We verlaten de (record-dure) Poole Quay Yacht Haven en gaan via een paar geultjes naar de westkant
van Brownsea Island. Daar ankeren we bij de oude Pottery Pier. We zijn precies een jaar onderweg en
dat vieren we met een barbeque op onze Cobb. Als we alles hebben opgeruimd, zien we de Jan van Gent
aankomen. We nodigen ze uit om langszij te komen. Het wordt een gezellige avond, met veel verhalen
over en weer.
Gedurende de nacht steekt de wind een beetje op, maar ons anker houdt de beide boten goed op de
plaats.
Nadat we afscheid van de Jan van Gent hebben genomen, pompen we de bijboot op. In Poole hadden we
nog twee nieuwe roeispanen gescoord. Een van de oude was in Guadeloupe gebroken en de andere
inmiddels zwaar aangetast door het zoute water. We roeien naar het strand en besluiten om Brownsea
Island rond te wandelen.
Volgens informatiebordjes is het eiland een van de weinige plaatsen in de UK waar nog rode eekhoorns
zitten. Wij hebben ze niet gespot, maar we zien wel veel soorten vogels. Gedurende de oorlog is
Brownsea eiland gebombardeerd. Van het oude St. Mary is niet veel meer over.
Joke is behoorlijk verkouden, dus we blijven nog twee dagen voor anker liggen. Het is mooi weer,
alhoewel we het wel koud vinden. De jongens gaan naar het strand om een bootje te bouwen, die laten
ze op de terugweg los. Het bootje zeilt vooruit maar wordt door de stroom steeds verder weggezet. Ze
zijn nog een poosje zoet met de verrekijker om het ver weg te zien drijven.
We denken nog eens terug aan het jaar van bijna 10.000 mijl zeilen over de oceaan. Alles is voor ons
zo goed verlopen, dat het bijna vanzelfsprekend lijkt. Het is echter niet zo vanzelfsprekend. We
hadden nog niet eerder op de site vermeld dat tussen Sint Maarten en de Azoren drie boten vermist
zijn, waaronder een 75 voeter. Een is veel later nog in de Azoren aangekomen, van een zijn
brokstukken gevonden en van de andere is niets meer vernomen. Dit bleek uit posters in de
havenkantoren. Ze waren alledrie in april vertrokken, dus volgens de “boeken” één maand te vroeg.
Op het stuk van de Azoren naar het vasteland hoorden we in Falmouth dat de Serena, die in Horta en
Terceira naast ons lag, in windkracht 10 is verlaten nadat van alles, inclusief het reddingsvlot,
van dek was geslagen. Ze vertrokken uit Terceira met een niet zo heel best weerbericht richting La
Coruna. De bemanning is met een helicopter van boord gehaald. We hebben via email contact met ze, de
bemanning is er gelukkig heelhuids vanaf gekomen.
Oceaanzeilen is prachtig, maar het blijft nog altijd nodig om de veiligheid voorop te stellen. We
hebben geluk gehad, maar ook steeds het weer zo goed mogelijk ingeschat, de te zeilen trajecten zo
goed mogelijk voorbereid en soms onderweg de route bijgesteld aan de hand van de
weersontwikkelingen. We hebben de hele reis op de lange oversteken niet meer dan 35 knopen wind
gehad (windkracht 7). Op open water was dit, met de juiste zeilvoering, geen probleem en lag de boot
er altijd goed bij. De enige storm was in de haven van La Palma, dat vonden we al avontuurlijk
genoeg.
We hebben een fantastisch jaar gehad en genieten nu van de rust aan de Engelse zuidkust.
Waarschijnlijk gaan we morgen naar de Solent.