Een mijl of dertig ten noordoosten van Simrishamn ligt een eilandje dat Hanö heet. We zijn dat zeven jaar geleden gepasseerd, nu willen we er wel heen. Het heeft een klein haventje, dat in het seizoen erg druk is, maar we hopen dat het nu nog meevalt. De wind staat niet erg gunstig, maar de komende dagen is er helemaal geen wind dus we wagen het erop.
Onze boot is een goede zeiler, maar ten opzichte van moderne jachten zeilt Beluga iets minder hoog aan de wind. Dat maakt het deze keer net een beetje lastig. We maken eerst een slag naar het oosten om wat hoogte te winnen, maar als we overstag gaan kunnen we wel zeilen, maar moet de motor helpen om de boot gaande te houden in de korte hoge golven. Na verloop van tijd draait de wind naar een iets betere hoek en kan de motor nog een paar uur uit.
Zo op het uiterste randje hoog aan de wind, moeten we het hele eind op de hand sturen. De windvaan slingert altijd een paar graden en dat zou op deze kritische koers steeds voor klapperende zeilen zorgen. Het valt ons zwaar om op de hellende en op en neer hobbelende boot de boot zo nauwkeurig urenlang op koers te houden.
De beloning is echter één van de laatste plekken langszij de grote steiger in de haven.
Er wonen maar een paar mensen op het eiland. Een ferry onderhoudt de verbinding met het vasteland. Het is grappig om te zien dat er een verzameling handkarren staat waarmee men de spullen vanaf de ferry vervoert. Er zijn geen auto’s. Alles ademt rust uit.
Die avond trakteren we onszelf met een etentje in het zeer goede visrestaurant dat vandaag (31 mei) voor het eerst dit seizoen weer opent.
Richting boot maken we nog een ommetje en horen de nachtegaal (opvallende zang die we later hebben opgezocht). Hij zit vlakbij ons maar het lukt ons niet om hem te spotten.
Zaterdag maken we een uitgebreide wandeling over het eiland. Onderweg staan op veel plekken bordjes waarop de interessante geologische ontstaansgeschiedenis wordt uitgelegd. Het water stond hier ooit 25 meter hoger. Pas na het smelten van een grote massa ijs ontstond een verbinding met de oceaan (het tegenwoordige Skagerrak), zodat de hele oostzee leegstroomde tot het hedendaagse niveau. Dat heeft hier duidelijk zijn sporen nagelaten, die leuk zijn om te herkennen vanuit de beschrijvingen. Ondanks het meegenomen kaartje lukt het ons om een verkeerde afslag te nemen, via een grote ommuurde tuin lopen we weer terug naar het pad. Er liepen drie herten vlak voor ons, die met het grootste gemak over de muur sprongen om te ontkomen.
Het is een heel bijzonder landschap, met grote rotsen en een vegetatie die nog enigszins aan het worstelen is om te overleven op de relatief dunne laag vruchtbare grond.
Het weer is mooi, maar zowel zaterdag als zondag vormen zich fikse onweersbuien boven het vasteland, die ook hier voor regen zorgen. Dus benutten we de zondag om wat aan boord te klussen en de was te doen. Al met al hadden we Hanö niet willen missen!
