Zaterdag is Joke naar het Brei- en Haakfestival in Arnemuiden geweest, slechts vier minuten met de trein vanaf Middelburg. Gezellig met anderen kletsen over patronen en wolletjes en natuurlijk ook nog een en ander ingeslagen. Johan vermaakte zich op de boot met het vervangen van de lijnen voor de stootwillen, een geduldig werkje om de ogen en uiteinden netjes gesplitst te krijgen.
Na de herfstige pinksterdagen zien we een weergaatje op dinsdag ontstaan in de verwachtingen. De langere termijn laat de mogelijkheid open om na Lowestoft naar het noorden te gaan. De getijdenstromingen dicteren de tijdstippen van vertrek, in ons geval dinsdagochtend rond 08.30u. Dit betekent dat we maandag 2e pinksterdag in de stromende regen de “blauwe golf” van 12.37u oppakken. Er is een serie bruggen die vanaf dat moment redelijk vlot zullen opengaan. Om 11.37 lagen we te wachten voor de eerste brug. Een uur te vroeg blijkt na het oproepen van de brugwachter, dus meren we tijdelijk weer af in Middelburg. Het waait hard en als Johan de boegschroef wil gebruiken om de boot in bedwang te houden, blijken de rubberen knopjes afgescheurd te zijn. Enigszins grumpy moet de schipper dus weer ouderwets manoeuvreren.
De blauwe golf is toch nog wat stroperig, omdat collega schippers de neiging hebben om veel te ver voor een brug te stoppen. De brugwachter doet de brug dan niet open omdat het verkeer anders nodeloos lang moet wachten. Uiteindelijk komen we in de stromende regen in Vlissingen aan en vinden gelukkig een prima plekje bij de watersport vereniging.
Dinsdagochtend liggen we tegen 08.00 uur bij de sluis die heel vlot draait. Op het geplande moment varen we buitengaats. Johan houdt de boot gaande in de buitenhaven en Joke ruimt alle stootwillen en landvasten op. Joke heeft maandag een route in de kaartplotter (een soort TomTom voor op zee) gezet. Daar hebben we nu veel gemak van. Ter hoogte van de monding van de Westerschelde ligt een hele grote windfarm waar we niet doorheen mogen, behalve een smalle corridor. Voor je daar bent zijn er ook nog een aantal geulen tussen zandbanken om veilig doorheen te komen. Het was een hele puzzel om uiteindelijk een route te vinden. Dit stuk was grotendeels tegen een langzaam afnemende westenwind in, dus konden we slechts een klein stuk zeilen. Het kostte drie uur om tussen de windmolens door te varen.
Daarna komt de scheepvaartroute met nog een soort denkbeeldige rotonde en een aantal afslagen die de schepen de mogelijk geven om koers te zetten naar Zeebrugge, Antwerpen, Rotterdam of verder noordwaarts. Als jachtje moet je dit gebeuren haaks oversteken. Daarvoor moeten we eigenlijk weer een paar uur omvaren. Er waren niet veel schepen in de buurt, dus hebben we het enigszins haaks overgestoken langs de rand van de “rotonde”. Er lag een Coast Guard schip op wacht die afwachtte wat we gingen doen. Kennelijk was het goed genoeg, want na verloop van tijd ging hij weer verder. Later, op een rustig moment, hijst Johan alvast de Britse beleefdheidsvlag en de gele douane vlag. Die laatste is vanaf de twaalfmijls zone verplicht, op straffe van forse boetes. We zien geen “gele-vlag-flitspalen” midden op zee, maar we doen het toch maar.
Het is inmiddels tegen de avond en Johan kookt een maaltijd, die we gezamelijk in de kuip verorberen. Het duurde langer dan verwacht, maar uiteindelijk konden we zeilen. De windvaan stuurde weer als vanouds. We hebben nu pas ons wachtschema laten ingaan, vanwege de nauwlettende navigatie door alle belemmeringen voor de pleziervaart op de Noordzee. Uiteindelijk schieten we iets te goed op, omdat we in donker dreigen aan te komen. Dit is tegen onze principes, dus besluiten we om de genua weg te rollen in de inmiddels behoorlijk toegenomen wind. We maken daarbij een oude fout: we laten het zeil klapperen en de fokkeschoten draaiden hoog boven de boot om elkaar heen. In 2012 hadden we in de Golf van Biskaje al geleerd dat je dat niet zo moet doen, maar ja, weer een gezamenlijk seniorenmomentje zullen we maar zeggen. We kunnen het zeil wel gewoon inrollen. Op alleen het dubbel gereefde grootzeil (onze standaard seniorenstand) en de kotterfok liep de boot nog altijd rond de vier knopen. Johan versliep zich voor zijn wacht van 03.00 uur, dit omdat zijn telefoon ondanks vliegtuigstand toch was omgeschakeld naar de Britse tijd. We varen langzaam genoeg om na een prachtige zonsopkomst met het eerste daglicht de aanloopboeien van Lowestoft te verkennen.
Op de marifoon, kanaal 14, vraagt Joke de verplichte toestemming om de haven te mogen binnenlopen. Het is rustig op dit vroege tijdstip dus zet de zeer beleefde havenmeester de lichten op groen. Moe maar voldaan meren we af bij de Royal Norfolk en Suffolk Sailing Yacht Club. Johan belt de National Yachtline om onze komst aan te melden (ook een verplichte handeling). We gaan daarna eerst maar eens slapen. Pas rond 12 uur (oh ja, 11 uur Britse tijd!) worden we wakker. Johan begint eerst maar eens de verplichte spreadsheet versie van formulier C1331 in te vullen en mailt het naar de daarop vermelde adressen. Nadat dit met weer een belletje naar de National Yachtline nog eens werd doorgenomen moeten we uiteindelijk door de Border Force nog voor immigration gecleared worden. Hoopgevend is dat deze binnen 14 dagen contact moet opnemen. Tot die tijd mogen we formeel de boot niet verlaten en de gele vlag niet strijken. Heel ontdeugend wandelen we toch naar het kenmerkende clubgebouw en melden we ons aan bij de Yacht Club voor twee nachten. Gelukkig meldt de vriendelijke dame daar dat “you will be fine, als long as you have send in the details”. Tot onze verbazing ontvangen we echter binnen een paar uur al de clearance via email. Johan heeft altijd een hekel aan dat douane gedoe, maar moet bekennen dat dit toch netjes en vlot is afgehandeld.
We eten in het clubgebouw een fish and chips om de goede afloop te vieren.
