorgaan of toch maar weer nieuwe staaltjes zoeken en dus opnieuw beginnen.  Wat als we toch spijt krijgen?
Na wat wikken en wegen dan toch maar besloten om een andere kleur te nemen. De meest fantastische namen komen langs zoals Geluk, Luxe, Brazilië, Madeliefje, Blij en Evenwicht. Uiteindelijk keizen we nr.  GN.02.09, niet erg sexy maar wel heel mooi passend bij de verschillende houtsoorten.

Regelmatig krijgen we bezoekers over de vloer, familie en kennissen die belangstellend komen informeren hoe het gaat met de werkzaamheden. Vandaag komt er zomaar een ijsvogeltje langs, die mij rustig bekijkt tijdens het schilderen. Hij is niet erg gedient van het maken van foto’s, dus deze is een beetje wazig.

De watertanks worden bewerkt met een eindcoating. In de meest vreemde houdingen hangen we boven de nieuwe tanks. De epoxy-dampen maken ons behoorlijk dizzy. Om dit een beetje tegen te gaan beschermen we ons zo goed mogelijk. Johan ziet er daardoor uit als een ‘Mien Dobbelsteen’ met zijn hoofddoekje op.

Het is prachtig herfstweer.

We lunchen zelfs buiten op het terras. We kletsen, zonnen, eten en kletsen nog meer. Oh het is twee uur, misschien toch nog maar even aan de slag. Tja het boot-werkleven is nog zo slecht niet.

De wanden van de kajuit zijn bekleed met dik schuimbehang en zijn nodig toe aan een opfrisbeurt. Het resultaat is mooi, alleen duurt het een paar dagen voordat de verf droog is en ik opnieuw een laagje kan toevoegen.

Vandaag ben ik de assistente van Johan. In mijn laboratorium meng ik de epoxy die hij gebruikt voor de watertanks. Een uiterst secuur klus, want de mengverhouding moet precies goed zijn.

“Doe nog maar een vier” hoor ik vanuit de kajuit. “Ja baas, komt eraan”. Ach ik zit lekker in de kuip en het zonnetje schijnt. De eendjes zwemmen langs, dus een prima klusje vandaag.

Vrijdagmiddag lopen we naar de auto om naar huis te gaan. We kletsen nog wat met de mensen die naast ons een spiksplinternieuwe auto staan te bewonderen.
We wensen ze fijn weekend en willen de auto instappen.
Opeens zegt een oudere dame uit het gezelschap: “Zijn jullie die mensen die een wereldreis gaan maken?”. We knikken een beetje instemmend (we gaan eigenlijk maar de halve wereld bezeilen). Dan zegt ze uit de grond van haar hart: “Hoe durf je?!”.

Tja, dat vragen wij ons ook wel eens af.
Soms slaat de twijfel toe, andere keren gaan we vol goede moed er weer tegenaan.
Als je drie dagen hoofdpijn hebt(van de zorgen of is het de epoxy-hars?), als het tegenzit (waarom duurt altijd alles langer dan gedacht?) dan wil ik het liefst thuis in een hoekje gaan zitten.
Maar als iets lukt, als het zonnetje schijnt en ik reisverhalen lees van anderen dan voel ik de kracht weer in me om dit allemaal voor elkaar te krijgen.
Of het allemaal lukt zoals we nu in ons hoofd hebben weten we niet. Maar voorlopig zijn we lekker bezig, stap voor stap komen we er vast wel.
En durven, tja dat is een kwestie van stapje voor stapje!