De harde noordwesten wind heeft ons van Thyborøn naar Esbjerg achtervolgd. Dagenlang waait het windkracht 6. De lagerwal haven uitvaren, met een 10 mijl lange geul, is niet mogelijk. Zelfs iemand die uit Australië is gekomen met zijn boot waagt het niet. Wij hebben de stelregel “het is wat je er zelf van maakt”, ofwel we gaan weer leuke dingen doen. Zaterdag 13 juni gaan we nog een keer naar Fanø. In het weekeinde rijdt de bus niet, dus beginnen we met een 50 minuten lange wandeling naar de ferry.
Toevallig zijn er de jaarlijkse festiviteiten genaamd Fannikerdagen, die draaien om de oude cultuur van het eiland: klederdracht, muziek en dans. De oorsprong ligt in het feit dat koning Crhistian IV in 1741 geld nodig had en het eiland op een publieke veiling te koop aanbood. De bewoners van het eiland wisten met diverse listen de andere gegadigden te slim af te zijn. Zo werden de mooiste vrouwen vooruit gestuurd en de veilingmeester in hun plan betrokken om de klokken rondom de veiling een uur terug te zetten, zodat de andere kopers te laat aankwamen. Fanische zeelui konden dankzij hun vrijheid in dienst treden van Nederlandse reders, dit leidde uiteindelijk tot het stichten van een eigen handelsvloot. Tegenwoordig is toerisme de grootste bron van inkomsten.
Joke wil nog een keer naar de winkel van Christel Seyfahrt om haar zelf te ontmoeten en advies te vragen over een mogelijk ander breiproject. Als we langs de winkel lopen gaat die net open, dus Joke valt met de neus in de boter. Christel heeft ook nog tijd om iets over de geschiedenis van het eiland te vertellen, waar zij geboren en getogen is.
De klederdracht is interessant om te zien. De vrouwen dragen kleding die gebruikt werd bij het werken in weer en wind op het strand. Als we de winkel van Christel verlaten komt net de eerste groep aan die volksmuziek maakt. Nadat we een kopje koffie op de kop hebben getikt bekijken we de festiviteiten. Het is erg leuk om te zien hoe men de eigen cultuur in stand houdt.
Begin van de middag pakken we de bus naar Sønderho, het dorpje aan de zuidkant van Fanø. Het is grappig om te zien hoe halverwege de bus een rondje over het strand maakt, dit is onderdeel van de standaard route van de lijnbus. We dwalen een poos door het karakteristieke
dorpje, waar bijna alle huizen rieten daken hebben. Je ziet deze daken in alle stadia, van splinternieuw tot stokoud. De daken gaan zo’n 50 jaar mee en worden in de loop van de tijd steeds dunner, totdat ze vervangen moeten worden. De vogels die in het voorjaar hun nest bouwen helpen graag mee aan het verdwijnen van het riet.
Later nemen we de bus terug naar Nordby en dwalen nog een poosje langs de festiviteiten. Eén van de vaste onderdelen is dat een groep mannen op een klein zandbankje tegenover de kade bier gaat drinken. Ze dragen een soort theemutsen. Een bootje met een plank erop dient als tafel inclusief biertap. Als het water zakt gaan ze op plastic stoeltjes zitten. Inmiddels zijn ze allemaal behoorlijk teut. Rare jongens die Denen 🙂
We nemen de ferry terug en wandelen weer naar de boot.