Sailblog Zeilreizen en vakanties met de Beluga

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Vol goede moed gaan we aan de slag, dit jaar willen we echt gaan varen. Dit riepen we vorig jaar ook, maar toen wisten we nog niet dat we zoveel veranderingen gingen aanbrengen. Compleet nieuwe stuurinrichting, nieuwe intimmering, nieuwe motor etc. Harry, onze motorman, begint vandaag met het monteren van het nieuwe stuwdruklager. Eerst wordt de schroefas ingekort, zodat het lager vastgelast kan worden.


Johan is bezig met het nieuwe timmerprojekt in de achterhut.


En ik ben de kasten langs de zijkant van de hoofdkajuit aan het schilderen. Ondanks de kou is de verf in een kleine week toch gedroogd (tussen kerst en oud en nieuw nog twee dagen gewerkt).

Wat een sneeuw en kou deze week in Nederland. We hebben het even opgegeven om naar de boot te gaan, ’s morgens is het koud, veel files op weg naar de boot, de jongens kerstvakantie, kerstvoorbereidingen. Dus genoeg smoezen om lekker even thuis te genieten van de witte wereld om ons heen. Vandaag kriebelt het om toch even te gaan kijken hoe alles erbij ligt. Het tentje op de boot is zwaar doorgezakt onder de lading sneeuw.



Het is nog een hele toer om een beetje sneeuwvrij in de boot te komen. Als we eenmaal binnen zijn overlegt Johan gelijk met Tim en Bas over de volgende timmerklus. Dus toch nog iets nuttigs gedaan vandaag. Na een uurtje zijn we weer op weg naar huis en de warme kachel.

We voelen ons net een stel restaurateurs, alles wat de vorige eigenaar heeft veranderd brengen wij weer in de originele staat terug. Op de plek waar de dieseltank dwars lag (niet handig op een zeilboot), zijn nu weer banken verschenen. Vandaag gaan we de glasmatten aanbrengen. We maken heel wat 5-jes (de grootste maat voor de kannetjes) epoxy aan.




Johan zit in rare houdingen het spul te verwerken, af en toe mopperend over de stank en de smalle kwast. Nadat de kwast is vervangen door een verfrolletje en epoxy-aandruk-rolletje gaat het weer beter. Het eindresultaat mag er zijn.



We zijn niet de enige die in deze donkere en koude dagen voor kerst zo bezig zijn. De buren (Henk en Harry) zijn flink bezig om de tjalk die iets verder ligt aan te passen met staalplaten. Dat geeft een hoop kabaal, maar ook het gevoel dat we niet alleen zijn (soms voelen we ons wel een beetje eenzaam en zielig zo in ons bootje).

Afgelopen week hebben we de ruwe ramen van het windscherm gekregen en gepast op de boot. Wauw, dat staat wel heel stoer zo. Toch zijn ze nog net niet helemaal goed, altijd lastig die voorwerpen in driedimensionaal. Dus maken we een afspraak met de fabrikant, zodat de expert ook nog even kan meekijken.

We zijn er niet vanuit gegaan dat het zo koud werd, dus in de sneeuw en de snijdende wind gaan de ramen erweer op. Gelukkig duurt het niet zo heel lang en zijn we goed gekleed. Weer een fase afgerond, over een aantal weken kunnen de uiteindelijke ramen erop.

De winter valt wel erg vroeg in dit jaar. Tijd voor thermo-kleding, sjaals, mutsen, handschoenen en natuurlijk een kacheltje. Het is even wennen, moed verzamelen en gewoon bezig blijven. Van Marga krijgen we een wel toepasselijke nieuwe mok.


Johan is in de achterhut bezig, dus ga ik maar zoveel mogelijk voorin iets doen. Ik duik in de kast en voel me net een kaboutertje. Met een lampje en de bus lak in de ene hand en de verfkwast in de andere hand. Gelukkig ben ik de laatste tijd wat kilo’s kwijtgeraakt, dat scheelt weer bij het bewegen in zo’n kleine ruimte.

<

 

 

Buiten is het koud, grijs en bewolkt echt novemberweer dus. De radio laat een vrolijk deuntje horen. Ik swing een beetje mee op de muziek van Toploader met “Dancing in the moonlight” en ben bezig met het plamuren van gaatjes in het achterschot.


Fantaserend over dansen op een strand in het maanlicht met een cocktail in de hand, zie ik opeens maantjes voor me verschijnen. Grappig zo’n samenloop van gedachten en werkelijkheid.

Johan is weer happy dat hij bezig is met de bouw van de bank aan stuurboord achterin.

Het achterschot staat in een eerste laag grondverf. En zo komen we toch weer een stapje dichter bij onze droom.

Na een dag spullen versjouwen van het middenschip naar de voorkant en een grote opruiming, kunnen we ons weer vrijelijk bewegen en hebben we zo’n beetje alles weer onder handbereik. Tijd voor de volgende klus. Johan gaat de achterhutten opnieuw intimmeren en ik ga de voorkant van het motorruim schilderen. Tijd om weer eens foto’s te maken. Hoe we ook zoeken, we kunnen het toestel niet meer vinden. Tja, wat nu? Ons blog kunnen we ook niet meer bijwerken. Johan denkt al stiekem aan een nieuw toestel. Ik voel me lost zonder mijn camera. Nog een laatste zoekactie in de boot, misschien toch zoekgeraakt tijdens het opruimen. In een helder moment bedenk ik me opeens een ooit logische plek en ja hoor, onder een oud gordijn en tussen de kussens ligt het toestel op zijn oude vertrouwde plek van voor de opruiming.
s’ Middags voelen we ons weer een beetje lost, de deur naar Tim z’n hut is wel erg onprofessioneel uitgezaagd.


Ook de door ons met zorg dichtgepolyesterde uitsparing in de keuken blijkt aan de achterkant ook zeer onvakkundig te zijn dicht gefreubeld. Dachten we klaar te zijn met slopen, helaas niet dus.

Mopperdemopper! We troosten ons met de gedachte dat we nu echt alles hebben weggehaald wat er valt weg te halen, hopen we.

Voordat we met de volgende klus beginnen, gaan we eerst nog even wat klusjes afmaken. Het kompas en het raampje willen we definitief monteren, maar dan eerst nog eventjes het schot lakken. Na twee lagen is dat klaar en zitten het raampje en kompas erin.



Dan ook nog eventjes het draadje van het kompaslicht omleiden en aansluiten. Bijna het hele plafond moet eruit. We zijn nu toch bezig en dan kunnen we gelijk die bobbel uit het somvyl halen, die er in de loop van de tijd ingezakt is. Voordat we het weten is het alweer het einde van de week, maar we zijn wel blij dat we al die eventjes-klusjes gedaan zijn.

De motorfundatie wordt in de Hammerite gezet, echter het resultaat is niet helemaal toppiejoppie. De laagjes die er met de spuitbus opgespoten zijn vormen niet echt een dikke laag. Dan maar weer met de gewone Hammerite verf aan de slag, en die is bijna hetzelfde blauw als de motor. Harry heeft tussendoor de fundatie vastgelast en dan komt ook de dag dat de motor op zijn definitieve plek kan.




Dat is met z’n tweeen nog een heel gedoe: Hoe stonden die motorsteunen ook alweer? Hmm, toch maar even Harry erbij roepen! (oh, die is er nu niet).  Stukkie omhoog, nu een stukkie zakken, ja, nee, toch nog even omhoog, zet die bout alvast vast, eh hoe kan dat nu? Oh, nog een keer draaien met die steun. Yes, hij staat en helemaal zelf gedaan. We zijn best een beetje trots op onszelf (ook al was dat het makkelijkste stuk van de hele motorinbouw). Je moet tenslotte ergens beginnen om het vak van motormonteur te leren.

Vervolgens nog even het voorste stuk van de fundatie in de glasmat zetten, zodat die helemaal vastzit aan het schip.

Donderdag gaat de boot weer terug naar zijn vertrouwde plekje. Helaas zijn wij er niet, Joke heeft een cursus ‘Reflectief schrijven’ gewonnen. Henk ziet nog wel kans om de boegschroef erin te zetten voordat de boot weer in het water gaat. Woensdag nog even de buitenkant in de Hempel zetten en voor de rest moeten we het gewoon maar loslaten, de mannen weten precies wat ze doen.

We genieten van een heerlijk dagje “niet boot” en nemen lekker de tijd voor onszelf. Als we vrijdagmidddag even gaan kijken, ligt de boot netjes op zijn plek compleet met boegschroef. Al met al een roerige week, de crematie van Beau ons lieve kleine achterneefje, stress om de boegschroef en Joke ook weer een jaartje ouder.