Tim zijn vakantie zit erop. In Simrishamn heeft hij een goede treinverbinding naar het vliegveld van Kopenhagen voor zijn terugvlucht. We wandelen mee en nemen afscheid. We doen wat boodschappen in de supermarkt en blijven nog een nachtje in de haven liggen.
Met de Zweedse zeekaarten bekijken we wat een goede volgende bestemming is, ook rekening houdend met de weerberichten. Vanaf nu zullen we heel wat haventjes tegenkomen die lang niet bij alle windrichtingen beschut zijn. Het wordt Utklippan, een haventje tussen twee eilandjes op ruim 50 mijl van Simrishamn.
De volgende ochtend gaat de wekker om 04.45 uur. Met 50 mijl voor de boeg willen we voldoende tijd hebben en nog een beetje bijtijds aankomen. Het is vrijwel windstil als we vertrekken, maar na een uur of vier begint het te waaien en kan de motor uit. De wind draait enigszins naar achteren en de genua begint, mede door geslinger in de steeds toenemende golven, achter het grootzeil te klapperen. Na een poosje hebben we daar genoeg van en bomen we de genua uit. Met een zeil aan elke kant zeilt de boot lekker en Arie stuurt als vanouds.
Utklippan ligt een mijl of tien uit de kust en heeft twee hele smalle ingangen: één aan de westkant en één aan de oostkant. Aan weerszijden liggen rotsen en er zijn geen boeien. Wegens de flink toegenomen westenwind besluiten we om Utklippen heen te varen en via de rustige oostkant de haven aan te lopen. Er liggen allerlei niet gemarkeerde ondiepten en rotsen zowel buiten als binnen de haven, dus we moeten de route goed uitkienen. Natuurlijk bewijst de kaartplotter hier goede diensten, maar we moeten het beeld op het schermpje natuurlijk wel naar de werkelijkheid vertalen. Er is nauwelijks ruimte voor fouten. Een fout van een paar meter kan al fataal zijn. Met zijn tweetjes klaren we de klus en zijn daar eerlijk gezegd best trots op. Onze mobieltjes hebben amper ontvangst, maar als er toch een appje binnenkomt moeten we lachen. Tim heeft een fotootje gestuurd van de webcam van de vuurtoren, waarop Beluga de haven binnenvaart.
Als we afgemeerd zijn, kijken we verbaasd om ons heen. Wat een rust! Utklippan is grotendeels een naturreservaat, waar meeuwen, eenden en alken broeden. Het haventje ligt in het noordelijke eilandje en de havenmeester woont op het zuidelijke eilandje. In de haven liggen een paar roeibootjes, waarmee je naar het zuidelijke eilandje mag varen. Je mag hier vrij rondlopen (zolang je de vogels niet verstoord) en zelfs de als sectorlicht in gebruik zijnde vuurtoren beklimmen. Dat is een belevenis op zich. De wind loeit om de toren en op het laatst loop je buitenom naar het hoogste platform. Hier heb je een prachtig uitzicht. Op rotsen aan de zuidkant kunnen nog zeehonden te zien zijn, maar die waren er nu even niet. We genieten van deze unieke gelegenheid en verbazen ons dat wij de enige zijn die het roeiavontuurtje aangaan. We raken niet uitgekeken op de bijzondere omgeving en de natuur!
