Maand:januari 2013

De Grenadines bestaan uit 32 eilanden, sommige slechts rotsen, andere zijn groter en bewoond. Bequia (uitgesproken als bek-wee) is het grootste eiland van de Grenadines en heeft 6000 inwoners. De hoofdstad is Port Elizabeth, maar in onze ogen is het slechts een dorp. Het is wel even wennen dat ze hier links rijden, sinds 1783 is St. Vincent en de Grenadines definitief onder Engels beheer gekomen. Nu zijn ze zelfstandig, maar nog wel lid van Commonwealth. De grootste bron van inkomsten van Bequa is toerisme.





De afgelopen dagen hebben we Bequia zowel vanaf de boot als vanaf land bekeken. Terwijl de jongens een duik gingen maken, gingen pa en ma op het terras zitten bij het bekende Gingerbread House. Je blijft je ogen uitkijken, rustig dobberende bootjes in de baai, vogel die zingen in de bomen, kleurige huisjes, relaxte mensen en overal dat prachtige azuurblauwe water.

Om wat meer van het eiland te zien hebben we een rondrit gemaakt. Het valt de jongens op dat de chauffeurs hier veelvuldig toeteren, alleen doen ze dat niet uit agressie maar uit vriendelijkheid. Als ze een steile bocht willen nemen en de ander mag voor dan wordt er over en weer getoeterd, waarmee dan duidelijk wordt wie eerst gaat.
We hebben het oude fort gezien, met zowel Engelse als Franse kanonnen. In de 17e eeuw was het een populaire haven voor de Britse, Franse en Spaanse vloot vanwege de goed beschutte ankerbaai.








Vanaf de 240 meter hoge “The Mountain” hebben we een prachtig uitzicht op de Granadines. We zien Mustique (een prive-eiland waar beroemdheden zoals Mick Jagger een huis bezitten), Petit Nevis, Canouan en Union Island. Ons eerst volgend doel met Beluga is Petit Nevis, vanaf hier lijkt niet al te ver te liggen.








We komen langs een voormalige kokosnoten- en rietsuikerplantage Spring, waar nu een toeristisch hotel is gebouwd.
Bij de Oldhegg Turtle Sanctuary worden zeeschilpadden opgevangen van de met uitsterven bedreigde Hawksbill turtle, die alleen rondom Bequia voorkomt. De initiator is een gepensioneerde visser. Hij jaagde vroeger al duikend met speren op het onderwater leven, waaronder ook op deze turtles. Nadat hij hoorde dat er nog slechts een paar duizend voorkomen, zette hij dit opvangcentrum op. In de wintermaanden worden baby-schildpadjes van het strand gehaald, zodra ze uit de eieren zijn gekomen. Als de schildpadden 2 jaar oud zijn, gaan ze weer terug naar zee. In de baai rondom onze boot hebben we er al een aantal keer een zien zwemmen. Tim en Bas zijn er zelfs twee tegen gekomen tijdens het snorkelen. Vreemd genoeg staat de regering toe dat er zeven maanden per jaar op deze schildpadden mag worden gejaagd.

Aan het eind van de tour kunnen we nog een blik werpen op de baai waarin Beluga ligt. Het is inmiddels aardig druk geworden, veel mensen komen om Oud- en Nieuw op Bequia te vieren.





Verder besteden we onze tijd aan boodschappen doen, diesel en water tanken en de was.

Sinds we weer een beetje internettoegang hebben, kunnen we weer onze mail ophalen en lezen. Daarbij zagen we dat de Zilt een artikel over ons heeft gepubliceerd.
We vinden het een hele eer om in het blad te staan met ons verhaal over de storm in La Palma. We kwamen hier in de baai twee keer mensen tegen die vroegen of wij van de Beluga waren, die van die storm en dat gave filmpje. We waren al verbaasd dat de “roem” van Beluga ons vooruit was gesneld. Nu snappen we dat zij, eerder dan wij het artikel hebben gelezen.

Zoals de redactie van de al Zilt schrijft:
“Drie maanden nadat een nieuwe lichting vertrekkers op pad ging, staat een grote groep zeilers aan de
vooravond van hun oversteek van de Atlantische
Oceaan. De Doen ligt prachtig voor anker voor La
Gomera, op de Zeemuis genezen ook de meest hartnekkige
kinderziektes en de bemanning van de
Beluga trotseert een laatste storm in de jachthaven
van La Palma. Hun verhalen in deze Zilt zullen ze pas
veel later lezen via een Kaap Verdiaans, Surinaams of
Caraibisch wifi netwerk met ongetwijfeld net iets te
weinig balkjes.“
Nou dat van die (internet)balkjes klopt helemaal!

Het complete magazine nr. 80 is op internet te lezen, zie Ziltmagazine

Het is een unieke belevenis om oud en nieuw op een tropisch eiland te vieren. Het tijdsverschil met Nederland is 5 uur, dus de eerste nieuwsjaarswensen sturen wij al om 7 uur ’s avonds over de oceaan naar onze familie. We hebben gereserveerd bij Mac’s pizzeria, met de bijboot gaan we ernaartoe (we worden al half nat door de golven) en hebben heerlijk gegeten. Alle restaurants en bars zitten vol. We wandelen naar het centrum van het stadje, waar de lokale bevolking op straat feest viert met veel drank, joints en heel veel reggea-muziek.

Daarna gaan we langs het water zitten met onze voeten in het zand. Bij een van de vele bars, waar een steelband speelt, toasten wij op het nieuwe jaar met een Pina colada. Daarna barst het vuurwerk los. Dit wordt aan de overkant van de baai afgestoken, waardoor we goed zicht hebben op de prachtige kleuren en vormen.

Na nog wat geswingt te hebben op de opzwepende muziek vertrekken we weer met ons bijbootje naar Beluga. Gelukkig hebben we de kerstverlichting in de kuip aangedaan, want door de vele schepen die er liggen is ons ankerlichtje maar moeilijk te vinden.