Auteur:Sail-Beluga

Als we de weersverwachting nog eens bestuderen, dan lijkt het mogelijk om morgen, zaterdag, nog een volgende stap te maken. Zondag en maandag is het waarschijnlijk te slecht weer. Daarom bereiden we ons voor om de komende ochtend weer voor dag en dauw uit de veren te gaan en door te gaan naar Oskarshamn.

We staan weer vroeg op en varen uit, er is nauwelijks wind.






Voor de middag worden nogal heftige windstoten voorspeld, dus we mikken erop om bijtijds in Oskarshamn aan te komen. De tocht verloopt verder zonder bijzonderheden, wel bijna helemaal op de motor. Maar ja, het weer is momenteel behoorlijk van slag, dus moeten we de gelegenheid om te kunnen varen toch maar pakken.

Oskarshamn heeft een stadshaventje, maar ook iets ten oosten een verenigingshaven, Oskarshamn Ernemar genaamd. We besluiten daarop te mikken. Aan het einde van de ruime inham waarin die haven ligt, is een gastensteiger met stroom en water. Officieel moet je hier weer bow to afmeren, maar er ligt nog niemand. De verwachte harde dwarswind zou ons vermoedelijk weer in de problemen brengen met boeitjes waar onze boot te zwaar voor is. Dus meren we een beetje “aso” gewoon langszij af met de neus in de wind.
Later komen er nog twee Duitsers die voor ons ook langszij afmeren. Dus we vinden het wel best zo. Klaar voor een of twee dagen cocoonen met kou regen en harde wind. Maar ook met een F1 raceweekend, we vermaken ons wel!

We blijven een dag extra in Karlskrona vanwege de harde wind. Bijna alles is gesloten vanwege Dag van de Zweedse vlag, een officiële feestdag. We gaan ’s middags rondwandelen op het terrein van het Naval Museum en drinken een kopje thee en koffie met iets lekkers. De plaatselijke mussen landen zowat op ons bord, ze weten precies waar ze de overgebleven kruimeltjes moeten vinden.










De komende dagen komt er slecht weer aan, kou, veel wind en regelmatig regen. Daarom willen we een flinke stap noordwaards maken. Het doel is Kalmar, een tocht van 60 mijl vanaf Karlskrona. De wekker gaat om 04.40 uur en niet lang daarna varen we uit. Het begint rustig als we nog in het uitgebreide havengebied van Karlskrona varen.









Eenmaal buiten wordt het onrustig. Nog altijd weinig wind, maar wel forse golven. Met het grootzeil als steun klotsen we op de motor voort.

De koers gaat eerst zuid en dan zuidoost met een boog om de ondieptes en eilanden heen. Daarna ronden we de zuidoostpunt van Zweden en gaan naar het noorden. De Zweedse kustwacht waarschuwt al maanden voor GPS verstoringen in dit gebied. Het signaal wordt door de Russen regelmatig gejamd, oftewel met storende radiosignalen onbruikbaar gemaakt. Er is zelfs een website voor opgericht, die het in kaart brengt op basis van actuele meldingen vanuit de burgerluchtvaart. Onze koers gaat vlak langs zo’n zone waar het signaal verstoord wordt. Gelukkig blijft onze GPS werken en kunnen we eenvoudig navigeren. Johan heeft voor de zekerheid wat kompaskoersen genoteerd en alvast wat maatregelen bedacht voor het geval de GPS het toch laat afweten. Het blijft bizar hoe een land het nodig vindt om op deze manier het water- en luchtverkeer te pesten.



Als we tussen het vaste land en Öland varen komt er, zoals verwacht wat wind. We strijken het grootzeil en kunnen we met alleen de genua uitgerold prima zeilen. Na verloop van tijd komen er flinke windstoten, dus moeten we met enig geworstel de genua wat inrollen om het beheersbaar te houden. Er staan nog steeds flinke golven, maar eenmaal onder zeil kan de windvaan goed sturen.

We hebben hier ook een flinke stroom mee, dus al met al schiet het lekker op. Eenmaal in Kalmar meren we “bow to” af met boei aan de achterkant en lijnen naar de steiger aan de voorkant. De boei pikken we op met een speciale haak, die we zeven jaar geleden hier in Kalmar voor dit doel hebben gekocht.



Het was een tocht waarbij we veel in actie moesten komen en zijn nogal moe. Daarom gunnen we ons de guilty pleasure om voor één keer in de naburige MacDonalds een hapje te eten. ’s Avonds vermaken we ons met het TV programma “Over de Oceaan”. Het is leuk om te zien hoe herkenbaar die belevenissen zijn. Het laat zien hoe lastig gewone taken zijn op zo’n bewegende boot en hoe die tocht op de gevoelens inspeelt. We voelen, twaalf jaar na dato, nog steeds de voldoening dat we dat destijds toch maar hebben geflikt!

Vanaf Tjärö is het ongeveer 25 mijl naar onze volgende bestemming, Karlskrona. We scharrelen tussen de rotsen en eilandjes door naar open water en hopen weer op het fokje te kunnen zeilen. Er staat echter heel weinig wind en desondanks een flinke deining dwars op de boot. Het levert een hoop geklapper en weinig snelheid op.



De motor gaat daarom een poosje bij. Op het laatste stuk draait de wind en neemt wat toe, zodat er toch nog gezeild kan worden. Even voor Karlskrona komt een militair vaartuig op ons af en gaat op korte afstand met ons mee varen. De bemanning deelt mee dat er schietoefeningen worden gehouden met live munitie en dat we wat meer noordelijk moeten sturen om de “danger zone” te ontwijken. Onze koers buigt toch al af, dus dat is geen probleem. Desgevraagd bevestigt hij dat we gewoon door kunnen varen naar Karlskrona.



Even later komt de grote Stena Line ferry naar Gdynia (Polen) de haven uit. Ook hier gaan ze achteraan. Op de marifoon horen we de oproep en zelfs de grote ferry moet naar koers 123 graden gaan om de “danger zone” te ontwijken. We zien het schip van koers veranderen. Na verloop van tijd horen we inderdaad de doffe knallen van geschut achter ons. Het doet ons weer eens beseffen dat wat betreft militaire activiteiten inmiddels helemaal niet zo ver van Rusland af zitten. Eigenlijk geeft het wel een veilig gevoel dat men actief is en de boel in de gaten houdt.



Karlskrona is een grote stad, gebouwd op een aantal eilanden. Elke stadswijk heeft een ander eiland. Veel eilanden zijn natuurlijk verbonden met bruggen. De haven is hier belangrijk, niet alleen vanuit het oogpunt van economische activiteiten, maar ook voor de marine. We zien een aantal oorlogsschepen liggen en één vaart dicht langs ons heen.















De volgende dag maken we een leuke wandeling, doen wat boodschappen en plannen het vervolg van onze tocht. Er staat vandaag heel veel wind en dat is morgen niet veel beter. Havens aan de oostkust van Zweden zijn niet heel dik bezaaid en erg klein en ook nog eens relatief ondiep. De waterstand staat nog altijd zo’n 50 tot 80 centimeter onder normaal. Diverse boten van locals met een vaste ligplaats dicht bij de wal liggen aan de grond.












Wellicht gaan we ons opmaken voor een lange tocht van zo’n 60 mijl naar Kalmar!

Langs de zuidkust van Zweden liggen honderden eilandjes, scheren genaamd, ten noorden en noordoosten van Hanö op ons te wachten. We willen er eens even induiken en deze keer niet overslaan. De keuze valt op het eiland Tjärö. Er is daar een gastensteiger waar wij wellicht een plekje kunnen vinden. Dus gaan we op het fokje met de wind mee op weg.



Na een korte oversteek zoeken we onze weg tussen de vele rotsen en mini eilandjes. Tegenwoordig hebben we de elektronische kaarten ook op de telefoontjes. Dat is, zeker in dit soort gebieden, een uitkomst. Als we bij de gastensteiger aankomen merken we dat het wel erg ondiep wordt. Met nog maar 10 centimeter water onder de kiel durven we niet echt verder te gaan. Een Zweed wijst ons naar een nieuwe steiger een klein stukje terug. Daar zou het iets dieper zijn. Hij vertelt dat de waterstand momenteel erg laag is. Dat is inderdaad goed te zien aan de oevers.

Om aan te meren moeten we de achterkant van de boot vastmaken aan een boeitje en de voorkant aan de steiger. “Bow to” noemen we dat in goed Nederlands. Het ziet er eng uit, maar zo te zien liggen we prima. De steiger heeft zelfs een stroomaansluiting en een waterslang en het ziet er heel nieuw uit. We hebben nu 20 centimeter water onder de kiel, we wagen het er maar op.



Al gauw stappen we af en maken een mooie wandeling over Tjärö. Het landschap is ook hier weer prachtig met mooie uitzichten over het scherengebied.

Als we terug zijn gaat het vrij hard waaien, precies vanaf de zijkant van de boot. De verankering van ons boeitje op de bodem is hier niet tegen opgewassen. Heel langzaam sleept de boot het boeitje opzij. Daar ligt een grote motorboot, dus we moeten in actie komen. We blazen de bijboot op en brengen een extra lijn vanaf de achterkant van de boot naar een boeitje opzij. Deze extra lijn functioneert heel goed en lost het probleem op. Als de bijboot weer aan dek ligt slaken we een zucht van verlichting en nemen een borrel op de goede afloop. Zo durven we de nacht wel in.

Een mijl of dertig ten noordoosten van Simrishamn ligt een eilandje dat Hanö heet. We zijn dat zeven jaar geleden gepasseerd, nu willen we er wel heen. Het heeft een klein haventje, dat in het seizoen erg druk is, maar we hopen dat het nu nog meevalt. De wind staat niet erg gunstig, maar de komende dagen is er helemaal geen wind dus we wagen het erop.

Onze boot is een goede zeiler, maar ten opzichte van moderne jachten zeilt Beluga iets minder hoog aan de wind. Dat maakt het deze keer net een beetje lastig. We maken eerst een slag naar het oosten om wat hoogte te winnen, maar als we overstag gaan kunnen we wel zeilen, maar moet de motor helpen om de boot gaande te houden in de korte hoge golven. Na verloop van tijd draait de wind naar een iets betere hoek en kan de motor nog een paar uur uit.



Zo op het uiterste randje hoog aan de wind, moeten we het hele eind op de hand sturen. De windvaan slingert altijd een paar graden en dat zou op deze kritische koers steeds voor klapperende zeilen zorgen. Het valt ons zwaar om op de hellende en op en neer hobbelende boot de boot zo nauwkeurig urenlang op koers te houden.



De beloning is echter één van de laatste plekken langszij de grote steiger in de haven.
Er wonen maar een paar mensen op het eiland. Een ferry onderhoudt de verbinding met het vasteland. Het is grappig om te zien dat er een verzameling handkarren staat waarmee men de spullen vanaf de ferry vervoert. Er zijn geen auto’s. Alles ademt rust uit.















Die avond trakteren we onszelf met een etentje in het zeer goede visrestaurant dat vandaag (31 mei) voor het eerst dit seizoen weer opent.






Richting boot maken we nog een ommetje en horen de nachtegaal (opvallende zang die we later hebben opgezocht). Hij zit vlakbij ons maar het lukt ons niet om hem te spotten.



Zaterdag maken we een uitgebreide wandeling over het eiland. Onderweg staan op veel plekken bordjes waarop de interessante geologische ontstaansgeschiedenis wordt uitgelegd. Het water stond hier ooit 25 meter hoger. Pas na het smelten van een grote massa ijs ontstond een verbinding met de oceaan (het tegenwoordige Skagerrak), zodat de hele oostzee leegstroomde tot het hedendaagse niveau. Dat heeft hier duidelijk zijn sporen nagelaten, die leuk zijn om te herkennen vanuit de beschrijvingen. Ondanks het meegenomen kaartje lukt het ons om een verkeerde afslag te nemen, via een grote ommuurde tuin lopen we weer terug naar het pad. Er liepen drie herten vlak voor ons, die met het grootste gemak over de muur sprongen om te ontkomen.



Het is een heel bijzonder landschap, met grote rotsen en een vegetatie die nog enigszins aan het worstelen is om te overleven op de relatief dunne laag vruchtbare grond.





















Het weer is mooi, maar zowel zaterdag als zondag vormen zich fikse onweersbuien boven het vasteland, die ook hier voor regen zorgen. Dus benutten we de zondag om wat aan boord te klussen en de was te doen. Al met al hadden we Hanö niet willen missen!

Over twee dagen komt er weer een stevige oost-noordoosten wind. Dat blokkeert het vervolg vanuit Ystad. Dus gaan we de volgende morgen wederom om vijf uur uit de veren en kiezen voor een tocht met heel weinig wind naar Simrishamn. Het weerbericht beloofde regelmatig regen, maar dat viel na een paar uur wel mee. Er zou later nog een stevige noordoostenwind opsteken, daarom vertrekken we zo vroeg. Die wind komt inderdaad, en valt na een kwartier weer weg.



In de zeilpakken sturen we aanvankelijk met alleen het gereefde grootzeil als steunzeil tegen de onrustige deining door de regen. Na verloop van tijd zijn we het klapperende grootzeil zat en halen het weg. De tocht is verder een beetje saai. De elektrische stuurautomaat stuurt en we varen langs de kust naar Simrishamn. Al voor het middaguur komen we aan.

We hebben dus alle tijd om naar de supermarkt te gaan voor wat verswaren en wandelen nog wat door het stadje. Het ziet er charmant uit, met mooi gerestaureerde oude gebouwen. Als de windverwachting uitkomt is het plan om morgen gelijk verder te gaan naar Hanø, waar we dan een paar dagen blijven liggen. Dat wordt dan onze eerste Zweedse bestemming waar we nog niet eerder zijn geweest. Fingers crossed!

De wekker gaat om 04.40 uur en we varen zo snel mogelijk uit. We ontbijten in dit soort situaties om beurten nadat we onderweg zijn gegaan. De beloofde wind steekt inderdaad op uit de goede richting, maar wel wat sterker dan verwacht. We kunnen al snel onder zeil. Onder dubbel gereefd grootzeil, een half uitgerolde genua en de kotterfok zeilt de boot heel hard, gemiddeld zo’n zes knopen met uitschieters boven de zeven knopen.






Er is echter een dingetje: een gigantische windfarm ligt in de weg. We twijfelen of je er tussendoor mag, dus kiezen we voor een korte omweg langs de noordzijde. Onderwijl neemt de wind nog wat toe naar windkracht vijf tot zes. Johan puzzelt met Arie, de windvaan en het lukt om de boot op die manier te laten sturen. Na wat experimenteren met de zeilen is de zaak keurig in balans.







Het is een flinke tocht van 57 mijl, maar we komen om een uur of drie in de middag al aan. We worden op de steiger opgevangen door een hulpvaardige achterbuurman, een Deen die hier met zijn boot ligt. Hij vraagt aan Joke waar we vandaan komen. “Klintholm”. Hij vraagt verder: “hebben jullie gezeild, niet de motor gebruikt? Met deze windstoten?” We voelen ons gelijk heel trots. Kennelijk is het toch een stevige tocht die we hebben gedaan!









We maken nog een wandeling in Ystad, dat er best leuk uitziet.

Gedser naar Klintholm

Het blijft een beetje puzzelen met de weersverwachting. Na drie overnachtingen in Gedser lijkt zich een weerbeeld te vormen dat het vervolg mogelijk maakt. De bestemming wordt Klintholm. We zouden een redelijke zeilwind moeten hebben, maar al met al hebben we maar twee uur kunnen zeilen.

Al gauw vormt zich, tegen de verwachting in, een dreigende rolwolk die in rap tempo op ons af komt. Het leek er niet op dat er hevige windstoten zouden komen, maar we haalden toch preventief de zeilen weg. Het ging heel hard regenen, de zee zat vol met opspattende putjes. De wind viel echter vrijwel weg.












Al met al hebben we de rest op de motor gedaan, omdat de wind niet meer terug is gekomen. De havens zijn momenteel nog erg rustig. Dat is maar goed ook, want in Klintholm is er een complete steiger verdwenen na opgelopen schade door de stormvloed in het najaar van 2023. Gelukkig vonden we een prima plek.






Klintholm zelf is nog erg rustig omdat het voornamelijk bestaat uit vakantiewoningen. De volgende dag is de wind heel hard en uit de verkeerde richting. Dat geeft de gelegenheid om wat rond te wandelen en het kalm aan te doen. De weerberichten beloven goed zeilweer voor de volgende dag. Dat opent de mogelijkheid om naar Ystad te gaan, de eerste bestemming in Zweden.

Donderdag regent het tot ver in de middag, we besluiten om deze ronde aan ons voorbij te laten gaan en staan later op dan gepland. Als de zon doorbreekt, gaan we bij het havencafe een drankje met een gebakje nuttigen. Na een ommetje gaan we naar de boot en maken alles klaar om de volgende dag alsnog te vertrekken.









Het is vrijwel windstil als we vertrekken, maar wel zonnig. Op het gemakje varen we uit en motoren om Fehmarn heen en zetten uiteindelijk koers naar Gedser in Denemarken. Onderweg gebeurt er niet veel. We moesten even opletten omdat de AIS aangaf dat een schip dicht voorlangs zou gaan. Dat was wel het grootste avontuur van de tocht.

Rond een uur of drie komen we in Gedser aan en vinden in de nu nog heel rustige haven een prima plekje aan een langssteiger, pal naast de water- en stroomvoorziening. Wel zo gemakkelijk, want we moesten nog water tanken. Hartje vakantietijd zal het er hier heel anders uitzien.






De volgende bestemming is Klintholm, maar zaterdag staat er een straffe wind, pal uit de riching waar wij heen moeten. We zijn nog niet eerder in Gedser geweest, dus blijven we liggen en hebben we gelegenheid om er eens rond te kijken. Het stadje is ontstaan dankzij de veerverbinding met Rostock. Tegenwoordig alleen nog met auto’s, in het begin was het onderdeel van de treinverbinding. Er is niet veel meer dan wat woonhuizen en een supermarktje.

’s Middags maken we nog een wandeling door het natuurgebiedje Kroghage tussen de jachthaven en de veerhaven. Dat is een stuk mooier dan we hadden verwacht. Ineens is er de rust en stilte om je heen, een fazant in de verte, een visser die in het water staand zijn hengel uitgooit en de natuur volop in de kleurrijke bloesem.









Als we een zijpaadje nemen, zit er in de verte een man gehurkt. Wij houden beleefd stil, maar hij wenkt ons en zegt dat we gerust mogen passeren. Hij blijkt een ornitholoog te zijn en wijst ons op een vogeltje bovenin een boom en vertelt dat het een Karmindompap is. Het is uiterst zeldzaam. In Denemarken is deze nog slechts 12 keer gerapporteerd in 2024. Ook wij horen op aanwijzing van de kenner de typerende roep die op “nice to meet you” lijkt. Later speuren we rond op internet en dat bevestigt wat hij ons verteld heeft. Wat leuk om hiermee eens kennis te maken, wie weet worden we nog vogelspotters! We blijken ook nog een bonte kraai tegengekomen te zijn, voor ons ook een onbekende vogel.

Weer aan boord kijken we naar de kwalificatie van de F1 van Monaco en beoordelen we de onzekere weersverwachtingen voor het gebied tussen Gedser en Klintholm. Windy laat elke update wat anders zien en de lokale verwachtingen zijn ook wisselend. Mogelijk een periode met zeer hevige stortregens, of juist gewoon rustig en droog weer, maar nog steeds wind tegen. Morgen met de laatste update maar eens kijken of we zondag of maandag verder gaan.

Met een rolkoffertje en een rugzak gaan we met de trein naar Lübeck. De trein naar Fehmarn rijdt voorlopig niet, wegens de aanleg van een trein/auto tunnel van Fehmarn naar Denemarken. Daarom overnachten we in Lübeck en gaan de volgende dag met de bus verder. Deze stopt in Burg op loopafstand van de boot.









We treffen direct de voorbereidingen voor de tewaterlating. De achterstag en kraanlijn moeten tijdelijk uit de weg en bij de mast worden vastgemaakt, de stootwillen en landvasten kunnen al worden klaargelegd. We overnachten nog een keer in het nabijgelegen hotel.



De volgende ochtend is het zover. De boot wordt met de hijskraan vakkundig te water gelaten. We trekken de boot een paar meter naar voren, want daar is direct ook het bunkerstation, waar we de brandstoftank kunnen vullen. Aan de overkant is genoeg plaats om af te meren voor de komende dagen. Ondanks de harde oostenwind verloopt dit heel soepel.






Het is zonnig en droog, dus kunnen we aan de slag. Alle lijnen in de mast en de giek zijn voor de winter vervangen door oude lijnen. Het is een secuur klusje om deze weer vast te maken aan de nieuwe lijnen en door de mast en giek te trekken. Als er halverwege een zou losraken heb je een aardige puzzel om dat weer op te lossen. Onderwijl haalt Joke boodschappen en maken we ook binnen de zaak weer leefbaar. De kajuit ligt namelijk helemaal vol met teakhouten onderdelen voor de kuipbanken, de bijboot, het reddingsvlot en de boodschappen en bagage.












De motor wordt goed gechecked en de zeilen worden weer aangebracht. Langzamerhand wordt het weer een boot om mee te kunnen waren en op te wonen. Al met al ging de boot vrijdag te water en is woensdag alles klaar. Tijd om eens naar de weersvooruitzichten te kijken en te bezien wanneer we kunnen vertrekken. Woensdag waait er (weer) een harde oost-noordoosten wind. Desondanks moeten we wel verkassen, omdat op onze ligplaats een groot schip komt te liggen. Er is aan onze kade een nog actieve graanoverslag. Ondanks de harde wind lukt het om keurig gecontroleerd weg te varen en elders weer af te meren. De reis kan beginnen en de puzzel van de steeds veranderende verwachtingen gaan de de komende dagen maar eens oplossen.