We zijn een paar dagen in Haslar Marina gebleven. Aan de overkant heb je de Historic Dockyards. Dat is
een groot maritiem museum, vooral gericht op de historie van de Britse marine. Er zijn drie bijzondere
schepen te bezichtigen. De Mary Rose is gezonken in 1545 en na een jarenlange inspanning gelicht,
geconserveerd en in een recent geopend museum te bezichtigen. De Victory is het bewaard gebleven schip
waarop admiraal Nelson in 1805 is overleden in de slag bij Trafalgar. De Warrior is het eerste ijzeren
oorlogsschip met stoommachine, te water gelaten in 1860. Het kon destijds door geen enkel ander schip
worden verslagen, omdat er geen kanonnen bestonden die kogels door zijn bepantsering konden schieten.
Er zijn ook nog allerlei hallen met tentoonstellingen en je kan nog een harbour tour doen op een
rondvaartboot. Er is zo veel te zien en te doen dat we er twee dagen voor hebben uitgetrokken. Het is
bijzonder om te beseffen dat we hier niet met replica’s te maken hebben, maar met echt bewaard gebleven
schepen uit die tijd.
De Mary Rose is weliswaar nog maar een half schip, omdat het gedeelte dat boven de modderlagen uit stak
in de loop van de tijd is vergaan. Toch geeft het overgebleven deel een bijzonder inzicht in hoe een
schip in 1545 eruit moet hebben gezien. Het schip van koning Hendrik VIII kwam in actie tegen een
aanvallende Franse vloot. Men weet niet precies waarom het schip zonk, in ieder geval niet als gevolg
van vijandelijk vuur. Het is vermoedelijk in een een windvlaag overgeheld en gezonken omdat de
geschutspoorten open stonden. Het grootste deel van de bemanning zat onder netten om te voorkomen dat
aanvallers aan boord konden komen en juist om die reden zaten ze gevangen en verdwenen met het schip in
de diepte. Ook zijn er natuurlijk duizenden voorwerpen gevonden: kleding, kisten met persoonlijke
bezittingen, wapens, eetgerei, instrumenten van de scheepsarts, navigatieinstrumenten, de oven, etc.
Alles is ondergebracht in een tentoonstelling naast het schip, tegenover de plek waar de voorwerpen
destijds aan boord waren ondergebracht. Het geeft een bijzonder indringend beeld van het leven aan boord
in die tijd.
De Victory ligt in het droogdok waar het, na de tewaterlating in 1765, is afgebouwd. Het schip heeft in
vele zeeslagen gediend en was voor die tijd een snel en goed bewapend schip. In de tijd van Napoleon was
er vrees dat Engeland vanuit het zuiden door een gecombineerde Franse en Spaanse vloot zou worden
aangevallen. Napoleon had een slimme truc bedacht. Hij wilde de Frans/Spaanse vloot uit beeld laten
verdwijnen en de Britten afleiden. Hij zond ze naar het Caribisch gebied om vervolgens weer over te
steken naar het Engels kanaal en de Britse zuidkust bij verrassing aan te vallen. De Britten hadden het
door en achtervolgden hun tegenstanders over de Atlantische oceaan. De Fransen werden richting Cadiz
verdreven. In 1805 viel Nelson met de Victory en zijn bijbehorende vloot aan. De opdracht was om de veel
sterkere vloot van zijn tegenstanders zo veel mogelijk te vernietigen, om voor eens en voor altijd af te
rekenen met het risico van een invasie. Via een bijzondere manoeuvre is hem dat gelukt. Het kostte hem
wel het leven. Al na 20 minuten werd Nelson dodelijk getroffen en overleed aan boord. De Britse vloot
haalde hun doelstelling echter wel. De tuigage van de Victory was echter grotendeels aan flarden
geschoten en ze moest onder noodtuig aan de resterende maststompen naar Gibraltar uitwijken voor een
eerste reparatie. Het volledig herstel vergde meer dan de oorspronkelijke bouwkosten. In Londen
herinneren het bekende Trafalgar Square met het standbeeld van Nelson aan deze episode.
De Victory is bewaard gebleven en nu open voor het publiek. Het is nog altijd het formele vlaggenschip
van de Britse marine.
De Warrior ligt nog altjd gewoon in het water. Het was het snelste oorlogsschip ter wereld. Het kon
onder zeil 13 knopen halen, onder stoom 14,5 en gecombineerd is er 17,5 knopen geklokt. Het was destijds
de aanleiding voor de verschillende wereldmachten om in een snelle ontwikkeling bepantserde ijzeren
stoomschepen te ontwikkelen voor de marinevloten, een wapenwedloop die heel snel ging. De Warrior heeft
daarom relatief kort gediend en was al na een paar jaar verouderd. De sterke romp heeft later als opslag voor
torpedo’s gediend en is gebruikt voor olieopslag. Het heeft 100 jaar verwaarlozing overleefd en is
uiteindelijk herkend als waardevol erfgoed, het enig overgebleven ijzeren oorlogsschip uit die tijd. Na
een acht jaar durende restauratie is het schip naar Portmouth gesleept en kan worden bezichtigd.
De Japanse marine was toevallig met drie schepen op een goodwill bezoek. Een van de schepen, de Isoyuki,
was opengesteld voor het publiek. Het is interessant hoe een modern oorlogsschip eruit ziet in
vergelijking met de historische schepen. Iedereen werd met een saluut begroet en bij de bewapening stond
uitleg over de werking ervan.
Tegewoordig kan je alle informatie gewoon op internet vinden, dus je mocht gewoon fotograferen aan
boord.
We houden onderwijl de weerberichten in de gaten. Er komt een einde aan het mooie weer, dus denken we
erover om maar weer eens wat verder te gaan varen. Eerst blijven we hier nog een dag voor wat klussen.
Een genualier piept en loopt stroef na alle zoute douches van de laatste oceaanoversteek. Ook moeten we
weer eens water tanken, diesel bijvullen en wat boodschappen doen.