Vrijdagmiddag lopen we naar de auto om naar huis te gaan. We kletsen nog wat met de mensen die naast ons een spiksplinternieuwe auto staan te bewonderen.
We wensen ze fijn weekend en willen de auto instappen.
Opeens zegt een oudere dame uit het gezelschap: “Zijn jullie die mensen die een wereldreis gaan maken?”. We knikken een beetje instemmend (we gaan eigenlijk maar de halve wereld bezeilen). Dan zegt ze uit de grond van haar hart: “Hoe durf je?!”.
Tja, dat vragen wij ons ook wel eens af.
Soms slaat de twijfel toe, andere keren gaan we vol goede moed er weer tegenaan.
Als je drie dagen hoofdpijn hebt(van de zorgen of is het de epoxy-hars?), als het tegenzit (waarom duurt altijd alles langer dan gedacht?) dan wil ik het liefst thuis in een hoekje gaan zitten.
Maar als iets lukt, als het zonnetje schijnt en ik reisverhalen lees van anderen dan voel ik de kracht weer in me om dit allemaal voor elkaar te krijgen.
Of het allemaal lukt zoals we nu in ons hoofd hebben weten we niet. Maar voorlopig zijn we lekker bezig, stap voor stap komen we er vast wel.
En durven, tja dat is een kwestie van stapje voor stapje!